tag:blogger.com,1999:blog-42020968049216127802024-02-02T00:58:03.555-08:00Νέα ΜατιάΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ από την Τατιάνα ΘεοδώρουΤατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.comBlogger16125tag:blogger.com,1999:blog-4202096804921612780.post-18909378284049534002012-06-18T03:33:00.001-07:002012-06-19T05:35:13.521-07:00«Γιοι και κόρες: μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">«Γιοι και κόρες: μια παράσταση για την αναζήτηση της
ευτυχίας», </span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">του Γιάννη Καλαβριανού</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">από την ομάδα </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Sforaris</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">στο Φεστιβάλ Αθηνών 2012 (Πειραιώς 260, Κτήριο Ε)</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9ATcYEIUPpvkMIEEO2fGe3xRUtymmOavnjGhrkClyXDVFg2nrpNxiUoHKvsfwLbTYXnJ6LFFsSLBVwVz2SDlRt_7M7wBc5sN8m10lnFr6eXIworC-C34HZlia7AZ5WR7ETHQ0-ikaG6s/s1600/575813_4247311060681_1791343627_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9ATcYEIUPpvkMIEEO2fGe3xRUtymmOavnjGhrkClyXDVFg2nrpNxiUoHKvsfwLbTYXnJ6LFFsSLBVwVz2SDlRt_7M7wBc5sN8m10lnFr6eXIworC-C34HZlia7AZ5WR7ETHQ0-ikaG6s/s320/575813_4247311060681_1791343627_n.jpg" width="235" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Τρεις από τους ηθοποιούς της παράστασης: η Αλεξία Μπεζίκη, η Άννα Ελεφάντη και ο Κωνσταντίνος Ντέλλας.</td></tr>
</tbody></table>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Και μόνο ο τίτλος αρκεί για να προδιαθέσει
θετικά τους επίδοξους θεατές της συγκεκριμένης παράστασης - η αναζήτηση της
ευτυχίας, ποιος άραγε δε θα μοχθούσε για να την ανακαλύψει; Κι όμως, εφαλτήριο
για τη γέννησή της έχει αποτελέσει ένα θλιβερό γεγονός: ο πρόσφατος θάνατος του
παππού του σκηνοθέτη της, Γιάννη Καλαβριανού, ο οποίος έτυχε να ζήσει από πρώτο
χέρι τον τορπιλισμό του καταδρομικού «Έλλη» - ένα δυσάρεστο ιστορικό γεγονός που
του άφησε μια εξίσου δυσάρεστη κληρονομιά: τη βαρηκοΐα. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Το ξάφνιασμα του Γιάννη Καλαβριανού, που άργησε
πολύ να πληροφορηθεί ότι ήταν απόγονος ενός ανθρώπου που μετείχε σε ένα τόσο
σημαντικό ιστορικό συμβάν (και συνάμα τόσο απόμακρο για τον ίδιο ώστε να
φαντάζει σχεδόν θρυλικό στα μάτια του), αποτέλεσε το πρώτο «λίπασμα» για να
βλαστήσει μες στην ομάδα </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Sforaris</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">η άκρως ενδιαφέρουσα
και πρωτότυπη ιδέα να «ξεψαχνίσουν» το παρελθόν πολλών παππούδων και γιαγιάδων,
οι οποίοι είχαν βιώσει στο πετσί τους παρόμοια γεγονότα-σταθμούς της ελληνικής
ιστορίας. Έτσι, οι πέντε ηθοποιοί της ομάδας συνέλεξαν την «πρώτη ύλη» της
παράστασης μέσα από ογδόντα συνεντεύξεις που πήραν από ηλικιωμένους ανθρώπους
σε όλη την Ελλάδα, ανθρώπους ποικίλων πολιτικών ιδεολογιών, ηθικών αξιών και
μορφωτικού, κοινωνικού και οικονομικού επιπέδου, με μόνη βασική προϋπόθεση όλοι
τους να έχουν πλέον αποσυρθεί επαγγελματικά. Ογδόντα παππούδες και γιαγιάδες
του τόπου μας, λοιπόν, κλήθηκαν να ταξιδέψουν ξανά στη χώρα των πιο έντονων και
τρυφερών αναμνήσεων της ζωής τους, να ξανανιώσουν, να ξαναγίνουν «γιοι και
κόρες», όπως όλοι μας κάποτε υπήρξαμε - και οι περισσότεροι και πιο τυχεροί από
μας είμαστε ακόμα...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Οι ιστορίες των παππούδων που τελικά
επέλεξε να χρησιμοποιήσει ως βασικά συστατικά στο θεατρικό του κείμενο ο
Γιάννης Καλαβριανός εκτυλίσσονται μέσα σε ένα ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο
διαρκώς εναλλασσόμενο, που με μεγάλες δρασκελιές κατευθύνεται προς το ολοένα
και πιο πρόσφατο παρελθόν (από το 1940 μέχρι το 2004 περίπου). Στο σπονδυλωτό,
κατά βάση αφηγηματικό αυτό έργο τα γεγονότα-σταθμοί της ιστορίας φωτίζουν
στιγμιαία σαν πελώριοι λαμπτήρες με ένα μάλλον καταστροφικό και πένθιμο φως τις
ιδιαίτερες προσωπικές στιγμές των νεαρών ηρώων του. Κοπέλες και νέοι νιώθουν τα
πρώτα τους ερωτικά σκιρτήματα κρυμμένοι σε ένα σκοτεινό καταφύγιο υπό τον
απειλητικό θόρυβο των εχθρικών βομβαρδιστικών αεροπλάνων στον Πειραιά το ’40, μια
έγκυος γυναίκα μένει χήρα όταν ο άντρας της εκτελείται προδομένος από τους
ίδιους του τους συγγενείς στον Εμφύλιο, δύο παιδιά χάνουν τον πατέρα τους στο
μεγάλο σεισμό στα Επτάνησα, ενώ το τείχος που χωρίζει την ανατολική από τη
δυτική Γερμανία στο Βερολίνο δε στέκεται εμπόδιο στη δυνατή αγάπη δυο νέων Ελλήνων
φοιτητών, οι οποίοι θα χωρίσουν αργότερα κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες... Πληθώρα
μορφών «ανωτέρας βίας» σημαδεύει και συχνά καθορίζει τη ζωή των απλών,
«ανώνυμων» ανθρώπων, που προσπαθούν επίμονα να συνεχίσουν την πορεία τους προς
την πληρότητα και την ευτυχία αντιπαλεύοντας με όλες τους τις δυνάμεις τις
αντιξοότητες που τους επιβάλλουν οι λογής τρανοί «εξωτερικοί παράγοντες» (διαφωνίες
κρατών-πολιτικών ιδεολογιών, άτυπες μα καταπιεστικές κοινωνικές επιταγές,
θεομηνίες κ.α.). Άνθρωποι που θυμίζουν όμοια μικροσκοπικά καραβάκια - έρμαια
μιας απέραντης τρικυμισμένης θάλασσας, τα οποία πασχίζουν όπως-όπως να εγγίσουν
τα επίσης όμοια, ταπεινά λιμανάκια τους. Πυξίδα τους, πάντα η αγάπη, καθώς και
η λαχτάρα για μια ήσυχη και όμορφη, δίχως περιττά και υπερβολικά φτιασιδώματα
ζωή...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Η διαλογή του ογκώδους, πλούσιου υλικού
και η ακόλουθη μετατροπή του σε ένα αξιόλογο θεατρικό πόνημα σίγουρα αποτέλεσε
ένα ιδιαιτέρως δύσκολο εγχείρημα, στο οποίο όμως ο Γιάννης Καλαβριανός
ανταπεξήλθε πολύ παραπάνω από ικανοποιητικά. Το κείμενο που φιλοτέχνησε μπορεί
να ιδωθεί ως μια εναλλακτική, άκρως δελεαστική πρόταση στη σύγχρονη
δραματουργία να εγκαταλείψει το αποκλειστικό εστίασμα στη διεξοδική μελέτη και
ανάλυση λίγων και λεπτομερώς σχεδιασμένων χαρακτήρων και των λογής
αλληλεπιδράσεών τους και να δοκιμάσει να επιστήσει την προσοχή της στα κυρίαρχα
ανθρώπινα γνωρίσματα των πολλών «καθημερινών» ανθρώπων, του «πλήθους», ενός
συγκεκριμένου <i style="mso-bidi-font-style: normal;">λαού</i> για παράδειγμα όπως
αυτός πορεύεται, άλλοτε με πιότερη άνεση, άλλοτε με αγκομαχητά, μέσα στα
τρανταχτά συμβάντα που σημαδεύουν τις δεκαετίες του τόπου του. Ως προς το ύφος
του, το θεατρικό έργο του Γιάννη Καλαβριανού χαρακτηρίζεται από απλότητα,
αμεσότητα και από μια υποφώσκουσα ποιητική χροιά, ενώ η υπόθεση (ή μάλλον το
αρμονικό «κολάζ» των πολλαπλών υποθέσεών του) εκτυλίσσεται σε γρήγορους ρυθμούς
πάνω σε συνεχείς εναλλαγές γλυκόπικρων συναισθημάτων.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Φυσικά η παράσταση, σκηνοθετημένη από τον
ίδιο το συγγραφέα του «θεμέλιου» κειμένου της, αναδείκνυεται εξίσου άμεση,
ανεπιτήδευτη και, ασφαλώς, απέριττα λυρική. Ειδική μνεία αξίζει το πνευματώδες,
όλο φρεσκάδα χιούμορ της, που βρίσκει θεαματική ανταπόκριση στο κοινό. Το πιο
αξιοπρόσεκτο γνώρισμά της πάντως είναι ότι, παρότι βασίζεται στη συρραφή πολλών
διαφορετικών ιστοριών, που επιπροσθέτως ανήκουν και σε διαφορετικές χρονικές
περιόδους, η θεατρική αυτή παράσταση δε στερείται διόλου <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ενότητας</i>. Κάθε άλλο: οι ποικίλες περιπέτειες των πρωταγωνιστών της,
που μοναδικά κοινά στοιχεία έχουν τα νιάτα και την εθνικότητά τους, σμίγουν
αρμονικά σαν πολύχρωμες ψηφίδες, οι οποίες, ιδωμένες από τα καθίσματα των
θεατών, φαίνονται να σχηματίζουν στο σύνολό τους ένα φιλικό, τρυφερό και κάπως
τυραννισμένο πορτρέτο της ίδιας της <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ζωής</i>...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Η λιτότητα των μέσων κυριαρχεί παντού,
ξεκινώντας από την υποκριτική των πέντε ηθοποιών (Άννα Ελεφάντη, Μαρία Κοσκινά,
Αλεξία Μπεζίκη, Κωνσταντίνος Ντέλλας και Γιώργος Παπαπαύλου), που αλλάζουν κάθε
τόσο ρόλους σαν τα πουκάμισα, χωρίς ωστόσο να αλλάζουν και... πουκάμισα (τα «κοστούμια»
που επιλέγουν οι Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα και Ράνια Υφαντίδου, συνηθισμένα καθημερινά
ρούχα χωρίς την παραμικρή νύξη εποχής ή ταυτότητας, παραμένουν σταθερά σε όλη
τη διάρκεια της παράστασης). Όλοι οι ηθοποιοί ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες τους
με φυσικότητα και ειλικρίνεια, χωρίς εκτεταμμένες καταδύσεις στο βυθό του
βιωματικού θεάτρου (κάτι το πρακτικά αδύνατον για ευνόητους λόγους), ενώ το
παίξιμό τους θυμίζει συχνά παίξιμο παιδιών που συμμετέχουν σε ένα θεατρικό
παιχνίδι – κι αυτό είναι μάλλον κάτι το θετικό, διότι τα μικρά παιδιά ως επί τω
πλείστω διακρίνονται από αγνό αυθορμητισμό, γνησιότητα αισθημάτων και
εκπληκτική άνεση στους θεατρικούς αυτοσχεδιασμούς τους. Τα σκηνικά αντικείμενα
(Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα-Ράνια Υφαντίδου) συνίστανται σε απολύτως βασικά είδη
καθημερινής χρήσης (καρότσια σουπερμάρκετ, καρέκλες, τραπέζια, πανιά και κουβέρτες
κ.α., ομοίως «άχρονα» και με κανέναν τρόπο υπαινυκτικά) και αφήνονται στο θεατή
να τα «ολοκληρώσει» με τη φαντασία του – κάποια δε από αυτά είναι ιδιαίτερα
χαριτωμένα, όπως κάτι χάρτινα σπιτάκια που οι ηθοποιοί «τραντάζουν» την ώρα
ενός σεισμού ή τα χωρίζουν κατά τη διάρκεια ενός εμφυλίου πολέμου, σκιτσάροντας
έτσι μια δεδομένη κατάσταση με τον πλέον ανεπίπλαστο και σαφή τρόπο. Η
ατμοσφαιρικότητα επιτυγχάνεται με απλά θεατρικά τεχνάσματα, όπως με μερικές φωτισμένες
παπαρούνες που «ανθίζουν» στο βάθος της σκηνής, ένα λάστιχο που χύνει αληθινό νερό,
μπουκάλια με εκπυρσοκροτούμενα κομφετί, ακόμα και... μπουρμπουλήθρες, ενώ
υπηρετείται εξίσου πιστά από τους ωραίους φωτισμούς του Τάσου Παλαιορούτα, την
ευχάριστη μουσική του Χρύσανθου Χριστοδούλου και τα μελωδικά τραγούδια του
Γιώργου Γλάστρα και της Χριστίνας Μαξούρη, καθώς και με τα ελληνικά και ξένα, λαϊκά
και μοντέρνα, γενικώς ετερόκλητα «σουξέ» που απαγγέλουν με πάθος οι ηθοποιοί.
Ορθή επιλογή, ακόμα, ο διακριτικός, αποσαφηνιστικός ρόλος των βιντεοπροβολών.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Με λίγα λόγια, η παράσταση «Γιοι και
κόρες» αποτελεί για τους θεατρόφιλους μια συγκινητική και συνάμα σπαρταριστή, πρωτόγνωρη
θεατρική εμπειρία που αγγίζει την ψυχή βαθιά και έντονα με τρόπο μαγικό, αποδεικνύοντας
παράλληλα και στους οικονομικά στριμωγμένους καλλιτέχνες του σήμερα ότι μπορείς
να κάνεις πολλά με το τίποτα, αρκεί να έχεις έμπνευση, όρεξη, ταλέντο και «τρέλα».
Το βαθύτερο μυστικό της γοητείας της παράστασης συνοψίζεται στο γεγονός ότι οι
ήρωές της, αδρόγραμμα σκίτσα υπαρκτών προσώπων, εκτός από ότι μοιάζουν μεταξύ
τους στις βασικές επιδιώξεις τους, ταυτόχρονα μοιάζουν εκπληκτικά και <i style="mso-bidi-font-style: normal;">σε μας τους ίδιους</i>. Παρατηρώντας τις περιπέτειες
των επί σκηνής πρωταγωνιστών ο καθένας μας μπορεί, εκτός από το ξεκρίνει μέσα
σε αυτές την ταραχώδη νεανική ηλικία των παππούδων του, να δει σε πολλά σημεία και
τον ίδιο του τον <i style="mso-bidi-font-style: normal;">εαυτό</i> τοποθετημένο
σε μια άλλη, άγνωρη κι όμως τόσο παράξενα οικεία, εποχή...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"></span><span class="text_exposed_show">Κείμενο-Σκηνοθεσία<br /> Γιάννης Καλαβριανός<br /> <br /> Σκηνικά-Κοστούμια<br /> Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα-Ράνια Υφαντίδου<br /> <br /> Μουσική<br /> Χρύσανθος Χριστοδούλου<br /> <br /> Τραγούδι<br /> Γιώργος Γλάστρας-Χριστίνα Μαξούρη<br /> <br /> Φωτισμοί<br /> Τάσος Παλαιορούτας<br /> <br /> Επιμέλεια κίνησης<br /> Αλεξία Μπεζίκη<br /> <br /> Ερμηνεύουν<br /> Άννα Ελεφάντη<br /> Μαρία Κοσκινά<br /> Αλεξία Μπεζίκη<br /> Κωνσταντίνος Ντέλλας<br /> Γιώργος Παπαπαύλου<br /> <br /> Τιμές εισιτηρίων: 20€, 10€ (Φοιτητικό, ΑΜΕΑ)<br /> <br /> Η παράσταση είναι μια συμπαραγωγή της Εταιρίας Θεάτρου Sforaris, του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής και του Φεστιβάλ Αθηνών.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span class="text_exposed_show"></span><b>Παραστάσεις:</b> 15-16 & 18/6, 9 μ.μ. </div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
*Η παράσταση θα ξαναπαιχτεί το Νοέμβρη στην Αθήνα. </div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>Τατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4202096804921612780.post-67292103100258696412012-05-23T17:54:00.001-07:002012-05-24T02:58:03.251-07:00«Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">«Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει», της Claire Castillon</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">στον Πολυχώρο Πολιτισμού </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Vault</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Ζωής αμείλικτο φως</span></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXeUIG4hcFKj8PGK4P3igpXCbcJBVW1oRKn8b5zW4A4wIXputYGcjeZtZWf2GVcV3sdIw5Gq8fTtpQycMQuKvlzcYB_rojFD72QIV_bieOOKlMWLbqEaEx-RADXK1itgzE07fTn36Xtac/s1600/523795_455181991174206_360426287316444_1742791_721668606_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXeUIG4hcFKj8PGK4P3igpXCbcJBVW1oRKn8b5zW4A4wIXputYGcjeZtZWf2GVcV3sdIw5Gq8fTtpQycMQuKvlzcYB_rojFD72QIV_bieOOKlMWLbqEaEx-RADXK1itgzE07fTn36Xtac/s320/523795_455181991174206_360426287316444_1742791_721668606_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Η Ιωάννα Πηλιχού και η Κική Μαυρίδου</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> «Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει»... ή,
μήπως, «από ρόδο βγαίνει αγκάθι κι από αγκάθι βγαίνει ρόδο»; Ό,τι κι αν λέει ο
λαός, ο Χαλίλ Γκιμπράν στον «Προφήτη» του τοποθετείται μάλλον σοφά ως προς την
προαιώνια προβληματική του συσχετισμού των γονιών με τα παιδιά τους: </span></div>
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">«</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά
σου</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για
τη Ζωή.</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις
σκέψεις σου</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Αφού ιδέες έχουν δικές τους».</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Άσχετα με το αν συμφωνούμε απόλυτα με τον
Γκιμπράν ή όχι, το βέβαιο είναι πως ο χαρακτήρας μας, αν και δεν πρόκειται
σαφώς για κάτι που κληροδοτείται γονιδιακά, εντούτοις διαμορφώνεται με βάση τις
επιρροές που θα λάβουμε από το περιβάλλον μας, ιδίως στα τρυφερά χρόνια της
πρώιμης ανάπτυξής μας. Έτσι, οι πρώτες κυρίαρχες επιρροές μας, αυτές των γονιών
μας φυσικά, κατά κανόνα αποβαίνουν εξαιρετικά σημαντικές για τη ζωή μας και
καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξή μας.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">
Εστιάζοντας πιο συγκεκριμένα στη σχέση μιας μητέρας με την κόρη της, άνετα
αντιλαμβανόμαστε ότι η ιδιαιτερότητα της σχέσης αυτής έγκειται πρώτα από όλα στο
γεγονός ότι και τα δυο της μέλη είναι... γένους θηλυκού. Εύλογο επομένως το ότι
τις ενώνουν πολλά κοινά, καθότι μοιράζονται όχι μόνο τα βασικά χαρακτηριστικά
του φύλου τους, αλλά δέχονται και παρόμοια (συχνά δυστυχώς επιζήμια) κοινωνική
αντιμετώπιση. Αληθεύει ίσως ότι οι μητέρες έχουν μεγαλύτερη αδυναμία στους
γιους τους, που, άντρες όπως ο πατέρας κι ο σύζυγός τους, τείνουν να θεωρούνται
από τις ίδιες (με τη βοήθεια της παράδοσης φυσικά) ως οι διαχρονικοί και κυρίαρχοι
αποδέκτες της «γυναικείας» τους περιποιητικότητάς. Ταυτόχρονα όμως, εξαιτίας
της διαφοράς του φύλου τους, μεγαλύτερη είναι και η <i style="mso-bidi-font-style: normal;">απόσταση</i> που τις χωρίζει από αυτούς. Αντίθετα, η απόσταση μεταξύ
μάνας και κόρης είναι συνήθως πολύ μικρότερη, και ως εκ τούτου η σχέση τους
πολύ πιο στενή. Η μάνα, βλέποντας συχνά την κόρη σα μια νεότερη έκδοση του
εαυτού της, δεν είναι λίγες οι φορές που την προτρέπει να εκπληρώσει τις δικές
της ανικανοποίητες επιθυμίες, άλλοτε πάλι, αντίθετα, προσπαθεί να την
υποχρεώσει να βαδίσει στα χνάρια της, ενώ σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις
πασχίζει να ανταλλάξει τη θέση της με τη δική της, να γίνει δηλαδή εκείνη το
μικρό ανυπεράσπιστο κοριτσάκι και η κόρη ο καλός, ανιδιοτελής άγγελος που θα
αναλάβει τη φροντίδα της. Όπως και να ‘χει, πρόκειται χωρίς αμφιβολία για μια εκρηκτική
σχέση με πληθώρα αντιφατικών στοιχείων και εύθραυστες ισορροπίες, οι οποίες άλλοτε
αποκαθίστανται πλήρως, άλλοτε πάλι διαταράσσονται ανεπανόρθωτα...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Η νεαρή Γαλλίδα συγγραφέας Κλερ Καστιγιόν,
στα δεκαεννέα διηγήματά της υπό τον πρωτότυπο τίτλο «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Insecte</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">»
(έντομο), με αιχμηρή ειλικρίνεια και αφοπλιστική τόλμη μάς παρουσιάζει
δεκαεννέα διαφορετικές εκδοχές αυτής της ιδιαίτερης και πολύκροτης σχέσης μητέρας-κόρης,
εστιάζοντας πότε στη μια, πότε στην άλλη πλευρά. Η Κατερίνα Μανιάτη στην
αξιόλογη μετάφρασή της (που κυκλοφόρησε μόλις πέρισυ από τις εκδόσεις «Γιαλός»)
επέλεξε ως κεντρικό τον τίτλο ενός από αυτά τα διηγήματα: «<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει</i>». Πρόκειται για μια φράση φοβερά
εύστοχη και συγκλονιστικά αληθινή, διότι, ακόμα και μετά τον βιολογικό θάνατο της
μητέρας, εκείνη συνεχίζει να «ζει» μέσω της κόρης της, καθότι οι έπαινοι ή οι
αποδοκιμασίες της, τα χαμόγελα ή τα χτυπήματά της, η ευλογία ή η κατάρα της εξακολουθούν
να ρέουν μέσα στο αίμα της τελευταίας, προσφέροντας ανάλογα στην καρδιά της
πόνο ή ανακούφιση, θλίψη ή χαρά, καταδίκη ή λύτρωση...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Στα διηγήματα-μονολόγους της Καστιγιόν η
μάνα υποχρεώνεται πάνω απ’ όλα να απεκδυθεί το εξιδανικευμένο της πέπλο, που
την αναδεικνύει ως ένα μονόχρωμο σύνολο από θετικά στοιχεία, όπως «φροντίδα»,
«παρηγοριά», «τρυφερότητα», «στοργή», «καρτερικότητα» κτλ., καταδικάζοντας όμως
το αληθινό της πρόσωπο στην αφάνεια. Οι μητέρες της Καστιγιόν από κάλπικα
πρότυπα ξαναγίνονται <i style="mso-bidi-font-style: normal;">άνθρωποι</i>, ατελή πλάσματα
με ρεαλιστικά χαρακτηριστικά, συχνά δε τόσο αποκρουστικά που σοκάρουν. Η συγγραφέας
επιλέγει να επικεντρωθεί σε περιπτώσεις που, αν και ολότελα ανόμοιες όσον αφορά
τους χαρακτήρες και το κοινωνικό/ οικονομικό τους υπόβαθρο, συγκλίνουν στο ότι
η σχέση μητέρας-κόρης περνάει κάποιου είδους <i style="mso-bidi-font-style: normal;">κρίση</i>, είτε λόγω των προβληματικών χαρακτήρων των μελών της, είτε
λόγω εξωτερικών παραγόντων, όπως είναι η αρρώστια και ο θάνατος. Η Καστιγιόν,
μέσα από λόγο απλό και ανεπιτήδευτο, που αποκτά και διαφορετικό ύφος (εξαιρετικά
εύστοχο μάλιστα) ανάλογα με την ταυτότητα της ηρωίδας που τον εκφέρει, καταφέρνει
να ανοίξει βαθιές χαραμάδες από όπου καλούμαστε να διακρίνουμε το τσουχτερό φως
της ίδιας της ζωής, με όλη την αγριότητα, τη φρίκη, μα και την απαράμιλλη
γοητεία του.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Και αυτό ακριβώς το «φως της ζωής» μοιάζει
να απασχολεί πάνω απ’ όλα τον Δημήτρη Καρατζιά, που μετά από το εκπληκτικά
δυναμικό του ξεκίνημα με τη σκηνοθεσία του «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Bent</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">»,
συνεχίζει να χαράσσει μια σκηνοθετική πορεία ραγδαία ανοδική στον χώρο του
θεάτρου. Δε θα ήταν υπερβολικό να γράψω πως αν ο Κονσταντίν Στανισλάφσκι βρισκόταν
ακόμη ανάμεσά μας, σίγουρα θα έσπευδε να συγχαρεί τον Δημήτρη Καρατζιά ως έναν
από τους πιο επάξιους εν Ελλάδι συνεχιστές του έργου του. Κι εδώ πρέπει ακόμα
να πω ότι ένας σκηνοθέτης, αν στοχεύει σε ένα αληθινά ποιοτικό δημιούργημα,
οφείλει να υιοθετήσει τη συμπεριφορά ενός... χρυσοχόου: να διαλέξει με προσοχή
τα πολύτιμα μέταλλα και τους σπάνιους λίθους του ώστε να φιλοτεχνήσει ένα
αληθινά αξιέπαινο κόσμημα. Αυτό δείχνει να το κατέχει εκατό τοις εκατό ο
Δημήτρης Καρατζιάς διότι, επιλέγοντας ηθοποιούς-«διαμάντια» και λοιπούς «χρυσούς»
συνεργάτες, κατάφερε να φτιάξει άλλη μια παράσταση... αληθινό κομψοτέχνημα.
Κύριο χαρακτηριστικό της ο πελώριος όγκος των γνήσιων και έντονων συναισθημάτων,
που βρίσκει στη μικρούλα σκηνή του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Vault</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> έναν αντιστρόφως
ανάλογο σε χωρητικότητα τόπο φιλοξενίας. Εκεί λοιπόν, μέσα στα υπαινυκτικά, με
το στίγμα της νοσταλγίας μα και της παρακμής, σκηνικά της Δέσποινας Χαραλάμπους,
την υπέροχη, γλυκόπικρη μουσική του Μάνου Αντωνιάδη, που μοιάζει με δίνη όπου
μέσα της στροβιλίζονται η ένταση και ο καημός, και τους διακριτικούς φωτισμούς
του Βαγγέλη Μουντρίχα που παραλλάσσονται ανάλογα με τον «χώρο» (εσωτερικό ή
εξωτερικό) που φωτίζουν, έξι αξιόλογες ηθοποιοί ερμηνεύουν με θαυμαστή
εσωτερικότητα έντεκα από τους δεκαεννέα μονολόγους της Καστιγιόν, τους οποίους το
χέρι του σκηνοθέτη έχει εμπλέξει με μαεστρία, έτσι ώστε κάποιες από τις
γυναίκες που εμφανίζονται διαδοχικά στη σκηνή μπροστά μας να φαίνεται πως σχετίζονται
με δεσμούς αίματος. Να σημειώσω ακόμα ότι η ζωντάνια των μονολόγων αυτών ενισχύεται
με την παρουσία ενός δεύτερου προσώπου (μάνας ή κόρης) που, με
σύντομες φράσεις και εύγλωττες εκφράσεις, συμμετέχει διακριτικά στην ιστορία που
αφηγείται η εκάστοτε κεντρική ηρωίδα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Αναφορικά
τώρα ως προς τις ηθοποιούς... Η κυρία Γιάννα Σταυράκη σίγουρα διαλέξε να κάνει ένα
πολύ όμορφο δώρο στο θέατρο όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με την τέχνη της υποκριτικής
για πρώτη φορά... σε ηλικία πενήντα ετών! Η ηθοποιός, εκτός από το να αποδείξει
έμπρακτα ότι τα πιο φλογερά όνειρα δε γερνούν ποτέ και οφείλουν να ευοδώνονται,
υποδύθηκε με απροσποίητη ευαισθησία την πιο «αγγελική» από τις μητρικές μορφές
της Καστιγιόν: μια καρτερική, ηλικιωμένη γυναίκα κλεισμένη σε ίδρυμα, που πιο
πολύ από τη δική της αφόρητη μοναξιά την πικραίνει η οικογενειακή δυστυχία της
αγαπημένης της κόρης.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Η νεαρή Ειρήνη Σταματίου εκπλήσσει με την
τόσο πειστική της μεταμόρφωση σε «σπαστικό» κορίτσι που, παρά το προβληματικό μυαλό
του, αποδεικνύεται απολύτως ικανό να κατανοήσει την προδοσία της μητέρας του κι
επιπλέον να σχεδιάσει την εκδίκησή του, ανεπανόρθωτα πληγωμένο. Εξίσου σφριγηλή
και γεμάτη νεύρο η ερμηνεία της ως μια εξαγριωμένη κόρη-φρικιό (βοηθητικός
ρόλος στον δεύτερο μονόλογο της Αθηνάς Τσιλύρα), και έκδηλη η αγανάκτηση και ο
πόνος της ως το παραμελημένο, γεμάτο αφόρητες ενοχές κορίτσι, του οποίου η
μητέρα έκανε «δέκα εγχειρίσεις σε δέκα χρόνια» - άραγε εξαιτίας της δικής της
γέννησης;</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Συγκλονιστική η ερμηνεία της Ιωάννας
Πηλιχού στην πιο φαρμακερή ίσως ιστορία της Καστιγιόν, από αυτές που φρίττει
κανείς στο άκουσμά τους και μόνο. Η νεαρή, ταλαντούχα ηθοποιός, υποδυόμενη ένα εφτάχρονο
κοριτσάκι που δεινοπαθεί στα χέρια μιας παρανοϊκής μάνας, καταφέρνει να βγάλει
πάνω στη σκηνή μια ολέθρια πληγωμένη παιδικότητα που «τσακίζει κόκαλα». Εξίσου
περίφημα αποδίδει και τον δεύτερο ρόλο της: μια έφηβη που έχει σκεπάσει τον
φόβο και τη θλίψη της για τον επικείμενο θάνατο της άρρωστης μητέρας της με ένα
πυκνό στρώμα επίμονης οργής... το οποίο όμως στο τέλος ραγίζει για να τρέξουν ακράτητα
τα δάκρυα...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Το αριστοκρατικό </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">physique</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">της Κικής Μαυρίδου αρμόζει «γάντι» στον πρώτο ρόλο
που ενσαρκώνει με εντιμότητα και πάθος: μια κρυφά νευρωτική γυναίκα της υψηλής
κοινωνίας με συμβατικά «ευτυχισμένη» ζωή, που ταλανίζεται από υποψίες για
πιθανές αιμομεικτικές σχέσεις του άντρα της με την ίδια της την κόρη. Εξίσου
καλή η ηθοποιός στην απόδοση των άκρως αντιφατικών αισθημάτων μιας γυναίκας που
από τη μια αντιμετωπίζει την πάσχουσα από άνοια μητέρα της ως αφόρητο μπελά,
από την άλλη αρνείται πανικόβλητη να δεχτεί το θάνατό της...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Η Αθηνά Τσιλύρα στους δυο ιδιαίτερα
απαιτητικούς ρόλους που επωμίζεται σπαράζει στην κυριολεξία πάνω στη σκηνή
προκαλώντας ρίγη στους θεατές, πότε ως υποταγμένη, ποτισμένη με ψυχοφάρμακα
γυναίκα που στερείται τη στοργή όχι μόνο του συζύγου της αλλά και της μητέρας
της, και πότε ως αφελής χωρισμένη μάνα που οι μανιασμένες επίθεσεις της έφηβης κόρης
της τη φτάνουν στα όρια της αντοχής της.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Πολύ εκφραστική στην απόγνωσή της η Νίκη
Αναστασίου στο ρόλο της ενήλικης κόρης που πλέον αδυνατεί, παρότι προσπαθεί
σκληρά, να επικοινωνήσει με την εγωκεντρική μητέρα της∙ εξαιρετική δε ως
αφηγήτρια της μοναδικής ιστορίας σε γ΄ πρόσωπο (ιστορία μιας κοπέλας που χάνει
όχι μόνο τον εαυτό της μα και τη ζωή της πασχίζοντας να γίνει αυτό που θα έκανε
ευτυχισμένη τη μητέρα της).</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Καθαρόαιμο βιωματικό θέατρο, λοιπόν, για
δεύτερη φορά φέτος στο μικρό και θαυματουργό </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Vault</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">,
με μια παράσταση που αποκαλύπτει μύχιες και τρομερές πτυχές της ζωής με τρόπο
αισθαντικό, που με σιγαλή φωνή εκτοξεύει εκκωφαντικές αλήθειες, που στοχεύει
κατευθείαν στην ψυχή πριν το μυαλό προλάβει να αντιδράσει... Στο τέλος της –
ένα είναι σίγουρο – όλοι μας διακρίνουμε συγκινημένοι ένα μικρό λουλούδι να
φυτρώνει δειλά-δειλά στο μαύρο λιβάδι των αλλεπάλληλων πληγών και του
θανάτου... </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> ... Να ‘ναι αυτό η αγάπη;...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ<br />
<br />
Συγγραφέας: Claire Castillon<br />
Μετάφραση: Kατερίνα Μανιάτη<br />
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς<br />
Βοηθός σκηνοθέτη: Κική Μαυρίδου<br />
Σκηνικά – φωτογραφίες: Δέσποινα Χαραλάμπους<br />
Κοστούμια: Δημήτρης Στρέπκος<br />
Μουσική σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης<br />
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας<br />
Παραγωγή - Δημόσιες Σχέσεις: Καλλιτεχνικές Επιχειρήσεις Vault <br />
<br />
ΔΙΑΝΟΜΗ <br />
<br />
Νίκη Αναστασίου (Θα γίνεις γυναίκα, κόρη μου, Η ρήξη)<br />
Κική Μαυρίδου (Το έντομο, Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει)<br />
Ιωάννα Πηλιχού (Μπουφάν και γούνινες μπότες, Σύνδρομο Μινχάουζεν δι' αντιπροσώπου)<br />
Ειρήνη Σταματίου (Θηλιές και κόμποι, Δέκα εγχειρήσεις σε δέκα χρόνια)<br />
Γιάννα Σταυράκη (Σε φιλώ γλυκά)<br />
Αθηνά Τσιλύρα (Ήπιαν σαμπάνια στο εστιατόριο, Πάλη)<br />
<br />
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ<br />
<br />
15€(Κανονικό)<br />
10€ (Μειωμένο) Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων
(ΑΣΠΕ)/ Άτομα άνω των 65 ετών/ ΑμΕΑ/Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ)/ Κάτοχοι
Ευρωπαϊκής Κάρτας Νέων/ Κάτοχοι Κάρτας Πολιτισμού ΥΠ.ΠΟ.Τ<br />
<br />
Εισιτήρια προπωλούνται στα ταμεία του Πολυχώρου Πολιτισμού Vault Theatre Plus
(Μελενίκου 26, Βοτανικός) απο Δευτέρα μέχρι Κυριακή 17:00-21:00 και τηλεφωνικά
στο 210 3302348 / 6932296229/ 6983863324 Δευτέρα-Κυριακή 12:00 – 20:00.<br />
<br />
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ<br />
<br />
Από Πέμπτη 11 Μαίου έως Σαββάτο 9 Ιουνίου 2012<br />
Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο στις 21:15μ.μ<br />
Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά<br />
<br />
ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ VAULT<br />
Μελενίκου 26, Βοτανικός </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Τηλέφωνο
επικοινωνίας- κρατήσεων: 2103302348, 6932296229 , 6983863324<br />
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (5’ περίπου με τα πόδια)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Το τρέιλερ της παράστασης:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/sy6acu6yUX8?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt;">
</div>
</div>Τατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4202096804921612780.post-18762828448770495932012-05-17T03:03:00.000-07:002012-05-17T09:55:13.466-07:00«Η Μεταμόρφωση»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">«Η Μεταμόρφωση», του Φραντς Κάφκα</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">στην αίθουσα </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Black</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Box</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">από την ομάδα Σημείο Μηδέν</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<i><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Ψάχνοντας την
αόρατη διέξοδο</span></b></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWxqb09ejXKV4VevxWFoyhLI3OXdNR7P8jnJhPbrcfzvTJTsBDBVQSkRGuUq8jflTjTgzg4UeJB89u8jUqdy4LEyKixLpKmXlrE8iwDrOwNNHmklNeUXdxoyBaDLy8Hln4lBW4xgt3ybw/s1600/cf84ceb1-ceb6cf8eceb1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWxqb09ejXKV4VevxWFoyhLI3OXdNR7P8jnJhPbrcfzvTJTsBDBVQSkRGuUq8jflTjTgzg4UeJB89u8jUqdy4LEyKixLpKmXlrE8iwDrOwNNHmklNeUXdxoyBaDLy8Hln4lBW4xgt3ybw/s320/cf84ceb1-ceb6cf8eceb1.jpg" width="320" /></a></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ο εμπορικός αντιπρόσωπος Γκρέγκορ Σάμσα
ξυπνά ένα πρωί έχοντας παραδόξως μεταμορφωθεί σε ένα «τεράστιο απεχθές ζωύφιο».
Το αρχικό σοκ του για την τρομερή αυτή του μετάλλαξη διαδέχεται άμεσα η
αγωνία μήπως αργήσει στην απαιτητική και άχαρη δουλειά του, μήπως απολυθεί,
μήπως δε μπορεί πλέον να συντηρεί τη χρεωμένη του οικογένεια: τους ηλικιωμένους
γονείς του και την έφηβη αδερφή του, Γκρέτε. Ο Φραντς Κάφκα ξεκινά τη νουβέλα
του «Η Μεταμόρφωση» με αυτό το άκρως παράλογο γεγονός που σηματοδοτεί ο τίτλος
της, το οποίο ακολουθείται από τις επίσης παράλογες ανησυχίες του ήρωά της.
Διότι, αν συνέβαινε σε κάποιον από μας μια ωραία πρωία να ξυπνήσει όντας μια μεγάλη,
αηδιαστική κατσαρίδα, το λιγότερο που θα τον απασχολούσε θα ήταν οι...
εργασιακές και οικογενειακές του υποχρεώσεις. Ή μήπως ναι;...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ένα σύμπαν γεμάτο άγχος και ενοχές, ζοφερό
και αποπνικτικό, όπου ο άνθρωπος αποτελεί έρμαιο ενός παράλογου, αμείλικτου,
και επιπλέον αόρατου μηχανισμού που εξουσιάζει το είναι του, αυτό είναι το
σύμπαν του Φραντς Κάφκα, ενός από τους σημαντικότερους μοντερνιστές λογοτέχνες
του 20<sup>ου</sup> αιώνα. Στα έργα του καταμαρτυρούνται οι πιο έντονες
υπαρξιακές αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου, καθώς οι ήρωές του καταβάλλουν
μάταιες και ιδιαίτερα επίπονες προσπάθειες να έρθουν σε επαφή με το αληθινό εγώ
τους και τον προορισμό τους στη ζωή, πασχίζοντας να απεγκλωβιστούν από
κοινωνικές και θεσμικές επιταγές που τους έχουν ενθυλακώσει σε ένα συγκεκριμένο
καλούπι, στενό και κανονιστικό, μες στο οποίο οι ίδιοι αναπόφευκτα ασφυκτιούν. Τα
εξωφρενικά γεγονότα που ορίζουν τον εφιαλτικό κόσμο του εξπρεσσιονιστή Κάφκα
αντιστοιχούν πλήρως σε αυτά της ρεαλιστικής καθημερινότητας ενός συνηθισμένου
κατοίκου μεγαλούπολης (που δεν ανήκει φυσικά στην τάξη των κεφαλαιούχων), ο
οποίος αισθάνεται αναγκασμένος να κατασπαταλά όλη του την ενέργεια, σωματική και
ψυχική, σε λογής αγγαρείες που του επιβάλλονται από τις εκάστοτε παγιωμένες
κοινωνικές συνθήκες. Ο κόσμος των «πρέπει», του στρες και των νευρώσεων, ο
κόσμος-χωνευτήρι των «θέλω» και της μοναδικότητας του ατόμου όπου η
δημιουργικότητα καταπνίγεται και η πνευματική ψυχαγωγία γίνεται αντιληπτή ως περιττή
πολυτέλεια, ο <i style="mso-bidi-font-style: normal;">δικός μας</i> κόσμος
βρίσκει το είδωλό του μόλις ελαφρά παραμορφωμένο στον τρομακτικό «καθρέφτη» που
συγκροτούν λογοτεχνικά έργα όπως αυτά του Κάφκα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ο Γκρέγκορ Σάμσα αποτελεί ένα κλασικό
παράδειγμα αλλοτριωμένου ανθρώπου «της μάζας», που ζει αποκλειστικά και μόνο για
τους άλλους, καταπιέζοντας τις ανάγκες του και έχοντας προ πολλού απωλέσει τη δική
του ταυτότητα. Άξαφνα όμως το καλόβολο εργατικό μυρμηγκάκι μεταμορφώνεται σε
ένα σιχαμερό, ανεπιθύμητο παράσιτο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Κάποιοι μελετητές του
Κάφκα εκφράζουν την άποψη ότι με αυτό τον παράδοξο τρόπο εκπληρώνεται η
βαθύτερη επιθυμία του Γκρέγκορ, που, απηυδισμένος από το να φροντίζει διαρκώς
τους άλλους, γίνεται επιτέλους αυτός το ανήμπορο αντικείμενο της φροντίδας
τους. Η μεταμόρφωση όμως είναι σαφώς συμβολική: θα μπορούσε κάλλιστα να
πρόκειται για μια κοινή νευρική κατάπτωση που παθαίνει ένας σκληρά εργαζόμενος
υπάλληλος με ανύπαρκτη προσωπική ζωή και μηδαμινές χαρές. Ο Γκρέγκορ μπορεί
λοιπόν να ιδωθεί ως ένα γρανάζι που χαλάει, ένα μηχανικό εξάρτημα που «σπάει»
μη αντέχοντας άλλο τα αφόρητα βάρη τα οποία άθελά του, πλην όμως αγόγγυστα, έχει
επωμιστεί. Στη συνέχεια της ιστορίας ο παραλογισμός εξακολουθεί: η οικογένεια
δε σπεύδει ούτε να καταλάβει, ούτε να κάνει κάτι για να αλλάξει τη νέα
κατάσταση του γιου-πρώην στυλοβάτη της, αλλά, αντίθετα, τον αντιμετωπίζει ως
βδέλυγμα, τον περιορίζει στο δωμάτιό του, και εν τέλει φτάνει στο σημείο να
εύχεται το θάνατό του...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Η σκληρή, αντισυμβατική αυτή ιστορία του
Κάφκα γνωρίζει μια αρμόζουσα στο είδος της σκηνική πραγμάτωση μέσα από μια
εξίσου αντισυμβατική θεατρική ομάδα νέων καλλιτεχνών, ονόματι «Σημείο Μηδέν». Η
«ψυχή» της ομάδας, ο νεαρός σκηνοθέτης Σάββας Στρούμπος, που υπήρξε για χρόνια
βοηθός του Θεόδωρου Τερζόπουλου, φαίνεται να υιοθέτησε τα βασικά σημεία της
πρωτοποριακής σκηνοθετικής μεθόδου του τελευταίου – μια μέθοδος φορμαλιστικού
θεάτρου, όπου το υπερβολικά εκφραστικό <i style="mso-bidi-font-style: normal;">σώμα</i>
του ηθοποιού γίνεται ο κύριος πομπός των νοημάτων του έργου, κι όχι τόσο τα
λόγια που αυτός εκφέρει. Έτσι, ο Σάββας Στρούμπος, που μαζί με τη Δανάη
Σπηλιώτη επιμελείται ο ίδιος τη μετάφραση της «Μεταμόρφωσης», έχοντας μέσα
στους στόχους του την ελαχιστοποίηση του λόγου προς όφελος του σώματος, του
ήχου και της εικόνας, καταλήγει σε μια λίαν σύντομη διασκευή του πολύ πιο
περιγραφικού αρχικού κειμένου του Κάφκα, στην οποία ένας αφηγητής εξιστορεί τα
βασικότερα σημεία της υπόθεσης αφαιρώντας τα επιμέρους πρόσωπα και γεγονότα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Το κέντρο της σκηνής, εύστοχα και άκρως
απέριττα διαμορφωμένο από τον Γιώργο Κολλιό, περιστοιχίζεται από ημιδιάφανο
πλαστικό, θυμίζοντας έτσι ένα κλειστό κουκούλι στο οποίο η τετραμελής
οικογένεια Σάμσα είναι εγκλωβισμένη δίχως να το γνωρίζει – μια εύστοχη,
μικρογραφική αναπαράσταση της ασφυκτικής σύγχρονης οικογένειας-κοινωνίας, από όπου
δε μοιάζει να υπάρχει ελπίδα διαφυγής. Έξω από αυτό το «κουκούλι» βρίσκεται ο
αφηγητής της ιστορίας (Σάββας Στρούμπος), μια θολή, απρόσωπη μορφή, κι επίσης έξω
από αυτό, από την αντίθετη πλευρά, θα βρεθεί κι ο Γκρέγκορ μετά το θάνατό του,
που αποτέλεσε τελικά τη μόνη διέξοδο που μπόρεσε να βρει για να γλιτώσει από
την αρρωστημένη κατάσταση που βίωνε. Οι ηθοποιοί, μέσω της στιλιζαρισμένης στάσης,
των έντονα σχηματικών κινήσεων και των εύγλωττων εκφράσεων και μορφασμών τους
πιστοποιούν μια απολύτως συγκεκριμένη συνθήκη που όντως, δε χρειάζεται πολλά
λόγια για να γίνει αντιληπτή στο κοινό (ο πατέρας, π.χ., αράζει στην κουνιστή
του πολυθρόνα με ένα πρόσωπο που ακτινοβολεί γαλήνη και μακαριότητα, ενώ σε
πλήρη αντίθεση έρχεται το ανήσυχο, αεικίνητο σώμα και το γεμάτο τύψεις και
οδύνη πρόσωπο του γιου του). «Στη ‘Μεταμόρφωση’ μάς αφορά και η έννοια της
μέχρι θανάτου εγγραφής στο σώμα νόμων, ενοχών, αξιών και ηθών από το κοινωνικό
γίγνεσθαι», λέει ο Σάββας Στρούμπος, περιγράφοντας επακριβώς αυτό που μέλλει να
δούμε στην παράσταση. «Τα πρόσωπα της ‘Μεταμόρφωσης’ δρουν και αντιδρούν σα να
είναι μπλεγμένα μεταξύ τους με χιλιάδες νήματα, σε έναν παράλογο λαβύρινθο
θρυμματισμένων ειδώλων», αναφέρει ακόμα ο σκηνοθέτης. Όντως, οι τέσσερις
ηθοποιοί μπροστά μας μοιάζουν με μαριονέττες σε ντελίριο, τέσσερις μαριονέττες
δεμένες με αόρατες, μπερδεμένες μεταξύ τους κλωστές, οι οποίες καταλήγουν στα δάκτυλα
μιας τρελής, αόρατης, «θεϊκής» οντότητας, που θα μπορούσε κάλλιστα να ακούει στο
όνομα «Κοινωνία» ή «Κατεστημένο»...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Πρόκειται το δίχως άλλο για μια παράσταση
με σαφέστατο σκοπό, όπου όλοι οι συντελεστές συμβάλλουν εξίσου και με απόλυτη
αρμονία στην τέλεια πλήρωσή του: οι ηθοποιοί, που δεν παριστάνουν ρεαλιστικούς
χαρακτήρες αλλά μεταμορφώνονται σε «ιερογλυφικά σύμβολα», όπως θα ‘λεγε και ο
Αρτώ, η ζοφερότητα που αποπνέει το λιτό σκηνικό (Γιώργος Κολλιός) με τα
ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα, τα οποία έχουν όλα κάποιο αυστηρά συμβολικό ρόλο,
τα τυποποιημένα κοστούμια με τα εμβληματικά χρώματα (Γιώργος Κολιός, Rebekka
Gutsfeld), η υποβλητική μουσική του </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Λεωνίδα Μαριδάκη, καθώς και οι καίριοι φωτισμοί
του Κώστα Μπεθάνη. Μια έξυπνη καινοτομία του Σάββα Στρούμπου αποτελεί η επιλογή
του να τονίσει την παθογένεια όχι μόνο του μεταμορφωμένου Γκρέγκορ, αλλά
ολόκληρης της οικογένειας, της <i style="mso-bidi-font-style: normal;">κατάστασης</i>.
Ένα τρανταχτό παράδειγμα: τα πρόσωπα των γονιών είναι βαμμένα με μια
γκριζοπράσινη απόχρωση που παραπέμπει σε κάτι το νεκρό, ενώ η Γκρέτε, αν και σαφώς
λιγότερο από τον Γκρέγκορ, παρουσιάζεται κι εκείνη σε σημαντικό βαθμό
υποταγμένη στις απαιτήσεις αυτών των ανθρώπων-ζόμπυ. Το τέλος της παράστασης υπαινίσσεται
σαφώς πως το εναπομείναν παιδί της οικογένειας Σάμσα, η κόρη, μέλλει να
ακολουθήσει τα χνάρια και να έχει την ίδια τύχη με το νεκρό αδερφό της... εκτός
κι αν εκείνη καταφέρει να ανακαλύψει μια διαφορετική, φαινομενικά αόρατη
διέξοδο από τη δηλητηριασμένη αυτή ατμόσφαιρα των παρασίτων και των βρυκολάκων.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Το ότι πρόκειται για δουλειά νέων ανθρώπων
που δεν έχουν φτάσει ακόμα στο στάδιο της τέλειας καλλιτεχνικής ωριμότητας
προδίδεται από κάποιες αδυναμίες της παράστασης, όπως κάποιες κινήσεις που
κάνουν οι ηθοποιοί και φαντάζουν κάπως άγαρμπες και δίχως ξεκάθαρη σημασία/ στόχο
(όπως και κάποια συχνά επαναλαμβανόμενα υστερικά γέλια), ή οι μη απαραίτητες,
επίμονες κρούσεις αντικειμένων, που μάλλον ενοχλούν το θεατή... Τα θετικά
στοιχεία όμως υπερτερούν και καθίσταται αναμφισβήτητο ότι η συγκεκριμένη παράσταση
είναι αποτέλεσμα όχι μόνο σκληρής δουλειάς, αλλά και ενδελεχούς μελέτης. Οι πιο
«φρέσκοι» θεατρόφιλοι, που έχουν την εντύπωση ότι το θέατρο (πρέπει να) είναι
μονάχα βιωματικό, ίσως ξαφνιαστούν από αυτό το ιδιάζον δείγμα του... Σ' αυτούς θα
πρότεινα να αφεθούν να νιώσουν τους σωματικούς κραδασμούς των ηθοποιών και τα δυνατά
μηνύματα και συναισθήματα που αυτοί εκπέμπουν.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Συγγραφέας:
Φραντς Κάφκα</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Μετάφραση:
Σάββας Στρούμπος, Δανάη Σπηλιώτη</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Διασκευή:
Ομάδα Σημείο Μηδέν</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Σκηνοθεσία:
Σάββας Στρούμπος</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Σκηνικά:
Γιώργος Κολλιός</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Κοστούμια:</span>
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Γιώργος
Κολιός, Rebekka Gutsfeld</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Παίζουν οι ηθοποιοί:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Μιλτιάδης
Φιορέντζης (Γκρέγκορ)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Ελεάνα
Γεωργούλη (Γκρέτε)</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Μαρία
Αθηναίου (Κυρία Σάμσα)<br />
Θοδωρής Σκυφτούλης (Κύριος Σάμσα)<br />
Σάββας Στρούμπος (Αφηγητής)<br style="mso-special-character: line-break;" />
<br style="mso-special-character: line-break;" />
</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Πέμπτη-Κυριακή: 21.30 μ.μ. Μέχρι 27/5<br />
<b>Εισιτήρια:</b> € 15, φοιτητικό: € 10, άνεργοι-νέοι κάτω των 25 ετών: € 7. <br />
<b>Διάρκεια:</b> 90'</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ, ΑΙΘΟΥΣΑ «ΘΕΑΤΡΟ»</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Πειραιώς
206, Ταύρος<br />
Τηλ.: 2103418550</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Το τρέιλερ της παράστασης:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/k9HRvQ9XIeA?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><br /></span></div>
</div>Τατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4202096804921612780.post-72800827201116045042012-05-09T03:10:00.003-07:002012-05-09T03:10:24.172-07:00"Το έκτο πάτωμα"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η κριτική μου για την παράσταση εδώ:<br />
<a href="http://www.tralala.gr/monimes-stiles/theatro/item/33052-theatro-09-05">http://www.tralala.gr/monimes-stiles/theatro/item/33052-theatro-09-05</a><br />
<br /></div>Τατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4202096804921612780.post-49229120395127703252012-05-03T06:11:00.002-07:002012-05-03T06:11:57.508-07:00Απόψε... κ α ι Άμλετ!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"> «Άμλετ – για έναν ηθοποιό και μια αυλαία»,</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">βασισμένο στο έργο του Ράινερ Λεβαντόφσκι «Απόψε
ούτε Άμλετ»</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">στο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">main stage</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">BIOS</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Μετάφραση/ Σκηνοθεσία/ Ερμηνεία: Πρόδρομος
Τσινικόρης</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Δραματουργία: Αντριάνα Αλεξίου</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFlkbZE_NadVi9Q8TCY2NqGz0kiEvf-w4hZkidHqsAwNoV94LqkcLHnvBqPYfqAwZ0BXpl7PQa_QFGkIUcUqmW5K5aOWeaBaVVvkebO6sG2EZSKOuUTMEiSHAjp-iPorFHCSf5A4gGZp0/s1600/amlet.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="163" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFlkbZE_NadVi9Q8TCY2NqGz0kiEvf-w4hZkidHqsAwNoV94LqkcLHnvBqPYfqAwZ0BXpl7PQa_QFGkIUcUqmW5K5aOWeaBaVVvkebO6sG2EZSKOuUTMEiSHAjp-iPorFHCSf5A4gGZp0/s320/amlet.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ο Πρόδρομος Τσινικόρης</td></tr>
</tbody></table>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Πίσω από μια κλειστή αυλαία από κόκκινο
βελουδένιο ύφασμα, τοποθετημένη απέναντι από το κοινό, η παράσταση ξεκινά με
την οξύμωρη ανακοίνωση από ένα μεγάφωνο ότι... «ματαιώνεται»! Οι θεατές
καλούνται να «περάσουν στο ταμείο ώστε να τους επιστραφούν τα χρήματά τους».
Γνωρίζουν όμως ήδη (ή έστω υποπτεύονται) ότι όλο αυτό είναι απλά ένα παιχνίδι
στο οποίο εν μέρει συμμετέχουν κι οι ίδιοι... Επομένως, κανείς δεν κινείται (αν
και σίγουρα θα ‘χε ενδιαφέρον αν κάποιος το αποτολμούσε). Σε λίγο, η αυλαία
ανοίγει και ένας αδέξιος τεχνικός κάνει την εμφάνισή του. Πασχίζει να μας
πείσει ότι ο ηθοποιός που έπαιζε τον Άμλετ υπέστη κάταγμα στο πόδι, ότι η
παράσταση «ματαιώνεται, ΑΛΗΘΕΙΑ ματαιώνεται». Το κοινό παραμένει... ακίνητο,
ενώ ο τεχνικός αρχίζει να συμμαζεύει, απευθύνοντας που και που στους θεατές σύντομες
φράσεις όλο αμηχανία. «Απόψε ούτε Άμλετ, ούτε τίποτα!», επιμένει, με έναν
αμυδρό τόνο τραγικότητας που προκαλεί μειδιάματα και γελάκια και εντείνει την
πεποίθησή μας ότι η παράσταση όχι μόνο δεν ακυρώθηκε, αλλά, αντιθέτως, έχει ήδη
αρχίσει. «... εκτός κι αν ήρθατε να δείτε εμένα απόψε!», λέει τελικά ο τεχνικός,
και η ιδέα μοιάζει να του καλαρέσει. Κάθεται στην καρέκλα που πριν λίγο
μετέφερε προς την έξοδο. Τι ωραία, τι καλά, απόψε θα ‘ναι η δική του βραδιά! Η
βραδιά ενός ανώνυμου τεχνικού, αντί για κείνη του κοσμοξάκουστου σαιξπηρικού
ήρωα, πρίγκιπα της Δανίας, Άμλετ... Ποιος μας διαβεβαιώνει ότι δε θα είναι
εξίσου συγκλονιστική;</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Αντί λοιπόν για Άμλετ... Ίνγκο Ζάσμαν,
όπως είναι το όνομα του τεχνικού-χειριστή αυλαίας, που αναλαμβάνει να παίξει
για μας και <i style="mso-bidi-font-style: normal;">με </i>εμάς απόψε. Ο ήρωας
του Ράινερ Λεβαντόφσκι αποτελεί μια φιγούρα τραγελαφική: η προσωπική του
ιστορία βρίθει από πίκρες και ατυχίες, αλλά η αφήγησή της γίνεται από τον ήρωα
με μάλλον ιλαρό τρόπο. Ο Ίνγκο Ζάσμαν είναι ένας Γερμανός πρώην ηθοποιός που η
καριέρα του καταστράφηκε από ένα ατυχές συμβάν, κι έκτοτε καταδικάστηκε να
παραμείνει «αόρατος» και ανώνυμος πίσω από μια αυλαία, την οποία ανήγαγε στο
μυαλό του σε ουσιώδη θεατρικό παράγοντα, πασχίζοντας έτσι να περισώσει τα
απομεινάρια της αυτοεκτίμησής του. Η αφήγησή του δεν είναι γραμμική∙ ο Ζάσμαν πότε
εξαίρει τη σημασία της αυλαίας, πότε μιλά για διάσπαρτα γεγονότα της ζωής του,
πότε κάνει λόγο για τη συμπεριφορά του κοινού με μάλλον δηκτικό τρόπο, και μέσα
σε όλα αυτά κυριαρχούν οι συχνές αναφορές του στον διάσημο σαιξπηρικό ήρωα που
οι θεατές ήρθαν να γνωρίσουν από κοντά απόψε. Η ψυχική ομοιότητα του Ζάσμαν με
τον Άμλετ κατά την πορεία του μονολόγου του, και κυρίως προς το τέλος του,
αποδεικνύεται εκπληκτική. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Εκτός
όμως από μονόλογος ενός χειριστή αυλαίας-πρώην ηθοποιού, το έργο του Ράινερ
Λεβαντόφσκι μιλά και πιο γενικά για τον ηθοποιό, το θεατή και για τη διαχωριστική
γραμμή μεταξύ τους υπό τη μορφή της αυλαίας, ο ρόλος της οποίας στην ουσία ανατρέπεται
με το που γίνεται λόγος γι’ αυτή. Η παράσταση, λοιπόν, του συγκεκριμένου έργου καλείται
να καταργήσει τη σύμβαση, να <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ενώσει</i>
τη σκηνή με την πλατεία, τον ηθοποιό με το κοινό σε ένα ενιαίο σύνολο. Οι θεατές
ανάγονται σε βωβά πρόσωπα του έργου, που ωθούνται ενίοτε να λάβουν ενεργό μέρος
στη δράση (να απαντήσουν σε ερωτήσεις, να χειροκροτήσουν τον
πρωταγωνιστή-τεχνικό-Άμλετ).</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Έχοντας αυτό το παιχνιδιάρικο, ρηξικέλευθο
θεατρικό κείμενο ως καμβά, ο σκηνοθέτης-ηθοποιός Πρόδρομος Τσινικόρης και η άξια
βοηθός του, η δραματολόγος Αντριάνα Αλεξίου, υφαίνουν πάνω του μια πρωτότυπη,
ασυνήθιστη παράσταση που προκαλεί έντονη αίσθηση σε πολλαπλά επίπεδα. Αφενός,
πρόκειται για έναν μονόλογο που σχολιάζει τον ίδιο το θεσμό της θεατρικής
παράστασης, καθώς δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην ανατροπή της παραδοσιακής σχέσης
ηθοποιού-κοινού. Βλέπουμε λοιπόν σιγά-σιγά τη θέση του ντροπαλού χειριστή
αυλαίας να παίρνει ένας αδικημένος, θρασύς πρώην ηθοποιός γεμάτος καταπιεσμένη
πικρία, που βρίσκει επιτέλους την ευκαιρία να ξεσπάσει, να τα πει «έξω απ’ τα
δόντια» στο κοινό του, το οποίο αντιλαμβάνεται ως ψευτοκουλτουριάκο και
ανεπίτρεπτα παθητικό. Τα γελάκια που αρχικά μας προκαλεί ο συνεσταλμένος και
κομματάκι ατζαμής τεχνικός κομπιάζουν κάπως όταν αρχίζει να μας... χλευάζει, παριστάνοντάς
μας ως δήθεν φιλότεχνους αλλά στην πραγματικότητα απαίδευτους, εθισμένους στα
μεγάλα ονόματα («Θέλατε να δείτε ΑΜΛΕΤ!»), ως και πάσχοντες από... εν θεάτρω
ακατάσχετη υπνηλία! Η ευθυμία μας εναλλάσσεται με μικροσκοπικά τσιμπήματα που
δεχόμαστε στο φιλότιμό μας, αναλογιζόμενοι για πρώτη ίσως φορά όχι το πόσο καλά
παίζει το ρόλο του ο ηθοποιός, αλλά εμείς οι ίδιοι πόσο καλά παίζουμε το ρόλο
μας ως θεατές... Το σίγουρο είναι ότι κάθε διάθεση για... ύπνο έχει πάει
περίπατο. Έχουμε ξυπνήσει απότομα, αρχικά μέσω της έκπληξης («η παράσταση δε θα
γίνει!»), και στη συνέχεια μέσω της μεθόδου του... σκωτσέζικου ντουζ (ο αρχικά
συμπαθής τυπάκος μπροστά μας πότε αστειεύεται, πότε... μας επιτίθεται). Βρισκόμαστε
πλέον σε απόλυτη εκγρήγορση για το τι θα επακολουθήσει. Δεν παρακολουθούμε πια.
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Συμμετέχουμε</i>.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Όμως, η πιο σημαντική παρέμβαση του
σκηνοθέτη-ηθοποιού και της δραματολόγου στο κείμενο έγκειται κυρίως στον τρόπο
απόδοσης του βιογραφικού μέρους του. Ο διττός ρόλος Ζάσμαν-Άμλετ αποκτά εδώ και
τρίτη διάσταση καθώς ο Πρόδρομος Τσινικόρης, έχοντας ήδη βασικές ομοιότητες με
το πρόσωπο που υποδύεται (εν μέρει γερμανική καταγωγή, σπουδές υποκριτικής,
παρελθόν στο χώρο του θεάτρου κ.α.), εισάγει στο ρόλο του ορισμένα στοιχεία
πολύ πιο προσωπικά (αναμνήσεις, συνήθειες, βιώματα και κάποιες καθαρά δικές του
σκέψεις). «Ντρέπομαι που ζω σε μια χώρα όπου οι πολιτικοί που μας κατέστρεψαν
ζητούν ξανά την ψήφο μου σε έξι μέρες», ομολογεί κάποια στιγμή, ενώ κάνει συχνά
αναφορές στην ελληνική πραγματικότητα. Η τέλεια συγχώνευση του χαρακτήρα του
ηθοποιού με τον ήρωα που ερμηνεύει αλλά και με τον ήρωα του Σαίξπηρ
επιτυγχάνεται με ιδιαίτερα αρμονικό και αριστοτεχνικό τρόπο: αδυνατούμε να
αντιληφθούμε επακριβώς που «τελειώνει» ο Ζάσμαν και που «αρχίζει» ο Τσινικόρης,
ή κάθε πότε το φάντασμα του πρίγκιπα της Δανιμαρκίας ξυπνά στον μέσα κόσμο του
ήρωα στοιχειώνοντάς τον. Στο βάθος του μυαλού του πρωταγωνιστή αλλά και σε αυτό
των θεατών, ο Άμλετ, ο προδομένος πρίγκιπας που καλείται να εκδικηθεί το φόνο
του πατέρα του, αναδύεται ως μια εμβληματική μορφή που σηματοδοτεί τη σύγχυση, τη
διστακτικότητα, την αμηχανία όλων μας μπροστά σε μια μεγάλη και δυναμική
απόφαση που οφείλουμε να πάρουμε ενάντια σε αυτούς που μας έβλαψαν. Θα μπορούσε
να υποστηρίξει κανείς ότι η χώρα μας, ιδίως αυτή την περίεργη, μεταβατική εποχή,
είναι <i style="mso-bidi-font-style: normal;">γεμάτη από Άμλετ</i>...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Η παθιασμένη, σφριγηλή ερμηνεία του
Πρόδρομου Τσινικόρη, ενός νέου ηθοποιού με τέλεια δουλεμένα εκφραστικά μέσα
(αστραποβόλο βλέμμα, κρυστάλλινη, διαπεραστική φωνή, θαυμαστή άνεση στην κίνησή
του), είναι σαφώς τέτοια που να υπηρετεί όλους τους παραπάνω στόχους. Από την
πρώτη στιγμή επιτυγχάνει και στη συνέχεια εξελίσσει μια όλο και στενότερη επαφή
με τους θεατές, ενώ η συνεχής απεύθυνσή του στο κοινό διακρίνεται από αμεσότητα
και δυναμισμό. Καταφέρνει ακόμα να μας μεταβιβάσει τις αγωνίες του
τρισδιάστατου χαρακτήρα που ενσαρκώνει και παράλληλα να μας κάνει να τον
νιώσουμε σαν έναν άνθρωπο πολύ κοντινό μας, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας,
έναν από μας. Το μόνο που ίσως λείπει από την ερμηνεία του είναι μια ιδέα
περισσότερη συγκινησιακή φόρτιση, λίγη παραπάνω εσωτερική ένταση σε κάποια
σημεία, π.χ. μερικές νότες πόνου και νοσταλγίας στη φωνή του όταν μιλά για τη
χαμένη του αγάπη, που ο ίδιος άθελά του συνέβαλε στο χαμό της, όπως ακριβώς
συνέβη με τον Άμλετ και την Οφηλία...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Να προσθέσω ακόμα πως στο ζητούμενο της
ενότητας σκηνής-πλατείας κι αυτής της αίσθησης οικειότητας με τον πρωταγωνιστή
συμβάλλει σημαντικά ο «ανέγγιχτος» σκηνικός χώρος, αν εξαιρέσουμε την κόκκινη
αυλαία που τον χωρίζει στα δυο, και ο φωτισμός που επιλέγει ο Χαρίτωνας
Παπαδόπουλος – διάχυτος, αφηρημένος φωτισμός που αγκαλιάζει εξίσου ηθοποιό και
θεατές.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> «Απόψε ούτε Άμλετ, ούτε τίποτα»... ε, τελικά
όχι! Απόψε ΚΑΙ Άμλετ... και Ζάσμαν... και Τσινικόρης... κι εμείς ακόμα! Απόψε
και γέλιο και ξάφνιασμα και υπαρξιακοί προβληματισμοί... και άλλα πολλά. Κι όλα
αυτά μόνο με έναν ηθοποιό και μια αυλαία...</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ : </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><br />
Μετάφραση - σκηνοθεσία – ερμηνεία : Πρόδρομος Τσινικόρης<br />
Δραματουργία : Αντριάνα Αλεξίου<br />
Σκηνικός χώρος – φωτισμοί : Χαρίτων Παπαδόπουλος<br style="mso-special-character: line-break;" />
<br style="mso-special-character: line-break;" />
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Κάθε
Δευτέρα και Τρίτη έως 22/5</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Ώρα
έναρξης : 21:00<br />
Τιμή εισιτηρίου : 10ευρώ. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">BIOS</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Πειραιώς
84, Γκάζι<br />
Τηλ.: 2103425335</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><br />
<br />
Με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Γκαίτε.<br />
Χορηγός επικοινωνίας : ελculture</span></div>
</div>Τατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4202096804921612780.post-61469492121807035532012-04-17T17:21:00.002-07:002012-04-17T17:59:19.017-07:00Τον παλιό, όμοιο καιρό...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">«Το παράπονο του νεκροθάπτου», του Εμμανουήλ Ροΐδη</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">στο Θέατρο Booze Cooperativa<br />
</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Σκηνοθεσία:
Αντρέας Κουτσουρέλης</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhirLq74UzZjJ19oeCDtMn5ffeGS7W3wApErAiTWYkcoUvkjd0_yAocXgOGHcy_POIZTQ13HUh-vKIMLBwY5KUzDo2frERcau6ZCRewYdk8XidsNKp7t0Lz_0iYCFky1rk6a5Byvsa3b3U/s1600/roidis143121.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="173" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhirLq74UzZjJ19oeCDtMn5ffeGS7W3wApErAiTWYkcoUvkjd0_yAocXgOGHcy_POIZTQ13HUh-vKIMLBwY5KUzDo2frERcau6ZCRewYdk8XidsNKp7t0Lz_0iYCFky1rk6a5Byvsa3b3U/s320/roidis143121.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif";">Οι συντελεστές της παράστασης: Δημήτρης Αντωνιάδης, Στάθης Βούτος, Αντρέας Κουτσουρέλης, Παναγιώτης Μαρίνος.</span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά ενός
αληθινά αξιόλογου θεατρικού έργου είναι το δίχως άλλο η <i style="mso-bidi-font-style: normal;">διαχρονικότητα</i> των θεμάτων και των νοημάτων που αυτό πραγματεύεται.
Στη διαχρονικότητα κατά βάση οφείλεται η αθάνατη παντοδυναμία των σαιξπηρικών
και των αρχαιοελληνικών δραμάτων, τα οποία δεν πρόκειται ποτέ να πάψουν να
αναβιώνουν στη σκηνή φωτισμένα υπό μυριάδες διαφορετικούς σκηνοθετικούς
«προβολείς» και προκαλώντας πάντα όμοια συγκίνηση στους θεατές τους. Το ίδιο
συμβαίνει φυσικά και με κάθε κορυφαίο δείγμα της τέχνης του γραπτού λόγου –
ποιήματα, μυθιστορήματα, διηγήματα που άγγιξαν βαθιά τους αναγνώστες τους από
τη στιγμή που πρωτοδημοσιεύτηκαν, ακόμα και γραμμένα αιώνες πριν εξακολουθούν
να παραμένουν επίκαιρα και πάντα εξίσου συναρπαστικά. Κι αυτό γιατί, αν και οι
αλλοτινές κοινωνικές συνθήκες φαντάζουν κάπως διαφορετικές από τις σημερινές, τα
αισθήματα, οι αδυναμίες και, γενικά, τα λοιπά θετικά ή αρνητικά στοιχεία της
ανθρώπινης φύσης ελάχιστες έως μηδαμινές είναι οι παραλλαγές που παρουσιάζουν
από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> «Το παράπονο ενός νεκροθάπτου», διήγημα
γραμμένο σε καθαρεύουσα το 1895 από τον πνευματώδη συγγραφέα της διάσημης
«Πάπισσας Ιωάννας», Εμμανουήλ Ροΐδη, παρά την ιδιαιτερότητα της γλώσσας του αποτελεί
τυπικό παράδειγμα ενός διαχρονικού έργου και παράλληλα – δυστυχώς – απολύτως <i style="mso-bidi-font-style: normal;">επίκαιρου</i>.
Πρόκειται για τη ρεαλιστική, πιθανώς αληθινή ιστορία ενός ανθρώπου που
εξαπατήθηκε οικτρά από έναν ψεύτη πολιτικό, τοποθετημένη σε μια εποχή ακόμα πιο
παλιά από εκείνη του συγγραφέα της (τέλη 1700-αρχές 1800). Κεντρικός ήρωάς της
ο Αργύρης Ζώμας, κηπουρός και βαρκάρης στη Σύρο, πατέρας εφτά παιδιών, ο
οποίος, παραπλανημένος από έναν Αθηναίο συνταγματάρχη που ανταλάσσει... υποσχέσεις
με συλλογή ψήφων προκειμένου να εκλεγεί βουλευτής, καταλήγει από ευτυχισμένος
οικογενειάρχης με αξιοπρεπή ζωή να γίνει ένας χαροκαμένος νεκροθάφτης,
ολοσχερώς κατεστραμμένος οικονομικά μα κυρίως ψυχικά...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Και πριν ακόμα τη συγγραφή του
«Παράπονου», ο Ροΐδης υπήρξε απόλυτα σαφής ως προς τη δυσμενή άποψή του τόσο για
τους πολιτικούς, όσο και για τους υποστηρικτές τους. «Πάντες θέλουσι το αυτό
πράγμα, να τρέφωνται δαπάνη του δημοσίου», εκτιμούσε ο Ροΐδης το 1875,
ορίζοντας επιπλέον ως πολιτικό «κόμμα» μια «ομάδα ανθρώπων, ειδότων ν’
αναγιγνώσκωσι και ν’ αρθρογραφώσι εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">μισούντων πάσαν εργασίαν</b>, οίτινες
ενούμενοι υπό ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν’ αναβιβάσωσιν αυτόν διά παντός
μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να
σκάπτωσι». Και σε ποιον από μας άραγε δε θυμίζουν οι παραπάνω εκτιμήσεις του
προ εκατονταετίας εκλιπόντα συγγραφέα το κλίμα που επικρατούσε μέχρι πολύ
πρόσφατα στη χώρα μας, εκείνη την κρίση <i style="mso-bidi-font-style: normal;">αξιών</i>
που σε σημαντικό βαθμό προλείανε το έδαφος για την οικονομική κρίση που
ακολούθησε; Οι πελατειακές σχέσεις, τα ρουσφέτια, οι ισχυροί πολιτικοί και οι
δουλοπρεπείς οπαδοί τους που συνήθιζαν να συλλέγουν εναγωνίως τις ψήφους εκείνες
που θα εξασφάλιζαν στους πρώτους την πολυπόθητη εξουσία και στους δεύτερους τις
ονειρεμένες, ως επί τω πλείστω άνευ ουσίας, αργόμισθες δημοσιοϋπαλληλικές
θέσεις, αποτελούσαν μια κοινώς αποδεκτή και, για τους έχοντες ακόμα κάποια ίχνη
συνείδησης και αξιοπρέπειας, μια άκρως αποκρουστική πραγματικότητα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Το «Παράπονο ενός νεκροθάπτου», παρά την
υπερβολικά τραγική του υπόθεση δεν προκαλεί ακατάσχετη δακρύρροια στον
αναγνώστη, χάρη στο παιγνιώδες ύφος του συγγραφέα, που, αν και γράφει σε α΄
πρόσωπο, εντούτοις θέτει στο ρόλο του αφηγητή όχι τον ίδιο τον Ζώμα, αλλά έναν
παλιό του γνώριμο, που τον συναντά τυχαία στο νεκροταφείο. Με αυτό τον ευρηματικό
τρόπο επιτυγχάνεται μια σημαντική αποστασιοποίηση από τον αξιολύπητο πρωταγωνιστή
της ιστορίας, τον οποίο ο συγγραφέας έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει με
κριτική και, συχνά, ελαφρώς σκωπτική διάθεση. «Ανάθεμα εις την πολιτικήν!», ψιθυρίζει
ο ταλαίπωρος νεκροθάφτης, για να λάβει την εξής απάντηση από τον συνομιλητή
του, που προφανώς αποτελεί </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">alter</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">ego</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">του Ροΐδη: «Πταίεις όμως και συ που
ανακατεύθης εις αυτήν. Και συ και όσοι άλλοι μαζεύετε ψήφους και πιστεύετε εις
όσα σας λέγουν». «Όσον ευκολώτερα
πιστεύομεν και ταχύτερα λησμονούμεν, τόσο μεγαλυτέρα είναι η ασυνειδησία
εκείνων που μας απατούν», του αντιτείνει μεταξύ άλλων ο νεκροθάφτης
προσπαθώντας να δικαιολογηθεί. Η τραγωδία του Ζώμα υπογραμμίζεται από το
γεγονός ότι τίποτε δε διδάχτηκε από τα παθήματά του, ότι δεν αναλογίστηκε καν
πόσο μεγάλη απερισκεψία ήταν από μέρους του να εμπιστευτεί ό,τι είχε και δεν
είχε στα χέρια ενός ανθρώπου συμφεροντολόγου και αναξιόπιστου, τον οποίο ελάχιστα
γνώριζε.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Η
παράσταση που στήνει ο Αντρέας Κουτσουρέλης με ισχυρό του θεμέλιο το
ευφυέστατο, δηκτικό αυτό διήγημα του Ροΐδη είναι μια παράσταση σεμνή, που,
καταρχάς, αναγνωρίζει την αυτοδυναμία του κειμένου και τίθεται στην υπηρεσία
του με τον πλέον διακριτικό τρόπο, χωρίς να προσπαθεί ούτε να το υπερτονίσει,
ούτε να το επισκιάσει. Άλλωστε, τα λογοτεχνικά κείμενα, ήδη ολοκληρωμένα έργα
τέχνης, προορισμένα για ανάγνωση και ως εκ τούτου πολύ πιο περιγραφικά από τα
θεατρικά, αποδίδουν πλήρεις εικόνες που δε χρήζουν σκηνοθετικής συμβολής ώστε
να γίνουν πιότερο αντιληπτές στο κοινό. Γι’ αυτό τον λόγο, ένα όσο το δυνατόν
«απαλότερο» άγγιγμα του σκηνοθέτη πάνω σε τέτοια κείμενα αποτελεί την πλέον
ενδεδειγμένη επιλογή, καθότι η δημιουργία μιας αμιγώς θεατρικής
παράστασης θα απαιτούσε φυσικά τη δραματουργική επεξεργασία του πεζού αυτού κειμένου,
η οποία θα κινδύνευε όμως να του αφαιρέσει μέρος της γοητείας του.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Όχι τόσο «θεατρική παράσταση», λοιπόν, όσο <i>δραματοποιημένη
αφήγηση</i> μιας ιστορίας από τέσσερις ηθοποιούς (Δημήτρης Αντωνιάδης, Στάθης
Βούτος, Αντρέας Κουτσουρέλης, Παναγιώτης Μαρίνος) καθισμένους σε τέσσερις
καρέκλες, μέσα σε μια άδεια σκοτεινή σκηνή που φωτίζεται ενίοτε, διαδοχικά ή
και ταυτόχρονα, από τέσσερα φώτα τοποθετημένα πάνω από τα κεφάλια των ηθοποιών
που τα αναβοσβήνουν οι ίδιοι ανάλογα με το ποιος από αυτούς λαμβάνει κάθε φορά
το λόγο. Τις υποβλητικές φωνές τους συνοδεύει ενίοτε η απαλή μουσική που
ακούγεται από ένα παλιό πικ-απ στο κέντρο της σκηνής. </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Το σκοτάδι που
κυριαρχεί και η θεαματική λιτότητα του χώρου αλλά και των εκφραστικών μέσων των
ηθοποιών, που χρωματίζουν τις φωνές τους με τις πιο ήπιες φωνητικές τους αποχρώσεις
χωρίς να καταφεύγουν επ’ ουδενί σε κραυγές και περιττές εξάρσεις, όλα αυτά δημιουργούν
μια ατμόσφαιρα κατανυκτική, παρόμοια με αυτή του εκκλησιάσματος, των παραμυθιών
που ψιθυρίζει μια παραδοσιακή γιαγιά δίπλα στο τζάκι ή τις ιστορίες που λένε οι
στρατοκόποι γύρω από μια αναμένη φωτιά μέσα στο δάσος... Η συσκοτισμένη σκηνή ανάγεται τελικά σε μαύρο
καμβά, που η φαντασία του θεατή καλείται υπνωτισμένη να κοσμήσει με τις δικές
της νοερές αντανακλάσεις. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ένα θέαμα-αποθέωση της λιτότητας, που ευφραίνει,
ενεργοποιεί και οξυγονώνει τη σκέψη, στοχεύοντας κατά κύριο λόγο στην αφύπνιση
της λογικής παρά στην επίκληση του συναισθήματος. Αντάμα με τον αφηγητή-Ροΐδη,
παρατηρούμε συλλογισμένοι και μετριοπαθείς τις πονεμένες εκμυστηρεύσεις του άτυχου
αλλά και αφελούς νεκροθάφτη, δίχως να παρασυρόμαστε στη δίνη της συμπόνοιας μας
γι’ αυτόν και δίχως να ταυτιζόμαστε – τουλάχιστον απόλυτα – μαζί του. Το
κλείσιμο του έργου, με τη χαριτωμένη παιδική φωνούλα που ακούγεται από το
πικ-απ, σηματοδοτεί ίσως την ελπιδοφόρα πιθανότητα μιας νέας αρχής, μιας νέας, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">υπεύθυνης</i> στάσης μας απέναντι στη ζωή,
όπου θα κληθούμε να πιστέψουμε ότι, παρά τις όποιες αντιξοότητες και όσο κι
αν προσπαθούν να μας το αποκρύψουν, εμείς οι ίδιοι κρατάμε στα χέρια μας τα
ηνία της μοίρας μας κι εμείς την καθοδηγούμε από το σκοτάδι στο φως... Εμείς
και κανένας άλλος.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Συγγραφέας: Εμμανουήλ
Ροΐδης<br />
Σκηνοθεσία - Φωτισμοί: Αντρέας Κουτσουρέλης<br />
<br />
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Δημήτρης
Αντωνιάδης,<br />
Στάθης Βούτος,<br />
Αντρέας Κουτσουρέλης,<br />
Παναγιώτης Μαρίνος<br />
Συμμετέχει με την ελπίδα και τη φωνή της η μικρή μας φίλη Μαριλένα
Παπαδημητρίου</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Παραγωγή:
Art Syndicate<br />
<br />
Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9.15 μ.μ.<br />
από τις 14 Μαρτίου 2012 <br />
<br />
Εισιτήρια: Κανονικό-15 ευρώ <br />
Φοιτητικό, Μαθητικό, ΑΜΕΑ ,Άνεργοι -10 ευρώ </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Θέατρο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Booze</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Cooperativa</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;"><br />
</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Κολοκοτρώνη 57</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%;">Μοναστηράκι<br />
Τηλ.: 210-3240944</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>Τατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4202096804921612780.post-71633144510574537912012-03-23T17:13:00.000-07:002012-03-23T17:30:35.167-07:00Παθιασμένος έρωτας χωρίς άγγιγμα... για κείνους... και για μας!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">«</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Bent</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">», του Μάρτιν
Σέρμαν</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">στον Πολυχώρο Πολιτισμού </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Vault</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxUb_RdGWRc4VDw38Potp2GuUUC3D0ykk3M50M3PV3QIHvJIISMl3uSAEzirbpnqIBwRcZ74wpSegmGK4Av8culkhY88veTqwvYPovW0lo2bc-lnY4F8oSBaA3Um8xu-hEywdh8q7dhpI/s1600/main.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="208" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxUb_RdGWRc4VDw38Potp2GuUUC3D0ykk3M50M3PV3QIHvJIISMl3uSAEzirbpnqIBwRcZ74wpSegmGK4Av8culkhY88veTqwvYPovW0lo2bc-lnY4F8oSBaA3Um8xu-hEywdh8q7dhpI/s320/main.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Οι ηθοποιοί: Δημήτρης Καρατζιάς (Μαξ), Στέφανος Κακαβούλης (Χορστ), Πάνος Ροκίδης (Θείος Φρέντυ, Αξιωματικός), Θοδωρής Πανάς (Γκρέτα), Ιούλιος Τζιάτας (Βολφ, Αξιωματικός), Νικόλας Σουλογιάννης (Στρατιώτης, Βίκτωρ, Δεκανέας) και Πάνος Μπρατάκος (Ρούντυ)</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> «Τα καταφέραμε! Δε μπορούν να μας
σκοτώσουν! Κάναμε <i style="mso-bidi-font-style: normal;">έρωτα</i>! Είμαστε
ζωντανοί! Είμαστε άνθρωποι!».</span><br />
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Όχι, δεν είναι τα λόγια κάποιου που πριν
λίγο γεύτηκε την ερωτική ευτυχία αγκαλιασμένος με το έτερόν του ήμισυ πάνω σ’
ένα μεγάλο, άνετο κρεβάτι με καθαρά σεντόνια... Είναι τα λόγια ενός σκονισμένου,
κατάκοπου αιχμαλώτου του Νταχάου, που στέκει ημίγυμνος σε στάση προσοχής κατά
τη διάρκεια της τρίλεπτης υποχρεωτικής «ξεκούρασης» από τη σκληρή και ανούσια
εργασία του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο εραστής του παρίσταται δίπλα του
σε όμοια στάση κάτω από τον καυτό ήλιο, υπό τη μακρινή εποπτεία ενός Ναζί φρουρού
που έχει την εντύπωση πως «βλέπει τα πάντα». Οι δυο άντρες είναι κάθιδροι...
όχι όμως λόγω της αφόρητης ζέστης, ούτε της τρομερής κούρασης... αλλά εξαιτίας
της υπέρμετρης <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ηδονής</i> που βίωσαν προ ολίγου
μαζί. Γιατί, όσο απίστευτο κι αν φαντάζει, πριν από λίγο οι δυο τους κατάφεραν <i style="mso-bidi-font-style: normal;">να κάνουν έρωτα</i>... Χωρίς να αγγιχτούν.
Χωρίς καν να κοιτάζονται...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Μια ιστορία αγάπης δυο ανθρώπων του ίδιου
φύλου που λαμβάνει χώρα την εποχή του Ολοκαυτώματος στο Νταχάου είναι ο βασικός
άξονας του πολυθεματικού θεατρικού έργου του Μάρτιν Σέρμαν «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Bent</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">» (1979), το οποίο ανέβηκε στο Βασιλικό Θέατρο του
Λονδίνου, έπειτα στο Μπρόντγουεϊ και στη συνέχεια παίχτηκε σε πάνω από πενήντα
χώρες γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία. Ετυμολογικά, «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">bent</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">» είναι ένα
υποτιμητικό συνώνυμο της λέξης «ομοφυλόφιλος», που χρησιμοποιούνταν ευρέως παλιότερα
σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες. Ταυτόχρονα, όμως, στην αγγλική «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">bent</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">» λέγεται και ο «αποφασισμένος να φτάσει στα άκρα».
Παρακολουθώντας την υπόθεση του έργου, δε μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε πόσο
πολύ του ταιριάζει αυτός ο δίσημος τίτλος.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Πρωταγωνιστής του «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Bent</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">» είναι ο Μαξ, ένας σεξουαλικά απελευθερωμένος
ομοφυλόφιλος άντρας που διάγει έκλυτο βίο στο Βερολίνο του 1930, παραδομένος σε
κάθε λογής πάθος: ποτό, κοκαΐνη, σεξ. Ο Μαξ συζεί με τον Ρούντυ, έναν νεαρό
χορευτή, αυτό όμως δεν τον αποτρέπει από το να κάνει κάθε τόσο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">one</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">night</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">stands</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">στο διαμέρισμά του με διάφορους άντρες
που γνωρίζει στο γκέι κλαμπ που δουλεύει ο φίλος του. Η ασύδοτη, ξένοιαστη ζωή
του ήρωα θα λάβει τέλος τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών (1934), όταν ο Χίτλερ θα
αποφασίσει να πατάξει την ομοφυλοφιλία στη Γερμανία διατάζοντας τη δολοφονία
πάνω από διακοσίων στελεχών των Ες Ες, καθώς και των συντρόφων τους. Ο Ρούντυ
και ο Μαξ, που για κακή του τύχη πέρασε το προηγούμενο βράδυ με έναν νεαρό
αξιωματικό, θα γίνουν στόχος της Γκεστάπο, θα κυνηγηθούν και εν τέλει θα
συλληφθούν. Ο Ρούντυ θα πεθάνει στο τρένο κατά τη διάρκεια της μεταφοράς τους
στο Νταχάου. Ο Μαξ θα κάνει το παν για να πείσει τους Ναζί ότι δεν είναι
ομοφυλόφιλος αλλά Εβραίος, προκειμένου να έχει περισσότερες πιθανότητες να
επιβιώσει. Στο Νταχάου θα έρθει κοντά με έναν άλλο ομοφυλόφιλο κρατούμενο, τον
Χορστ. Οι δυο τους θα συνάψουν μια δυνατή πλατωνική σχέση που θα συνδαυλίσει τη
λαχτάρα τους για ζωή και θα απαλύνει τα φοβερά δεινά τους στο στρατόπεδο...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Το έργο έγινε αιτία την εποχή που γράφτηκε
να αναδειχτούν ιστορικά ζητήματα που ως τότε καλύπτονταν από μαύρο σκότος. Όλοι
γνώριζαν σαφώς για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς,
ελάχιστοι όμως ήξεραν ότι και οι φανερά ομοφυλόφιλοι είχαν τότε την ίδια και
χειρότερη μοίρα, κι ας ήταν βέροι εκπρόσωποι της «Άριας Φυλής». Ο Μάρτιν
Σέρμαν, ομοφυλόφιλος και Εβραίος ο ίδιος, χρησιμοποιεί ως ζοφερό φόντο στο
δράμα του τη στυγνή φρικαλεότητα μιας παρανοϊκής εξουσίας καθοδηγούμενης από δύο
τυφλά, εξίσου πανάσχημα θηρία, το Ρατσισμό και το Σεξισμό. Το σκοτάδι όμως του
πόνου, του ηθικού ξεπεσμού και της απόγνωσης υπερνικείται από το άπλετο φως της
αγάπης και της αλήθειας. Το «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Bent</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">» μαγεύει γιατί,
όσο κι αν φαίνεται εκ πρώτης να εστιάζει σε ένα συγκεκριμένο, ιδιαιτέρως
«μαύρο» θέμα, στην πραγματικότητα το <i style="mso-bidi-font-style: normal;">υπερβαίνει</i>,
αποκαλύπτοντας την ουσία της ίδιας της ζωής και υπερυψώνοντας το βαθύτερο νόημά
της. «Έρωτας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης! Με τόση πείνα, τόσο φόβο, τόση
κούραση... Αδύνατον!», μπορεί να σκεφτεί κανείς. Κι όμως! Η ανάγκη για
ανθρώπινη επαφή αναδεικνύεται πιο σημαντική για την επιβίωση από την τροφή. Όπως
γράφει και ο Ντοστογιέφσκι: «Το μυστικό της ανθρώπινης ύπαρξης είναι τούτο: Δε
θέλει μονάχα να ζει, αλλά να ξέρει <i style="mso-bidi-font-style: normal;">γιατί</i>
ζει». Και ποιο κίνητρο για να συνεχίζει να ζει κανείς είναι ισχυρότερο από την αγάπη;</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Αυτό μας αποδεικνύει ο Μαξ∙ και
γι’ αυτό το πικρό τέλος του έργου μας προσφέρει μια παράξενη λύτρωση, μια
αίσθηση δικαίωσης. Διότι ο αρχικός, τυφλός πόθος του ήρωα για επιβίωση με κάθε
κόστος αντικαθίσταται με τη βαθύτερη επιθυμία μιας ζωής με γνήσια αισθήματα και αξίες, μιας ζωής που <i style="mso-bidi-font-style: normal;">αξίζει</i>.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Τις πρόβες του «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Bent</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">»
σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά στον Πολυχώρο Πολιτισμού </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Vault</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">παρακολούθησε και ο ίδιος ο Μάρτιν
Σέρμαν, ο οποίος σε συνέντευξή του ανέφερε ότι εντυπωσιάστηκε από αυτές και
εξέφρασε την πεποίθησή του για την επιτυχία των παραστάσεων που θα ακολουθούσαν.
Οι προβλέψεις του Σέρμαν επαληθεύτηκαν. Ο Δημήτρης Καρατζιάς με την επάξια
συνεισφορά όλων ανεξαιρέτως των συντελεστών δημιούργησε μια εξαιρετικά δυνατή και
δεμένη παράσταση, που από την πρώτη στιγμή σε «αρπάζει» στα στιβαρά της μπράτσα
και σε αιχμαλωτίζει στην αγκαλιά της.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Η παράσταση, σαν ταξίδι σε ένα παράλληλο
σύμπαν, σε «ρουφά» από την πρώτη στιγμή μέσα στο ιδιαίτερο, γεμάτο εναλλαγές κλίμα
της μ’ ένα έξυπνο τρικ που συντελείται στο φουαγιέ, καθιστώντας για λίγο και
τους θεατές «συνένοχους» στο θέαμα. Το αποφασιστικό άγγιγμα του σκηνοθέτη
μουντζουρώνει τα όρια μεταξύ πλατείας και σκηνής, πραγματικότητας και
φαντασίας, ενώ οι ηθοποιοί υπό την καθοδήγησή του πλάθουν πολυδιάστατους
χαρακτήρες προσεγμένους ως και την παραμικρή λεπτομέρεια. Τα πάντα συναινούν
στην ενότητα και την αληθοφάνεια του θεάματος: τα απέριττα, υπαινυκτικά σκηνικά
(Δέσποινα Χαραλάμπους) μεταμορφώνονται σε ολοκληρωμένα τοπία με τη συμβολή των
εύστοχων φωτισμών (Οδυσσέας Παυλόπουλος), της σαγηνευτικής μουσικής (Μάνος
Αντωνιάδης) και των εκφραστικών κινήσεων των ηθοποιών, που παίζουν ως και με
την τελευταία ίνα του σώματός τους αντιδρώντας στον πόνο, στον καύσωνα, στο
κρύο... στο πάθος... Όπως οι καιρικές συνθήκες και τα μέρη που φαίνεται να
λαμβάνει χώρα η σκηνική δράση, έτσι και τα αισθήματα και οι σχέσεις των ηρώων:
βρίσκονται σε μια διαρκή «ροή», σε μια διαρκή μετάλλαξη ώσπου να φτάσουν στην
τελική εκδοχή τους.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ο Δημήτρης Καρατζιάς (Μαξ) δεν παραλείπει
καμιά από τις πλήθος αποχρώσεις που κοσμούν το πορτρέτο του ήρωα που
υποδύεται. Στην ψυχή του Μαξ, όπως αυτή μας δίνεται από τη γεμάτη πάθος και
ειλικρίνεια ερμήνεια του Δημήτρη Καρατζιά, ο εγωισμός και η ανιδιοτέλεια, η
ωμότητα και η τρυφεράδα, οι δαίμονες και οι άγγελοι δίνουν μάχη για επικράτηση.
Ο Μαξ αποτελεί γνήσιο δείγμα του δισυπόστατου της ανθρώπινης φύσης, ένα ζωντανό
«δοχείο» όπου το ζωώδες ένστικτο της αυτοσυντήρησης προκαλεί οξυδώσεις στην
ψυχική ευαισθησία και στις ανώτερες ηθικές αξίες... και το αντίστροφο. Οι
ψυχικοί μας κλυδωνισμοί κατά τη διάρκεια αυτής της ρωμαλέας παράστασης
εναρμονίζονται πλήρως με αυτούς του Μαξ, που προκαλεί την αμέριστη συμπάθειά
μας όχι παρά τις αδυναμίες του, αλλά μάλλον <i style="mso-bidi-font-style: normal;">εξαιτίας
</i>αυτών.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ο Στέφανος Κακαβούλης (Χορστ), με μια
ερμηνεία πολύ πιο ηπίων τόνων εκπέμπει μια ήρεμη γλυκύτητα ως αντίστιξη στη
φαινομενική σκληρότητα του γεμάτου άμυνες και νευρικότητα αγαπημένου του. Μαζί
με τον Δημήτρη Καρατζιά φτιάχνουν το τέλειο ζευγάρι επί σκηνής, καθότι, παντελώς
διαφορετικοί μεταξύ τους από κάθε άποψη, καταλήγουν να έχουν μια χημεία
εκρηκτική, μιας και ο ένας συμπληρώνει τον άλλον.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ειδική μνεία αξίζει και ο Πάνος Μπρατάκος
(Ρούντυ) για τον αφελή, μολαταύτα ιδιαίτερα στοργικό και ευαίσθητο ανθρωπάκο
που σκιαγραφεί, με στοιχεία αγαθής νοικοκυρούλας και πιστού σκυλιού. Ένα σύνηθες
πλάσμα-υπηρέτης που προσφέρει την αγάπη του και την ανιδιοτελή φροντίδα του στον
αγαπημένο-αφέντη του με άτυπο αντάλλαγμα την προστασία και την ασφάλεια που θα
του παράσχει ο τελευταίος. Καθηλωτικός, από τους ηθοποιούς που παίζουν και με
το τελευταίο τους κύτταρο, είναι και ο Πάνος Ροκίδης στο διπλό ρόλο του κρυφά
ομοφυλόφιλου θείου του Μαξ και του ναζί αξιωματικού. Ομοίως και ο νεαρός
Νικόλας Σουλογιάννης, που υπηρετεί τους πιο επιμέρους ρόλους του έργου με ψυχή
και με μοναδικό ταλέντο που κραυγάζει την ύπαρξή του. Γοητευτική και ιδιαίτερα
απολαυστική ως τραγουδίστρια η Γκρέτα του Θοδωρή Πανά. Τέλος, ο Ιούλιος Τζιάτας
αφενός προκαλεί αβίαστο γέλιο ως κοκορόμυαλος Βολφ και αφετέρου τρομοκρατεί ως
ναζί, υπηρετώντας τον καθένα από τους ρόλους του με άκρα εντιμότητα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> «Νιώθω ευτυχής που το ‘</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Bent</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">’ θα παιχτεί στην Αθήνα εν καιρώ κρίσης», ήταν μια
ακόμα δήλωση του Μάρτιν Σέρμαν σχετική με την παράσταση. Διότι, ναι, μεταξύ των
σύγχρονων Ελλήνων και των πρωταγωνιστών του συγκεκριμένου έργου υπάρχουν δυστυχώς
τρανταχτές ομοιότητες: όσο οδυνηρό κι αν είναι να το σκεφτεί κανείς, είμαστε κι
εμείς κατά μια έννοια «αιχμάλωτοι», εγκλωβισμένοι δίχως να φταίμε σε ένα μέρος
όπου τα βιοτικά αγαθά γίνονται όλο και πιο πενιχρά. Ο Μάρτιν Σέρμαν μοιάζει να προτείνει:
«Ε, λοιπόν... ερωτευτείτε!». Και η παράσταση του Δημήτρη Καρατζιά είναι έτσι
φτιαγμένη ώστε να μας θυμίσει τον τρόπο... Διότι, παρακολουθώντας την, δε
μπορούμε παρά να βιώσουμε μια λυτρωτική συγκίνηση αντίστοιχη μιας ονειρεμένης
ερωτικής επαφής. Περίπου σαν τους ήρωές της...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
Συγγραφέας: Martin Sherman<br />
Μετάφραση: Γιώργος Θεοδοσιάδης<br />
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς<br />
Βοηθός σκηνοθέτη: Πάνος Μπρατάκος<br />
ΒΆ Βοηθός σκηνοθέτη: Νικόλας Σουλογιάννης<br />
Σκηνικά - φωτογραφίες : Δέσποινα Χαραλάμπους<br />
Κοστούμια: Κλιμενώφ Δήμος<br />
Μουσική σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης<br />
Επιμέλεια κίνησης: Θοδωρής Πανάς<br />
Φωτισμοί: Οδυσσέας Παυλόπουλος<br />
<br />
Παίζουν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Καρατζιάς (Μαξ)<br />
Στέφανος Κακαβούλης (Χορστ)<br />
Πάνος Μπρατάκος (Ρούντυ)<br />
Θοδωρής Πανάς (Γκρέτα)<br />
Πάνος Ροκίδης
(Θείος Φρέντυ, Αξιωματικός)<br />
Ιούλιος Τζιάτας
(Βολφ, Αξιωματικός)<br />
Νικόλας Σουλογιάννης (Στρατιώτης, Βίκτωρ, Δεκανέας)<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:</span></div>
Κυρ. 19.15<br />
Βραδ. Παρ., Σαβ. 21.15<br />
Εως 8/4<br />
Τιμές εισιτηρίων:<br />
15 ευρώ, φοιτ. 10 ευρώ<br />
ΘέατροVault<br />
Mελενίκου 26<br />
Βοτανικός<br />
Τηλ. 210-3302348<br />
<br />
Το τρέιλερ της παράστασης (φτιαγμένο από τον Στέφανο Κακαβούλη):<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dwKIgD4nPUVWz0HQx4u2lHy0f5NSwYR3tti_v5dG129DoVfSBJgBDDu3WUDtAZA8mFN7G1-zf6BQCJz4EXebA' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>Τατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4202096804921612780.post-12884301517424498082012-03-14T09:06:00.000-07:002012-03-14T09:06:05.090-07:00Ανακοίνωση!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Από εδώ και στο εξής οι περισσότερες κριτικές μου θα αναρτώνται στο site tralala.gr, στη στήλη "Πάμε θέατρο".<br />
Η κριτική μου για την παράσταση "Πινακοφρίκη": <a href="http://www.tralala.gr/monimes-stiles/theatro/item/30722-theatro-07-03">http://www.tralala.gr/monimes-stiles/theatro/item/30722-theatro-07-03</a><br />
Η κριτική μου για την παράσταση "Η Γάζα είναι... Μαθήματα επιβίωσης": <a href="http://www.tralala.gr/monimes-stiles/theatro/item/31036-theatro-14-03">http://www.tralala.gr/monimes-stiles/theatro/item/31036-theatro-14-03</a><br />
<br />
Ευχαριστώ για την επίσκεψη! :-)<br />
<br />
Τατιάνα Θεοδώρου</div>Τατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4202096804921612780.post-54010628512937517202012-03-05T17:30:00.000-08:002012-03-06T08:32:34.822-08:00Η ψυχή της Ιστορίας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 16pt;">«Η χελώνα του Δαρβίνου», του Χουάν Μαγιόργκα</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 16pt;">στο Θέατρο
Βαφείο - Λάκης Καραλής</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 16pt;">από την ομάδα Drama-Mini</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 16pt;">Σκηνοθεσία: Μαρία
Ξανθοπουλίδου</span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbtFJRjsakq_ExNi_1VS2O1QsC9Mh-Sq27nP46qBkmGjTc9cOWgE6D3u5dT2kPYVMPCajURpjRDzFFrulVN9aq9-lvadmc3R-o2FiA_Xdh_RZ8tOMgrUZ5xWV4Sgr_lXj_0EC1eGyxXQI/s1600/newego_LARGE_t_641_105603644.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="243" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbtFJRjsakq_ExNi_1VS2O1QsC9Mh-Sq27nP46qBkmGjTc9cOWgE6D3u5dT2kPYVMPCajURpjRDzFFrulVN9aq9-lvadmc3R-o2FiA_Xdh_RZ8tOMgrUZ5xWV4Sgr_lXj_0EC1eGyxXQI/s320/newego_LARGE_t_641_105603644.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ο Μάνθος Καλαντζής (Γιατρός) και η Φωτεινή Κρόκου (Χάριετ).</td></tr>
</tbody></table>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 16pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ιστόρια: μια μάλλον αυστηρή, αγέλαστη επιστήμη
με την οποία οι περισσότεροι από μας ήρθαμε για πρώτη φορά σε επαφή σε τρυφερή
ηλικία. Πολλοί από όσους με διαβάζουν αυτή τη στιγμή ίσως τη θυμούνται απλά ως
μια ανιαρή, μάλλον δυσάρεστη διαδικασία να αποστηθίσουν χρονολογίες, όρους
συνθηκών, ξερά γεγονότα και αριθμούς δίχως ζουμί, γεύση και άρωμα... Η πύκνωση
του νοήματος, ιδανικό γνώρισμα της ποίησης, αποδεικνύεται μάλλον καταστροφική
για τη θέλξη της ιστορίας. Διότι η στείρα, δίχως συναίσθημα αφήγηση ιστορικών συμβάντων
μπορεί να υπηρετεί μεν την πολυπόθητη αντικειμενικότητα, αφαιρεί όμως από την ιστορία
την κυριότερη ουσία της, τη νοστιμάδα της, την <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ψυχή </i>της.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Αυτή η άγνωρη «ψυχή» ενός μεγάλου μέρους
(σχεδόν διακοσίων ετών) της ευρωπαϊκής ιστορίας πρωταγωνιστεί στο βραβευμένο έργο
του ισπανού συγγραφέα Χουάν Μαγιόργκα «Η χελώνα του Δαρβίνου». Είναι η Χάριετ,
η χελώνα που ο μεγάλος φυσιοδίφης-γεωλόγος Κάρολος Δαρβίνος έφερε από τα νησιά
Γκαλάπαγκος στην Αγγλία το 1836. Η Χάριετ, ωθούμενη από μια νοσηρή περιέργεια
για ο,τιδήποτε κοσμοϊστορικό συνέβαινε στην τότε Ευρώπη, ταξίδεψε σε πλήθος
ευρωπαϊκές χώρες, έγινε αυτόπτης μάρτυρας διαλέξεων και συμφωνιών μεγάλων
ιστορικών προσώπων, έζησε τη φρίκη δύο Παγκοσμίων Πολέμων, των μεταπολεμικών
τους περιόδων και του Άουσβιτς. Όλα αυτά τα έντονα, τραγικά βιώματα είχαν ως
αποτέλεσμα την εξέλιξη της χελώνας Χάριετ σε... γυναίκα με χελωνίσια χαρακτηριστικά
(«ραγδαία εξέλιξη υπό την επήρρεια εξαιρετικών συνθηκών», σύμφωνα με γραφόμενα
του ίδιου του Δαρβίνου). Η ηρωίδα αποφασίζει να διηγηθεί τη συνταρακτική ζωή
της σε έναν φιλόδοξο καθηγητή Ιστορίας, ζητώντας του ως αντάλλαγμα να τη
βοηθήσει να επιστρέψει στο νησί της. Σύντομα στην υπόθεση θα εμπλακούν η
θεοσεβούμενη (ως τότε) σύζυγος του καθηγητή κι ένας συμφεροντολόγος γιατρός.
Απώτερος σκοπός όλων τους: να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους το ανεκτίμητο
αυτό ον, τη χελώνα-υπεραιωνόβια γυναίκα Χάριετ...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ο Χουάν Μαγιόργκα (1965-), ένας από τους
σημαντικότερους σύγχρονους θεατρικούς συγγραφείς (του απονεμήθηκε το Εθνικό
Βραβείο Θεάτρου το 2007), στοχεύει, όπως υποστηρίζει ο ίδιος, «σε ένα θέατρο
που πλαταίνει τη ζωή του θεατή, που τον βοηθά να πλουτίσει την εμπειρία του,
που προκαλεί την ευαισθησία, τη μνήμη, τη φαντασία του». Και, με την ιδιαίτερα
εμπνευσμένη «Χελώνα» του, πετυχαίνει το στόχο του με το παραπάνω. Αναμειγνύοντας
με αριστοτεχνικό τρόπο τα πιο μελανά σημεία της ιστορίας με στοιχεία της
εξελικτικής θεωρίας του Δαρβίνου προκαλεί το θεατή να προβληματιστεί σε σχέση
με ποικίλα θέματα, μεταξύ άλλων και με τον αντίκτυπο της ιστορίας στην
ανθρώπινη «εξέλιξη». Σε κάποιο σημείο του έργου ο καθηγητής ονομάζει την ιστορία
«Μεγάλη Δασκάλα» και τις ιστορικές καταστροφές «μαθήματα που μας κάνουν σοφότερους».
Η Χάριετ αμφισβητεί τα λεγόμενά του: «Εγώ δεν είδα την Ανθρωπότητα να μαθαίνει
τίποτε, ποτέ». Άσχετα όμως με όσα είδε η Χάριετ στο μακρύ παρελθόν της,
σημαντικό ρόλο στην αποκρυστάλλωση της άποψής της για το ανθρώπινο γένος παίζουν
αυτά που βιώνει <i style="mso-bidi-font-style: normal;">τώρα</i>, στον πραγματικό
χρόνο του δράματος. Το εξελιγμένο τετράποδο αποδεικνύεται πολύ περισσότερο «άνθρωπος»
από τους τρεις συνεταίρους, που, διεκδικώντας ο καθείς τους για το προσωπικό
του συμφέρον τη Χάριετ, σταδιακά «αποκτηνώνονται» εντελώς, αποβάλλοντας και την
παραμικρή υποψία ψυχικής ευαισθησίας (ή, αλλιώς, «ανθρωπιάς»).</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Η Μαρία Ξανθοπουλίδου αφουγκράστηκε ορθά τις
άρρητες επιταγές του ευφάνταστου, χιουμοριστικού και γεμάτου οικουμενικά
ερωτήματα αυτού «μαύρου παραμυθιού», η αξία του οποίου αναδείχτηκε ιδανικά με
την περίφημη μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ. Υπό τις οδηγίες της, η όλο νεανική
φρεσκάδα και ζωντάνια ομάδα </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Drama</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">-</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Mini</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> απέδωσε πιστά στη σκηνή το έργο με τον πλέον
αρμόδιο τρόπο. Στο θέατρο Βαφείο (λίγο άβολος χώρος, όμως η παράσταση σε
αποζημιώνει) η αλληγορική ιστορία της Χάριετ στήθηκε με ρεαλιστικό τρόπο και με
μια απλότητα που σε κέρδιζε, τόσο στην υποκριτική, όσο και στα κοστούμια και στα
σκηνικά (Ιουλία Σταυρίδου). Τα τελευταία, όχι τόσο φανταχτερά αλλά μάλλον πρακτικά,
σαφή και χρηστικά, εκπλήρωσαν ιδανικά την αποστολή τους αφήνοντας τον <i style="mso-bidi-font-style: normal;">λόγο</i> να αναπνεύσει, να κυριαρχήσει, να
συνεπάρει. Οι ευφυέστατες κωμικοτραγικές ατάκες του έργου αναδείχτηκαν μέσα από
τις έντιμες ερμηνείες των ηθοποιών και χάρισαν στους θεατές στιγμές αυθόρμητου
γέλιου, πίσω από το οποίο όμως ενέδρευαν μεταμφιεσμένοι έντονοι και άκρως
σοβαροί προβληματισμοί. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Στον πρωταγωνιστικό και απαιτητικότερο όλων
ρόλο της χελώνας Χάριετ, η Φωτεινή Κρόκου έκλεψε την παράσταση καταφέρνοντας να
μας παρουσιάσει επί σκηνής ένα πλάσμα συμπαθητικό, τρυφερό, αλλά κυρίως <i style="mso-bidi-font-style: normal;">όχι ακριβώς ανθρώπινο</i>. Ο τρόπος ομιλίας
της, οι κινήσεις της, οι αντιδράσεις της, μαρτυρούσαν όντως κάτι το αλλόκοσμο∙
κι εκεί ακριβώς συνίστατο η επιτυχία της ενσάρκωσης ενός τέτοιου ανορθόδοξου
ρόλου. Η ερμηνεία της Κρόκου αιωρούνταν επιδέξια ανάμεσα στο αιθέριο και το
γήινο, στο συμβολικό και το ρεαλιστικό. Διότι η Χάριετ δεν είναι μόνο μια μείξη
χελώνας και ανθρώπου αλλά, σε δεύτερο επίπεδο, ο τέλειος συμφυρμός της ιστορίας
και της θεωρίας της εξέλιξης.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ο Μάνθος Καλαντζής με δαιμόνια έκφραση και
βλέμμα που... γυάλιζε, ανταποκρίθηκε πιστά στις ανάγκες του ρόλου του (κυνικός
και ολίγον τι «τρελός» γιατρός). Εξίσου εκφραστική και η Βίκυ Λέκκα ως μια νευρωτική,
κουτσομπόλα και καταπιεσμένη νοικοκυρά-σκλάβα, που η δίψα της για πλούτο και επιτυχία
ξύπνησε άξαφνα μέσα της τον αγέρωχο δυνάστη που ως τότε βρισκόταν σε λήθαργο. Αρκετά
καλός και ο Δημήτρης Τσολάκης στο ρόλο του ψυχρού και πολυάσχολου καθηγητή∙ με
κάποιες μικρές στιγμές αδεξιότητας στο παίξιμό του (στην αρχή κυρίως), αλλά και
με δυνατά σημεία που φανέρωσαν ένα, ελαφρώς ακατέργαστο ακόμα ίσως, εντούτοις
αναμφισβήτητο υποκριτικό τάλαντο.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Συνοψίζοντας, πρόκειται για μια ευχάριστη,
φαινομενικά ήπια και δίχως φοβερές συναισθηματικές εξάρσεις παράσταση, από
αυτές που αναζωογονούν το πνεύμα και γονιμοποιούν το νου με τρόπο «μαγικό».
Ερωτήματα ευρείας κλίμακας όπως τι ακριβώς είναι ιστορία και γιατί πρέπει να το
γνωρίζουμε ριζώνουν στο μυαλό μας, βλασταίνουν κι απλώνουν πολλά-πολλά
παρακλάδια. Ο καθηγητής διακόπτει τη Χάριετ όταν τού περιγράφει τα συναισθήματα
των νεαρών στρατιωτών στον πόλεμο, σχολιάζοντας ότι αυτά είναι «λογοτεχνία, όχι
ιστορία». Η Χάριετ όμως τού αντιτείνει πως «Ιστορία είναι <i style="mso-bidi-font-style: normal;">προπάντων</i> αυτά!». Μήπως τελικά φταίει κι ο <i style="mso-bidi-font-style: normal;">τρόπος </i>που διδασκόμαστε την ιστορία για το ότι <i style="mso-bidi-font-style: normal;">δε μαθαίνουμε</i> από αυτήν; «Η ιστορία δεν αποτελεί απλή αφήγηση
τετελεσμένων γεγονότων, αλλά προσπάθεια αναδόμησης και ερμηνείας του
παρελθόντος, με στόχο συνήθως την ερμηνεία του παρόντος και την πρόβλεψη του
μέλλοντος», γράφει ο μεγάλος ιστορικός Φερνάν Μπροντέλ. Αν τολμήσουμε να ρίξουμε
λοιπόν στην ιστορία μας τη διεισδυτική, ευαίσθητη ματιά που της αναλογεί, ίσως
κατανοήσουμε καλύτερα το λόγο που αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μια ορισμένη
κατάσταση, κι ακόμα... ίσως να καταφέρουμε να προβλέψουμε και το μέλλον μας! Κι
όποιος μπορεί και προβλέπει το μέλλον, μπορεί να κάνει πολλά... </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ακόμα και να αποτρέψει μια επερχόμενη
καταστροφή...</span></div>
</div>Τατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4202096804921612780.post-28955763772954205042012-01-27T08:51:00.000-08:002012-01-27T15:59:32.809-08:00Μοναξιά ίσον θάνατος – Αγάπη ίσον Ζωή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">«Η θεία κι εγώ», του Μόρις Πάνιτς<br />στο θέατρο Βασιλάκου<br />Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας</span><br />
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBG8TeQnKpI8pC-W1UJPU9yl21naU63QpOnM7uh7AlR2LHUxl82QUxC3knbZSRUxmc0xKXk9U8JKM6KekvtApbLvTNPj2DUO1YevlSOnaHWG1Y6A24cGWt0IoyyQdshGczZ9-LczWR9Ao/s1600/b_1127_dsc_9867_resize.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBG8TeQnKpI8pC-W1UJPU9yl21naU63QpOnM7uh7AlR2LHUxl82QUxC3knbZSRUxmc0xKXk9U8JKM6KekvtApbLvTNPj2DUO1YevlSOnaHWG1Y6A24cGWt0IoyyQdshGczZ9-LczWR9Ao/s320/b_1127_dsc_9867_resize.jpg" width="211" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Η Μπέτυ Βαλάση (Θεία) και ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης (Ανιψιός)</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
«Σε όσους έχουν πεθάνει και δεν το έχουν πάρει απόφαση ακόμα» αφιερώνει ο καναδός θεατρικός συγγραφέας Στήβεν Μόρις Πάνιτς τη μαύρη κωμωδία του (ή, μήπως, «φωτεινή τραγωδία» του;) «Η θεία κι εγώ» (2009). Ένα έργο κατά βάση σκοτεινό, που βρίθει από άγριους, πένθιμους αστεϊσμούς με πικρή επίγευση∙ ωστόσο με μερικές λαμπερές αχτίδες τρυφερότητας κι ελπίδας να υποστέλλουν κάπως τη ζοφερή του ατμόσφαιρα...<br />
Μια ηλικιωμένη, ανήμπορη γυναίκα που «μετράει μέρες» (ρεαλιστικός θάνατος) δέχεται την επίσκεψη του κυνικού ανιψιού της, ο οποίος μοιάζει εντελώς απονεκρωμένος συναισθηματικά (συμβολικός θάνατος). Ο ανιψιός, αν και αναλαμβάνει με ζήλο και προθυμία τη φροντίδα της γριάς θείας του, δεν παύει εντούτοις να τη βασανίζει διαρκώς με καυστικά, μακάβρια καλαμπούρια σχετικά με τον επερχόμενο θάνατό της («Τι λες να ανακατέψω τις στάχτες σου με κοκκινόχωμα και να φυτέψω μια αμαρυλλίδα; Θα σου άρεσε;»). Η θεία παραμένει σιωπηλή σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του έργου, αυτό όμως δεν ενοχλεί τον ανιψιό... το αντίθετο μάλλον, αφού μοιάζει να εκμεταλλεύεται τη σιωπή της προκειμένου να εκθέσει όλα τα δικά του εσώψυχα στη φόρα. Έτσι, ο αντιπαθητικός άντρας που αρχικά σοκάρει με την απαράδεκτα ωμή συμπεριφορά του, μέσα από τα λόγια του σιγά-σιγά μεταμορφώνεται στην τραγική φιγούρα ενός παιδιού που δεν αγαπήθηκε από τους γονείς του, σε ένα απελπισμένο αγόρι που μεγάλωσε νιώθοντας πάντα μόνο και ανεπιθύμητο. Ο τρόπος ανατροφής του, όπως σταδιακά συμπεραίνουμε, υπήρξε η αιτία που ο άντρας αυτός απέτυχε στη ζωή του να δημιουργήσει σχέσεις, φιλικές ή ερωτικές, με άλλους ανθρώπους. Όσο για τη θεία... εκείνη έμελλε να τροφοδοτήσει το μοναδικό όνειρο του παραμελημένου παιδιού: έγινε στο μυαλό του ο «άγγελος» που θα αναλάμβανε να τον σώσει από τη μίζερη ζωή που περνούσε. Η τωρινή σκληρότητα του ανιψιού έρχεται λοιπόν ως αντεκδίκηση για τη μη-εκπλήρωση των προσδοκιών του από τη θεία του – μια θεία που τον θυμήθηκε μόνο όταν έφτασε στο σημείο να χρειαστεί η ίδια τη βοήθειά του.<br />
Όπως ανέφερα και παραπάνω, οι συνεχείς, αν και εν είδει αστεϊσμού, αναφορές στον επικείμενο θάνατο της θείας από τον ανιψιό, που φτάνει στο σημείο να... παρακινεί τη θεία του να αυτοκτονήσει, καθιστούν (σε ένα πρώτο επίπεδο) το κλίμα του έργου μάλλον φρικώδες και εφιαλτικό. Φυσικά, ο πιότερο «νεκρός» της υπόθεσης δεν είναι άλλος από τον ανιψιό, ο οποίος υπήρξε θύμα μιας ανελέητης μοναξιάς ισότιμης με ψυχικό φόνο. Στο συγκεκριμένο έργο, επομένως, η μοναξιά ανάγεται στο ισχυρότερο δηλητήριο: η αίσθηση ότι δεν υπάρχεις για κανέναν ακυρώνει την ύπαρξή σου, σε σκοτώνει. Οι αδιάκοπες, ενοχλητικές παραινέσεις του ανιψιού στη θεία του, που συγκαλύπτουν πίσω από το μακάβριο χιούμορ την ίδια πάντα προτροπή («πέθανε πια επιτέλους!»), μπορούν άνετα να ερμηνευτούν ως εξής: «θα δικαιωθώ όταν πεθάνεις, εφόσον κάποτε συνετέλεσες κι εσύ στο δικό μου ‘θάνατο’».<br />
Όμως, όπως κι η θεία, έτσι κι ο ανιψιός δεν είναι ακόμα εντελώς «νεκρός». Το γεγονός ότι, αν και με φέρσιμο άθλιο και ενίοτε... επικίνδυνο, φροντίζει τη γριά θεία του, αποτελεί μια σημαντική ένδειξη ότι ακόμα υπάρχει ευαισθησία, ακόμα υπάρχει ένα ίχνος ζωής κάπου μέσα του. Το σκοτάδι της μοναξιάς και του θανάτου έρχονται να διαλύσουν οι αχνές, φωτεινές υποψίες μιας δειλής συμπάθειας μεταξύ των ηρώων (κυρίως από την πλευρά της θείας), η οποία γίνεται όλο και πιο δυνατή όσο περνούν οι μήνες της κοινής ζωής τους. Η ευρηματική δε ανατροπή που συντελείται λίγο πριν το τέλος του έργου εξουδετερώνει εντελώς την επίμονη πικρία του ανιψιού. Μια αληθινά τρυφερή και γλυκιά σχέση γεννιέται τότε μεταξύ αυτών των δυο μοναχικών και πληγωμένων ψυχών, που αρχίζουν να ζουν ο ένας για τον άλλον, ο ένας χάρη στον άλλον.<br />
Η σκηνοθεσία του έργου «Η θεία κι εγώ» από τον Πέτρο Ζούλια έρχεται να αλαφρώσει σημαντικά τη βαριά, θανατερή ατμόσφαιρα που μας εισάγει αυτό καθαυτό το κείμενο του Πάνιτς. Στη δημιουργία μιας παράστασης που στοχεύει να τονίσει τα φωτεινά σημεία του κειμένου (την ανθρωπιά, την αγάπη και την ελπίδα) και να επισκιάσει τα μελανά (τη μοναξιά, τα ψυχικά τραύματα και το θάνατο) ουσιώδη ρόλο παίζουν: η αξιόλογη απόδοση του Αντώνη Γαλαίου, η οποία κινείται προς αυτή την κατεύθυνση απαλύνοντας τις πιο φοβερές σκηνές (π.χ. η κατασκευή μιας μηχανής που προκαλεί ηλεκτροσόκ από τον ανιψιό γίνεται στο όνειρό του κι όχι στην πραγματικότητα), τα καλαίσθητα σκηνικά, αραιά τοποθετημένα λες για να επιτρέπουν στη θετική ενέργεια να ρέει ελεύθερη στο σκηνικό χώρο (αισθητικά δυνατότερο κομμάτι τους ένα δέντρο στο βάθος που σηματοδοτεί τις αλλαγές των εποχών) και τα ιλαρά κοστούμια της Αναστασίας Αρσένη (ξεκαρδιστική, με έναν ανεπαίσθητο θλιβερό σαρκασμό, η μπλούζα του ήρωα με τη στάμπα «My momma says I’m special»), οι ζωηροί φωτισμοί του Ανδρέα Μπέλλη, η χαρωπή και αλέγρα, ίσως σε λίγο υπερβολικό βαθμό κάποιες στιγμές, μουσική που επιλέγει ο Παναγιώτης Αυγερινός, και, τέλος, η διανομή του κύριου ρόλου σε έναν ηθοποιό με αναμφισβήτητο και πηγαίο κωμικό τάλαντο, όπως είναι ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης.<br />
Ο «ανιψιός» του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη μοιάζει εξαρχής με κακό, πειραχτικό ξωτικό, ένα πλασματάκι καταγέλαστο που έχει συγκαλύψει με ένα παχύ, άτεγκτο στρώμα σκληρής φαιδρότητας τις χρόνιες και αιωνίως χάσκουσες πληγές της ψυχής του, αφήνοντάς μας να ξεκρίνουμε μόνο μικροσκοπικά σπαράγματα από αυτές. Η τραγικότητα των λεγομένων του ανιψιού δε μαρτυράται σχεδόν καθόλου από την ερμηνεία του ηθοποιού, αλλά περισσότερο από το νόημα των καθαρά αυτοσαρκαστικών περιστατικών που αυτός αφηγείται. Η αλλαγή του χαρακτήρα του προς το τέλος του έργου, η «ανάσταση» της ψυχής του μέσω της αγάπης που επιτέλους νιώθει και εισπράττει για πρώτη φορά στη ζωή του, δίνεται με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο από τον ηθοποιό. Πριν όμως από αυτή την αλλαγή, κάποιοι επιπλέον «χρωματισμοί» στο πορτρέτο του ήρωα από τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη θα του έδιναν ίσως μεγαλύτερη ζωντάνια και αληθοφάνεια. Ακόμα, ο αξιέπαινος αυτός ηθοποιός θα έπρεπε να προσέξει λίγο την ορθοφωνία του, καθότι κάποιες από τις ατάκες του έφταναν δυστυχώς στ’ αυτιά των θεατών «στραπατσαρισμένες» και ως εκ τούτου αρκετά δυσνόητες.<br />
Η Μπέτυ Βαλάση στο ρόλο της θείας μάς αποδεικνύει ότι είναι μια μεγάλη ηθοποιός με τον πιο σαφή τρόπο: με το να υπάρχει στη σκηνή χωρίς λόγια! Δίχως να λέει λέξη, σκιαγραφεί μια γλυκιά, καλόβολη παρουσία και εκφράζει μέσω της φυσιογνωμίας και της κίνησής της πληθώρα συναισθημάτων. Η βαθιά συμπάθειά της για τον κακότροπο ανιψιό καθίσταται σε μας ευκρινέστατη, ενώ κατασυγκινεί στις τελευταίες σκηνές του έργου, οι οποίες υπογραμμίζουν ό,τι ο σκηνοθέτης αντιλαμβάνεται ως κυρίαρχο «μήνυμα» του συγγραφέα: το πόσο έχουμε ο ένας ανάγκη τον άλλον, πόσο έχουμε ανάγκη την αγάπη προκειμένου να ζήσουμε. Συγκλονιστική η σκηνή που η θεία χαϊδεύει δειλά τον ανιψιό κι εκείνος, τελείως άπειρος από εκδηλώσεις τρυφερότητας, τινάζεται πέρα τρομαγμένος... για να καταλάβει λίγο μετά και να ανταποκριθεί («Ναι. Στοργή. Όνειρο!»). <br />
Μια παράσταση που ξεκινά με γέλιο που γδέρνει, συνεχίζει με λυπηρές αλήθειες που καγχάζουν και ολοκληρώνεται με μια ήρεμη θλίψη που φεγγοβολεί, εγκυμονώντας θριαμβευτικά το μυστικό της ευτυχίας, το βαθύτερο νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης. «Σε όσους έχουν πεθάνει και δεν το έχουν πάρει απόφαση ακόμα», λέει ο Πάνιτς∙ «... και καλά κάνουν!», φαίνεται να συμπληρώνει ο Πέτρος Ζούλιας. Όπως το τραχύ χέρι της ετοιμοθάνατης θείας του οδηγεί τον ανιψιό στη λύτρωση, ανάλογη επίδραση υπόσχεται και στους θεατές το σκληρό, έντονο «χάδι» αυτής της ιδιαίτερης παράστασης. Νιώστε το!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΟΤΕ ΠΑΙΖΕΤΑΙ:</div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/?id=10008888">http://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/?id=10008888</a></div>
</div>Τατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4202096804921612780.post-63139278913249261422012-01-21T04:35:00.000-08:002012-01-21T11:49:49.117-08:00Δυνατό θέμα – μέτριο κείμενο - αδύναμη σκηνική αναπαράσταση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<m:smallfrac m:val="off">
<m:dispdef>
<m:lmargin m:val="0">
<m:rmargin m:val="0">
<m:defjc m:val="centerGroup">
<m:wrapindent m:val="1440">
<m:intlim m:val="subSup">
<m:narylim m:val="undOvr">
</m:narylim></m:intlim>
</m:wrapindent>
</m:defjc></m:rmargin></m:lmargin></m:dispdef></m:smallfrac><br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">«Χόρεψέ με ως το τέλος του κόσμου», του Joe Sauter</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">στο θέατρο «Ελυζέ» από την ομάδα «Θεατρίνων Θεατές»</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Σκηνοθεσία: Γιώργος Λιβανός</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXPB4oTIjmVFo8K6XM9bVoztcls0zYVjI6vaIGFAqsoD6OCs8rzUnupFYuflFPlqwdkku8aIUggbDN_Sc5HQPOD4TvuKamX7qDgLZi2cjaXUKP9E17OjRjzV87vGRqfPi-k3JKRRrC8Ak/s1600/3675.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="184" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXPB4oTIjmVFo8K6XM9bVoztcls0zYVjI6vaIGFAqsoD6OCs8rzUnupFYuflFPlqwdkku8aIUggbDN_Sc5HQPOD4TvuKamX7qDgLZi2cjaXUKP9E17OjRjzV87vGRqfPi-k3JKRRrC8Ak/s320/3675.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr align="center"><td class="tr-caption">Οι συντελεστές της παράστασης: Γιώργος Λιβανός, Καίτη Ιμπροχώρη, Στάθης Γκάτσης, Σταύρος Καλλιγάς, Χρήστος Λιακόπουλος, Νατάσσα Τσακαρισιάνου και Μιλένα Παρθενίου.</td></tr>
</tbody></table>
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> «Όποιος κατάφερε να εξηγήσει τον έρωτα δεν
υπήρξε ποτέ του ερωτευμένος», γράφει σε ένα μυθιστόρημά του ο Μενέλαος
Λουντέμης. Και κάτι τέτοιο μάλλον ισχύει απόλυτα... Διότι το συναίσθημα του
έρωτα έχει αποδειχτεί τόσο πολύπλοκο, όσο και η ανθρώπινη ψυχή. Κανείς μας δε
μπορεί να πει με βεβαιότητα τι ακριβώς ερωτεύεται σε έναν άνθρωπο, αν και μπορούν
να γίνουν πολυποίκιλες αναφορές στα <i>στοιχεία
</i>εκείνα που προκαλούν εκ πρώτης το ερωτικό μας ενδιαφέρον. Αυτά μπορούν να
αφορούν την εμφάνιση (αν είναι κάποιος γεροδεμένος ή αδύνατος, ξανθός ή
μελαχρινός), το χαρακτήρα<i> </i>(σοβαρός ή
χαρωπός, ώριμος ή με «καρδιά μικρού παιδιού») κ.ο.κ.. Κι όμως, συχνά συμβαίνει
να μας εμπνεύσει σφόδρα ερωτικά αισθήματα ένα πρόσωπο που αποκλίνει κατά πολύ
από αυτό που έχουμε στο νου μας ως το πρότυπο του «τέλειου» συντρόφου. Ένα
πρόσωπο καθόλα διαφορετικό με τις καθιερωμένες προτιμήσεις του καθενός μας...
που, στην έσχατη των περιπτώσεων, δεν ανήκει ούτε καν στο <i>φύλο </i>που διατεινόμαστε ότι μας ελκύει...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Με τούτο
το απόλυτα ανεξήγητο φαινόμενο του έρωτα καταπιάνεται ο Joe Sauter στο θεατρικό του έργο «Χόρεψέ με ως το τέλος
του κόσμου». Η υπόθεση έχει ως εξής: Μια μεσόκοπη λεσβία, ιδιοκτήτρια μπαρ στη
Νέα Υόρκη, η οποία δεν αντέχει καν την ιδέα να την αγγίξει άντρας, αποφασίζει
να γίνει μητέρα με την... πολύτιμη συμβολή ενός γκέι γνωστού της, που
αισθάνεται παρόμοια αποστροφή για το έτερο (γυναικείο) φύλο. Για να τον πείσει
να συμμετάσχει στο σχέδιό της, του υπόσχεται να του παραχωρήσει το διαμέρισμά
της αφότου γεννήσει, ενώ εκείνη και το μωρό της θα επιστρέψουν στη γενέτειρά
της. Η προσπάθεια τεκνοποίησης πετυχαίνει, κι έτσι ο άντρας μετακομίζει στο
σπίτι της γυναίκας προκειμένου να της παράσχει μια στοιχειώδη φροντίδα κατά τη
διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Όμως, ο καιρός που περνούν μαζί προκαλεί ένα
παράξενο δέσιμο στους ασυνήθιστους αυτούς μέλλοντες γονείς. Μήπως πρόκειται για
<i>έρωτα</i>... έναν εντελώς απρόβλεπτο και
ανέλπιστο έρωτα;</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Το έργο δεν αποτελεί επ’ ουδενί κάποιου
είδους «ηθικολογία». Ο Joe Sauter δε στοχεύει να αποδείξει μέσω αυτού του
δράματος ότι και ο πιο φανατικός ομοφυλόφιλος έχει τη δυνατότητα να επιστρέψει
στον «ίσιο δρόμο» και να γίνει υπόδειγμα οικογενειάρχη. Σαφώς και όχι! Όπως ήδη
προανέφερα, σκοπός του συγγραφέα είναι να αποδώσει τα εύσημα στο πιο
επαναστατικό, το πιο ρηξικέλευθο, το πιο ανεξήγητο συναίσθημα που υπάρχει, στον
έρωτα, χρησιμοποιώντας παράλληλα ως φόντο του την αποξένωση και τη μοναξιά των
ανθρώπων που ζουν στις μεγαλουπόλεις. Κατά πόσο όμως, και πόσο περίτεχνα, τον
πετυχαίνει αυτόν του το σκοπό;</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Το θεατρικό έργο του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Sauter</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">σίγουρα απέχει πολύ από το να
χαρακτηριστεί «αριστούργημα». Πάσχει∙ τόσο όσον αφορά δομή του (αρκετά φλύαρο,
με «παραπανίσιες» και ανούσιες σκηνές), όσο και σε σχέση με τη σκιαγράφηση των
χαρακτήρων του, που παραμένουν μάλλον θολές και ατελείς φιγούρες στα μάτια μας,
χωρίς ποτέ να φτάνουν απόλυτα το επίπεδο «αληθινών» προσώπων. Να σημειωθεί
ακόμα ότι οι δευτερεύοντες ήρωες του έργου (θυρωρός, ανιψιός της, ταχυδρόμος)
δεν παίζουν παρά ελάχιστο ρόλο στην εξέλιξη της κεντρικής υπόθεσης, ενώ
παράλληλα οι δικές τους περιπέτειες είναι μάλλον υποτονικές και αδιάφορες. Εν
ολίγοις, στο «Χόρεψέ με» η τρανταχτή <i>ιστορία</i>
(που, όπως λένε, βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα), στέκει πολύ πιο ψηλά από
τον <i>τρόπο</i> <i>απόδοσής</i> της. Ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Sauter</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">ανακατεύει εκρηκτικά
συστατικά, δημιουργώντας όμως ένα μάλλον χλιαρό μείγμα...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Όμως, αν όχι και το πιο αξιόλογο του
σύγχρονου δραματολογίου, το έργο του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Sauter</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> έχει μολαταύτα ένα
ενδιαφέρον και κάποιες συγκινητικές εικόνες, επομένως με την κατάλληλη
σκηνοθεσία (ή ακόμα και κάπως διασκευασμένο) θα μπορούσε να αποτελέσει έναυσμα
για μια ικανοποιητική παράσταση. Δυστυχώς αυτό δε συμβαίνει με την παράσταση
του θιάσου «Θεατρίνων Θεατές».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Στη συγκεκριμένη απόπειρα παράστασης του
«Χόρεψέ με» απουσιάζει κάτι πολύ σημαντικό: η <i>σκηνοθεσία</i> (αν και αναφέρεται ως σκηνοθέτης ο κύριος Γιώργος
Λιβανός). Σκηνοθετικά ρεύματα υπήρξαν δεκάδες στο παρελθόν, όπως και άκρως
αντικρουόμενες απόψεις μεγάλων θεατρανθρώπων για τον τρόπο σκηνοθεσίας (ο
Στανισλάφσκι εξήρε το βιωματικό θέατρο, ο Μπρεχτ, αντίθετα, αυτό της
«αποστασιοποίησης»). Όμως, όλα τα σκηνοθετικά ρεύματα συνέκλιναν σε ένα σημείο πολύ
βασικό: ότι στη σκηνή θα έπρεπε οπωσδήποτε να λαμβάνει χώρα κάτι <i>άξιο της προσοχής </i>των θεατών.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Πάνω στη σκηνή του θεάτρου «Ελυζέ» δε
μπορώ να πω ότι με συνεπήρε μια ιστορία, ένα συμβάν, ένα κάτι <i>αξιοπρόσεκτο</i> που να εκτυλίχτηκε μπροστά
στα μάτια μου. Δεν είδα ηθοποιούς να ερμηνεύουν ρόλους, αλλά ανθρώπους να
βγαίνουν στη σκηνή, να στέκονται όπου ήθελε ο καθένας τους (συχνά όχι και στα πιο
περίοπτα σημεία της) και να εξακοντίζουν τα λόγια τους με τρομερή ταχύτητα, άθικτα
από έστω κι ένα τυχαίο άγγιγμα της ψυχής τους∙ κάποιοι μάλιστα με επιτηδευμένα
τσιριχτή ή «μπουκωμένη» φωνή κι άλλοι με διόλου καθαρή άρθρωση. Δεν είδα
σχέσεις, δεν είδα αλληλεπίδραση, δεν είδα κάποια κρυμμένη σκηνοθετική ιδέα,
αυτό που είδα μονάχα ως κακή αναπαράσταση του κειμένου μπορεί να οριστεί. Το ασυνάρτητο
θέαμα (που μου θύμισε προχειροφτιαγμένη «σαπουνόπερα» επί σκηνής) έχασε την
προσοχή μου από τα πρώτα λεπτά∙ αυτό που με έκανε να παραμείνω ως το τέλος ήταν
η κάπως ενδιαφέρουσα υπόθεση του έργου.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ευνόητο είναι λοιπόν πως στην προκειμένη
περίπτωση δεν έχει νόημα να μιλήσω ειδικότερα για την ερμηνεία του καθενός
ηθοποιού ξεχωριστά, μιας και απουσίαζε η μαγική σκηνοθετική γραμμή και, ως
επακόλουθο, η ορθή εξάσκηση που θα κατάφερνε να μετατρέψει όλους τους ηθοποιούς-συντελεστές
σε άξιους «συνεργάτες» για την επίτευξη μιας δεμένης και άρτιας παράστασης.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Αξιοπρεπή, αλλά τίποτε περισσότερο, τα
σκηνικά και τα κοστούμια της Δέσποινας Βολίδη – μάλλον αστεία επιλογή δε η...
ρίψη αφρού στη σκηνή του χορού (φινάλε). Συγκεχυμένοι οι φωτισμοί του Σοκόλ
Τομτσίνι, συνέβαλλαν όχι στη δημιουργία μιας κάποιας ατμοσφαιρικότητας, αλλά
μάλλον στην περαιτέρω διάσπαση της προσοχής των θεατών. Τέλος, η καλή για το
είδος της τζαζ μουσική του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Johannes</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Mueller</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">είχε πολύ παραπάνω έντονη παρουσία στην
παράσταση από την ενδεδειγμένη μιας μουσικής υπόκρουσης – φαινόταν σα να
διεκδικούσε η ίδια τον πρωταγωνιστικό ρόλο...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Εν κατακλείδι, αν και το τρανταχτό θέμα του
έργου εξιτάρει αρχικά το ενδιαφέρον των επίδοξων θεατών, η σκηνική του
αναπαράσταση μάλλον απογοητεύει. Αν ο συγγραφέας δεν κατορθώνει να ανυψώσει μέσω
του δράματός του το βαρυσήμαντο και αέναα φλέγον ζήτημα που τον απασχολεί, ο
σκηνοθέτης και η ομάδα του δεν πετυχαίνουν δυστυχώς τίποτε άλλο από το να το
καταβαραθρώσουν εντελώς...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Πληροφορίες
για την παράσταση:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><a href="http://www.artandlife.gr/Athina-xorepse_me_os_to_telos_toy_kosmoy_toy_joe_sauter">http://www.artandlife.gr/Athina-xorepse_me_os_to_telos_toy_kosmoy_toy_joe_sauter</a></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dx_4BXyr6j2BavGX3TZqt82VmTlKPrpTv91zgpWp0RROVsL2Fi0FNPujTOcrmEpdAmCdILMyeI9A3kCkBjKig' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
Το περσινό trailer της παράστασης (*η παράσταση παίχτηκε πέρισυ στο θέατρο Studio Κυψέλης).</div>
</div>
</div>Τατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4202096804921612780.post-42555934220531276822012-01-08T08:00:00.000-08:002012-01-09T01:34:58.440-08:00Μελέτη της ζωής... απεξαρχής!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<m:smallfrac m:val="off"> <m:dispdef> <m:lmargin m:val="0"> <m:rmargin m:val="0"> <m:defjc m:val="centerGroup"> <m:wrapindent m:val="1440"> <m:intlim m:val="subSup"> <m:narylim m:val="undOvr"> </m:narylim></m:intlim> </m:wrapindent> </m:defjc></m:rmargin></m:lmargin></m:dispdef></m:smallfrac><br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">«Το ημερολόγιο του Αδάμ και της Εύας», του Μαρκ Τουέιν</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">στο φουαγιέ του θεάτρου Επί Κολωνώ</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Διασκευή-Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisndgYM1lgXGii1tEgvcJ2i_YKnUBZFAY45WOf0Lvni7InofklPB3wefJyIUoNjswLLPbeQSFgKCva9-rSfkf7zOgrLaHDCTXArMu8eTkz56NJ8Q9T1tzVatP-02p1dtte1WCpFuwPs8k/s1600/adameva3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisndgYM1lgXGii1tEgvcJ2i_YKnUBZFAY45WOf0Lvni7InofklPB3wefJyIUoNjswLLPbeQSFgKCva9-rSfkf7zOgrLaHDCTXArMu8eTkz56NJ8Q9T1tzVatP-02p1dtte1WCpFuwPs8k/s320/adameva3.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Η Άννα Κουτσαφτίκη (Εύα), ο Βασίλης Ανδρέου (Όφις) και ο Δημήτρης Μυλωνάς (Αδάμ).</td></tr>
</tbody></table>
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Όχι, σαφώς και δεν είχαν εφευρεθεί τα ημερολόγια την εποχή που το πρώτο ζευγάρι ανθρώπων έκανε την εμφάνισή του στον κόσμο! Το χιουμοριστικό μυθιστόρημα του Μαρκ Τουέιν, που βασίζεται στη βιβλική ιστορία των πρωτόπλαστων, αποτελεί μια «αλληγορία πάνω στην αλληγορία». Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τον Αδάμ και την Εύα ως ένα βασικό «πρότυπο» ανθρώπινου ζεύγους προκειμένου να παρουσιάσει τα χαρακτηριστικά του καθενός φύλου, να διευρενήσει, μέσω των κωμικοτραγικών καταστάσεων που τους τοποθετεί, τη μεταξύ τους σχέση, και, τέλος, να μελετήσει τα σημαντικότερα στάδια της ανθρώπινης ζωής: τον έρωτα, τη γέννηση και το θάνατο.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Η ιστορία του Τουέιν ξεκινά ως εξής: Η γαλήνη του μοναχικού, φιλήσυχου και – σε βαθμό ανίας – πραγματιστή Αδάμ διαταράσσεται από την έλευση της τρομερά ομιλητικής, ρομαντικής, ονειροπόλας και άκρως ενοχλητικής για τον ίδιο Εύας, που, συνεπαρμένη από τον ολοκαίνουριο, «φρεσκοπλασμένο» κόσμο, γράφει ασταμάτητα στο ημερολόγιό της τις εντυπώσεις της και δίνει συνεχώς ευφάνταστα ονόματα στις τοποθεσίες και στα έμβια όντα του Παραδείσου. Ο Αδάμ αρχικά επιλέγει να απομακρυνθεί από τη φλύαρη και αεικίνητη ταραχοποιό της ησυχίας του, (η οποία, αντίθετα, αποζητά διακαώς τη συντροφιά του) συνειδητοποιεί όμως στη συνέχεια ότι δεν αντέχει μακριά της. Οι διαφορές που τους χωρίζουν αποδεικνύονται παράλληλα και οι ελκτικές δυνάμεις που τους ενώνουν. Διότι, ο καθένας τους βρίσκει στο άλλο του μισό αυτό ακριβώς που λείπει στον ίδιο.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ακολουθούν η εξαπάτηση από το φίδι, κι έπειτα η πτώση από τη χαριτωμένη ανεμελιά του αγαπημένου κήπου στη σκληρή καθημερινότητα της αστικής ζωής. Ο Τουέιν θα λέγαμε ότι παραλληλίζει την ιστορία των πρωτόπλαστων με κείνην μιας τυπικής ερωτικής σχέσης, που ξεκινά με «παραδεισένιο» τρόπο, δίχως έγνοιες και σκοτούρες, για να εξελιχτεί σε έναν αγώνα επιβίωσης, που απαιτεί θυσίες, κόπους και συμβιβασμούς και από τους δύο συντρόφους. Η αθωότητα των ηρώων, που, ως οι «πρώτοι» άνθρωποι, βιώνουν τη ζωή ως κάτι το καινοφανές, ένα «άγνωστο» που καλούνται να το εξερευνήσουν μόνοι τους και δίχως κανέναν καθοδηγητή (δεν υπάρχουν γι’ αυτούς γονείς ή δάσκαλοι για να συμβουλευτούν), αποτελεί το τέλειο «άλλοθι» για τον Τουέιν ώστε να ανιχνεύσει τα, ευχάριστα ή δυσάρεστα, ανθρώπινα βιώματα «από την αρχή», δίχως τις παραπλανητικές προσμίξεις που έχουν υποστεί από τις ήδη πεπαλαιωμένες αντιλήψεις και την παράδοση. Η γέννηση προβάλλεται λοιπόν ολοκάθαρα ως ένα εκπληκτικό μυστήριο, η τεκνοποίηση και η ανατροφή των παιδιών ως πρωτόγνωρες, εντυπωσιακές διαδικασίες όπου οι γονείς διδάσκουν και παράλληλα διδάσκονται, ο θάνατος ως ένα αναγκαίο, ανεξήγητο κακό που φέρνει αναπόφευκτα πόνο και σπαραγμό. Ο Αδάμ και η Εύα δεν παύουν να «ροκανίζουν» καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου του Τουέιν τον γλυκόπικρο «καρπό της γνώσης», που μπορεί να τους στέρησε τον γαλήνιο, δίχως προβλήματα μα και δίχως εναλλαγές, Παράδεισο, αλλά τους χάρισε μια πλήρη, ενδιαφέρουσα και συναρπαστική σαν περιπέτεια κοινή ζωή.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Η Λίλλυ Μελεμέ στην πολύ καλή και προσεγμένη διασκευή της επέλεξε να συνδέσει κάποιες από τις πιο βασικές σκηνές της ιστορίας του Τουέιν (όπου προβάλλονται οι παραπάνω ανθρώπινες εμπειρίες) σε ένα μουσικοχορευτικό «παραμύθι» επί σκηνής, μια τρυφερή ιστορία αγάπης με πολλά ευτράπελα. Τρεις είναι οι πρωταγωνιστές της ευχάριστης, ανάλαφρης, και, σε κάποια σημεία, ιδιαιτέρως συγκινητικής αυτής παράστασης: το ζεύγος των πρωτόπλαστων, που εμφανίζονται σα δυο άκακα πλασματάκια όλο αφέλεια και αγνή παιδικότητα, και ο «τρισκατάρατος» Όφις, του οποίου ο ρόλος δε λαβαίνει τέλος μετά το προπατορικό αμάρτημα, όπως στη βιβλική ιστορία. Ο Όφις, παρών και στη Μετά Παραδείσου ζωή του Αδάμ και της Εύας, δεν παύει να τους παρακολουθεί, με τη βασική αμφίεση ενός κομπέρ-ταχυδακτυλουργού, αλλά και μέσα από διαρκείς μεταμορφώσεις σε δεκάδες πρόσωπα (από γέρο-ζητιάνο σε... γοητευτική χορεύτρια, από τραγουδιστή σε ταξιτζή), να κινεί τα νήματα της δράσης και να παίζει συνεχώς στα δάκτυλα το ζευγάρι, απλά κεντρίζοντας τις <i>έμφυτες</i> αδυναμίες του. Είναι σημαντικό να προσέξει κανείς ότι στις σκηνές πριν την Πτώση ο ίδιος ο Όφις μοιάζει να ενσαρκώνει ταυτόχρονα και το ρόλο του Θεού-Δημιουργού (έστω κι αν το κάνει περιπαιχτικά ή, έστω, απλώς αναπαραστατικά). Η δημιουργία, λοιπόν, των πρωτόπλαστων (και γενικά του ανθρώπινου γένους) μπορεί να ιδωθεί μέσα από τη συγκεκριμένη παράσταση σαν ένα είδος «φάρσας» σε βάρος τους, ένα αμείλικτο «παιχνίδι» που σκαρφίστηκε ένας είρωνας, σκανταλιάρης θεός προκειμένου να διασκεδάσει.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ο Δημήτρης Μυλωνάς και η Άννα Κουτσαφτίκη δένουν ιδανικά επί σκηνής ως το πρώτο ζευγάρι. Κι οι δυο θυμίζουν απονήρευτα παιδάκια που πρέπει να μεγαλώσουν μόνα τους, πράγμα διόλου εύκολο. Όσο σπαρταριστές είναι οι αρχικές κόντρες τους, τόσο ειλικρινής και στοργική είναι και η αγάπη που μοιράζονται στη συνέχεια. Μπορεί οι χαρακτήρες που υποδύονται να μην είναι και τόσο ρεαλιστικοί, το παίξιμό τους όμως είναι άκρως βιωματικό, όλο γνήσιο συναίσθημα. Ιδιαίτερα η Άννα Κουτσαφτίκη, μία από τις πιο χαρισματικές νέες ηθοποιούς που έχω εντοπίσει, με ένα πρόσωπο - τέλειο καθρέφτη συναισθημάτων, διαπρέπει εξίσου στις κωμικές και στις δραματικές σκηνές της παράστασης, προκαλώντας πότε το γέλιο και πότε το δάκρυ των θεατών. Πιο χαμηλών τόνων ο Δημήτρης Μυλωνάς, όπως το απαιτεί άλλωστε κι ο ρόλος του, εντούτοις εξίσου αληθινός κι εξίσου... συμπαθέστατος. Απολαυστικός ο ανακατώστρας Όφις-Θεός-Παρουσιαστής κτλ., που υποδύεται ο Βασίλης Ανδρέου, ένα ακόμα ηθοποιός που τιμά την έννοια του όρου. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Έπαινος αξίζει στο μουσικοχορευτικό κομμάτι της παράστασης, και κυρίως στην πρωτότυπη, ιδιαίτερα μελωδική μουσική που συνέθεσαν οι «Παράξενες Μέρες», όπως και στους στίχους του Βασίλη Ανδρέου. Οι ηθοποιοί, ιδιαίτερα καλλίφωνοι (θα ξεχωρίσω και πάλι την Άννα Κουτσαφτίκη), απογειώνουν τα τραγούδια με τις ερμηνείες τους. Ωραία και η χορογραφία του τανγκό από τη Μόνικα Κολοκοτρώνη∙ ειλικρινείς και φιλότιμες οι προσπάθειες των ηθοποιών να την υπηρετήσουν πιστά, με τον Βασίλη Ανδρέου να υπερτερεί των υπολοίπων σε κίνηση, ευελιξία και ρυθμό.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Εύστοχοι και ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί της Μελίνας Μάσχα. Τα κοστούμια των </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Αλεξάνδρα Σιάφκου και Αριστοτέλη Καρανάνου</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> ιδιαίτερα, ευφάνταστα και παράλληλα λειτουργικά. Το σκηνικό τους καλαίσθητο και πρωτότυπο, αν και στον συγκεκριμένο χώρο φάνηκε μάλλον να ασφυκτιά, τόσο το ίδιο, όσο και ολόκληρη η παράσταση. Βλέπετε, υπήρξα από τους τυχερούς που παρακολούθησαν πέρισυ το «Ημερολόγιο» στον σκάλες ανώτερο θεατρικό χώρο του «Συνεργείου». Εκεί, η θέαση ήταν όντως «παραδεισένια», καθότι αφενός υπήρχαν καθίσματα σε κερκίδες, που διευκόλυναν όλους μας να βλέπουμε εξίσου καλά, και αφετέρου η παράσταση «ανέπνεε» πιο ελεύθερα και το σκηνικό ήταν στημένο με τρόπο που να αναδεικνύεται η καλαισθησία του και να ξεκαθαρίζεται ο συμβολικός του ρόλος. Εκτός από τη θέαση, απολαυστικότερη ήταν κι η ακρόαση, μιας και ο χώρος του «Συνεργείου» διέθετε και καλύτερη ακουστική. Έχω τη γνώμη πως η επιλογή του φουαγιέ στο Επί Κολωνώ (ένα στενόχωρο μπαρ με λίγες θέσεις στο ίδιο επίπεδο, που κάνουν όλους όσους δεν βρίσκονται στις πρώτες θέσεις και δε φημίζονται για το ανάστημά τους να... πασχίζουν να παρακολουθήσουν τα επί σκηνής τεκταινόμενα) αδικεί πολύ την όμορφη και καλοδουλεμένη αυτή παράσταση. Δεν είμαι γενικώς αντίθετη με τη χρήση τέτοιων χώρων για θεατρικά δρώμενα, υπό τον όρο όμως ότι αυτά ανήκουν στο είδος που τους <i>ταιριάζει</i>. Όμως, άλλο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">stand</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">-</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">up</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">comedy</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">, άλλο αυτοσχεδιαστικό δρώμενο, κι άλλο <i>θεατρική</i> <i>παράσταση</i>. Για την τελευταία, είναι πιστεύω ευνόητο πως καθίσταται απαραίτητος ένας χώρος που να πληρεί κάποιες βασικές προϋποθέσεις.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Με δυο λόγια: μια διαφορετική και πρωτότυπη παράσταση που διασκεδάζει, συγκινεί, και παράλληλα κεντρίζει με βελόνα σχεδόν ανεπαίσθητη τους πιο μύχιους υπαρξιακούς προβληματισμούς μας. Εύχομαι καλή και δημιουργική χρονιά στους αξιέπαινους συντελεστές του «Ημερολογίου», και, σε περίπτωση που η παράσταση επαναληφθεί και του χρόνου (κάτι που σίγουρα θα άξιζε να συμβεί), έναν πιο αρμόδιο θεατρικό χώρο...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Πληροφορίες για το που και κάθε πότε παίζεται:</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><a href="http://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/?id=10010832">http://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/?id=10010832</a></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>Τατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4202096804921612780.post-68849418131475601432011-12-08T07:46:00.000-08:002012-01-08T07:54:25.078-08:00Ένας άνθρωπος-πουλί σε μια παράσταση που θα σας απογειώσει<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><m:smallfrac m:val="off"> <m:dispdef> <m:lmargin m:val="0"> <m:rmargin m:val="0"> <m:defjc m:val="centerGroup"> <m:wrapindent m:val="1440"> <m:intlim m:val="subSup"> <m:narylim m:val="undOvr"> </m:narylim></m:intlim> </m:wrapindent> </m:defjc></m:rmargin></m:lmargin></m:dispdef></m:smallfrac><br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"> </span> <i><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Birdy</span></i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">, του Γουίλιαμ Γουόρτον</span></div><div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">στο θέατρο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Altera</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Pars</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"></span></div><div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Σκηνοθεσία: Πέτρος Νάκος</span></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9J1Lc434pBV5432z36k0qjfff9vn5wTYM7JjDgRS-IFtv1JTt5ZafnVWxuuwuCXQj7gvYUYnp9tJf5-Q-pjuYfdHJ-29ocT3fGHZ5eOKYTC5yxJ9_ZTMjYc-Qu1PnEbv3kX0rsZdjOxs/s1600/ALTERA.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9J1Lc434pBV5432z36k0qjfff9vn5wTYM7JjDgRS-IFtv1JTt5ZafnVWxuuwuCXQj7gvYUYnp9tJf5-Q-pjuYfdHJ-29ocT3fGHZ5eOKYTC5yxJ9_ZTMjYc-Qu1PnEbv3kX0rsZdjOxs/s320/ALTERA.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Τέσσερις από τους συντελεστές της παράστασης: Παναγιώτης Ασημακόπουλος, Πέτρος Νάκος, Ορέστης Τρίκας και Γεράσιμος Πετικάρης.</td></tr>
</tbody></table><div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Φτερά. Ελαφράδα. Πτήσεις. Αιώρηση. Λέξεις με έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες με την παιδική ηλικία και την πρώτη νεότητα. Και, αντίθετα, η «προσγείωση», τα «βάρη», η ανάγκη να «πατάς γερά στη γη» - τούτα πικρά κληροδοτήματα της ωριμότητας, πασπαλισμένα όμως με χρυσόσκονη, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να λογιστούν προτερήματα. «Σοβαρός και προσγειωμένος», ακούμε για κάποιον, κι αυτός ο κάποιος γίνεται μεμιάς αντικείμενο της βαθιάς μας εκτίμησης. Κι έτσι είναι... Γιατί, λησμονώντας να «πετάμε» μεγαλώνοντας, όλοι μας αναζητούμε ανθρώπους γερά στεριωμένους στο έδαφος, ώστε να βασιστούμε πάνω τους. Κι όμως, αντ’ αυτού, μάλλον καταλήγουμε να παραπαίουμε όλοι μαζί, λειψοί και κουτσουρεμένοι, ενώσω ο ξεχασμένος, γεμάτος πίστη και σιγουριά εαυτός της νιότης μας ίπταται ακόμη κάπου εκεί ψηλά, αντάμα με τα σπαράγματα των ονείρων-φαντασμάτων μας...</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ο Γουίλιαμ Γουόρτον, γράφοντας το έργο του «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Birdy</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">», θέλει πάνω απ’ όλα να εκθέσει την εναντίωσή του σε κάθε μορφή καταναγκαστικής προσγείωσης. Το «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Birdy</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">» είναι ένας ύμνος στην <i>πτήση</i>. Στην ομορφιά της αιώρησης, στην ανάερη ελευθερία που αισθάνεται όποιος ακούει την καρδιά του και ζει ευτυχισμένος με τον τρόπο που θέλει, δίχως να νοιάζεται για το αν θεωρείται από τους άλλους παράξενος ή ακόμα και τρελός. Ο έφηβος ήρωας Μπέρντυ έχει πάθος με τα πουλιά. Τα θαυμάζει, τα αγαπά και τα φροντίζει, και παράλληλα προσπαθεί κι ο ίδιος να πετάξει, φτιάχνοντας αυτοσχέδια φτερά και αποτολμώντας... άλματα από διάφορα επίφοβα ύψη. Με τον αγαπημένο του φίλο, Αλ, που εκτός από το να βοηθά τον Μπέρντυ στο κυνήγι και στο τάισμα των πουλιών καταπιάνεται και με πιο συνηθισμένες εφηβικές ασχολίες, όπως τα ραντεβού με κορίτσια και η μπάλα, ζούνε ξεχωριστές στιγμές, γεμάτες ενθουσιασμό και ξέφρενα όνειρα. Όμως, το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέλλει να χωρίσει τους δυο φίλους, που αμφότεροι θα κληθούν να πολεμήσουν για τον αμερικάνικο στρατό. Θα ξαναβρεθούν χρόνια μετά, ο Αλ τραυματισμένος κι ο Μπέρντυ με χαμένα τα λογικά του, να συμπεριφέρεται σαν πουλί κλεισμένος στο κελί μιας ψυχιατρικής κλινικής. Ο Αλ, μετά από πρόσκληση του ψυχίατρου Βάις, θα προσπαθήσει να «επαναφέρει» τον Μπέρντυ, μιλώντας του ακατάπαυστα για τις φευγαλέες, γλυκόπικρες αναμνήσεις της εφηβικής τους ηλικίας...</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Στο συγκεκριμένο έργο η <i>φιλία</i> σκιαγραφείται ως η πιο βαθιά ανθρώπινη επαφή, η πιο σημαντική για τους ήρωες Αλ και Μπέρντυ. Διότι δεν πρόκειται για δύο παντελώς ανέμελους νέους, παρά την αναμφισβήτητη, όμοια λαχτάρα τους για πτήσεις, τόσο κυριολεκτικά (για τον έναν μέσω των ψεύτικων φτερών, για τον άλλον μέσω της μοτοσυκλέτας του), όσο και μεταφορικά (μέσω των «ιπτάμενων» ονείρων τους). Και πριν ακόμα το ξέσπασμα του πολέμου, οι δυο νέοι βιώνουν άγριες, «εμπόλεμες» καταστάσεις στο ίδιο τους το σπίτι. Ο Αλ κακοποιείται σωματικά από τον πατέρα του, που τον χτυπά, κι ο Μπέρντυ ψυχολογικά από τη μητέρα του, που κλέβει τις μπάλες των φίλων του και δηλητηριάζει τ’ αγαπημένα του κατοικίδια, τα περιστέρια. Οι συνέπειες του πολέμου (παράνοια, σωματικοί τραυματισμοί), μοιάζουν με τελειωτικά χτυπήματα για δυο ανθρώπους που από την απαρχή της ζωής τους βρέθηκαν σε ένα περιβάλλον βίαιο και αφιλόξενο. Μοιάζουν... δεν είναι όμως! Διότι, μέσα στο σκότος του πολέμου και της αγριότητας, η <i>αγάπη</i> των ανθρώπων μεταξύ τους, καθώς και η αγάπη τους για τα όνειρα, αρκούν για να διαλύσουν το αποπνικτικό, ερεβώδες κλίμα που επικρατεί και να γεννήσουν ξανά την ελπίδα για μια όμορφη, φωτεινή ζωή... με φτερά!</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Όλα τα παραπάνω μηνύματα του έργου τονίζονται με ιδιαίτερα εμπνευσμένο και αριστοτεχνικό τρόπο από τον σκηνοθέτη-ηθοποιό Πέτρο Νάκο. Ο Πέτρος Νάκος έστησε στον πολύ λειτουργικό χώρο του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Altera</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Pars</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">(από τους πιο καλαίσθητους θεατρικούς χώρους που έχω επισκεφτεί φέτος, με μεγάλη σκηνή και αρκετά άνετα καθίσματα τοποθετημένα σε κερκίδες, ούτως ώστε να επιτυγχάνεται η τέλεια θέαση) μια παράσταση με «κινηματογραφικό» χαρακτήρα, γεμάτη ένταση, γλαφυρά αισθήματα και ζωηρόχρωμες οπτικοακουστικές εικόνες. Σμιλεμένοι διεξοδικά οι χαρακτήρες, καλοδουλεμένες οι μεταξύ τους σχέσεις, αιχμαλωτίζουν την προσοχή των θεατών από την πρώτη στιγμή. Θέαμα ιδιαίτερα καλλίμορφο, στην καλαισθησία του οποίου συμβάλλουν σημαντικά τα σκηνικά του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Altera</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Pars</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> (σε αυτά θα αναφερθώ εκτενώς παρακάτω), καθώς και τα φαντασμαγορικά κινηματογραφικά εφέ (προβαλλόμενα βίντεο, σύννεφα καπνού κ.α.) και τα εύθυμα, χορευτικά ιταλικά 60's (επιλογή του ιταλικής καταγωγής σκηνοθέτη), καθώς και η πρωτότυπη μουσική του Νίκου Τσέκου. Ειδική μνεία αξίζουν και οι εύγλωττοι φωτισμοί του Παναγιώτη Μανούση, κάπως «φλύαροι» ίσως, εντούτοις απόλυτα ταιριαστοί στο όλο πνεύμα του θεάματος.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Πάνω στη σκηνή, που χωρίζεται σε δύο επίπεδα, εκτός από τους δύο φίλους συνυπάρχουν και δύο <i>χρόνοι</i>: αυτός της ενήλικης ζωής, του «προσγειωμένου» <i>παρόντος</i> των ηρώων στο πρώτο επίπεδο, κι αυτός της εφηβείας, του «αιωρούμενου» <i>παρελθόντος</i>, στο δεύτερο επίπεδο, τοποθετημένο έναν όροφο ψηλότερα. Το σκηνικό του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Altera</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Pars</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">, ιδιαίτερα πλούσιο κι εντυπωσιακό, όλο χαριτωμένες λεπτομέρειες (κλουβιά με καναρίνια, καροτσάκια με ιατρικά εργαλεία, μια αληθινή μοτοσυκλέτα κτλ), δίχως ωστόσο να καταντά βαρύ, αναπαριστά στο πρώτο επίπεδο την ψυχιατρική κλινική, το κελί του Μπέρντυ, το γραφείο του γιατρού Βάις, και στο δεύτερο τη σοφίτα του σπιτιού του κεντρικού ήρωα κι ακόμα, πίσω από μια πόρτα με ημιδιάφανα τζάμια που ανοιγοκλείνουν ενίοτε, έναν χώρο που μεταβάλλεται ανάλογα με την περίσταση σε γραμμές τραίνου, σε παγωμένη λίμνη, σε δρόμο κ.α.. Ευρηματική η σκηνή όπου το <i>παρελθόν </i>συνομιλεί με το <i>παρόν</i> – ο λοχίας Αλ απαντά στις ερωτήσεις του Βάις με ακίνδυνα ψεύδη, ενώ το νεαρό </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">alter</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">ego</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">του, σε ρόλο συνείδησης, βροντοφωνάζει από ψηλά την αλήθεια, χλευάζοντας τη δειλία του ενήλικου εαυτού του.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Οι ηθοποιοί αποτελούν όλοι τους ιδεώδεις επιλογές για το ρόλο που επωμίζονται. Υπέροχος ο Παναγιώτης Ασημακόπουλος στο ρόλο του νεαρού Μπέρντυ, όλος σφρίγος και νεανική ζωηράδα, δίνει όντως την εντύπωση πως αναμένεται να... πετάξει από στιγμή σε στιγμή. Έκπληξη προκαλεί και η απίστευτη εξοικείωσή του με τα ύψη – εξοικείωση ακροβάτη – σε κάνει από τη μια να αναρωτιέσαι για το πόσο πολύ έχει μπει στο πετσί του ρόλου του και από την άλλη να... ανησυχείς για την τύχη του («κι αν πέσει από εκεί όπου σκαρφάλωσε;;»). Πολύ καλός και ο Ορέστης Τρίκας στο ρόλο του νεαρού Αλ – μαζί με τον Παναγιώτη Ασημακόπουλο αποτελούν ένα δίδυμο «αχτύπητο», που δίνει με αμεσότητα τον ορισμό της αληθινής φιλίας∙ φιλίας ωστόσο μπολιασμένης με ένα έντονο στοιχείο <i>ομοφυλοφιλίας</i>, που όμως δεν εκδηλώνεται με κραυγαλέο τρόπο (το φιλικό στοιχείο υπερισχύει σημαντικά του ερωτικού).</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ο Γεράσιμος Πετικάρης (Μπέρντυ) καταπλήσσει ως «τρελός», με τις τέλεια απορρυθμισμένες κινήσεις του και τις γεμάτες εσωτερική ένταση συσπάσεις του προσώπου του. Στιβαρή η παρουσία του Γιώργου Σουξέ (ψυχίατρος Βάις), αποδίδει εξαιρετικά την ωμότητα και την ψυχράδα του χαρακτήρα που ερμηνεύει. Ικανοποιητική η ερμηνεία του νοσοκόμου από τον Σίμωνα Κυπαρισσόπουλο, αν και κάπως άτονη την κορυφαία στιγμή του ξεσπάσματός του. Τέλος, ο Πέτρος Νάκος ενσαρκώνει τον λοχία Αλ με έκδηλη την απογοήτευση για τα ρημαγμένα του όνειρα και την ειλικρινή αγωνία του να επαναφέρει τον φίλο του στα συγκαλά του∙ εντούτοις, κάποιες στιγμές το παίξιμό του φαντάζει λιγάκι εξωτερικό.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Το τέλος, αν και αισιόδοξο, αφήνει μια αίσθηση παράξενη, σα να μην ικανοποιεί αρκετά, σα να μην είναι εκείνο που θα ολοκλήρωνε ιδανικά τη δυνατή αυτή παράσταση. Θα έπρεπε ίσως να υποστηριχτεί από μεγαλύτερη συγκινησιακή φόρτιση εκ μέρους των ηθοποιών και περισσότερη επεξεργασία της μεταξύ τους σχέσης, η οποία «ξαναξυπνά» ως εκ θαύματος, γεμάτη με ισχυρότατα αισθήματα αγάπης, αληθινής φιλίας και αλληλοκατανόησης, και με την υπόσχεση μιας παταγώδους επιστροφής στην όμορφη «τρέλα» της νιότης. Το διάλειμμα όχι απαραίτητο∙ απότομο σαν ανεπιθύμητο ξύπνημα διακόπτει τη μαγεία του θεάματος και γι’ αυτό το λόγο θα ήταν προτιμότερο να παραληφθεί.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Μια παράσταση όμοια με τρισδιάστατη ταινία, γεμάτη συναισθήματα, ήχους και χρώματα, υπόσχεται να... απογειώσει τις αισθήσεις των θεατών της. Παράλληλα, στοχεύει να επαναφέρει στη μνήμη μας την αξιοζήλευτη ικανότητα του πετάγματος. Διότι, δεν είναι ότι δε μάθαμε ποτέ να πετάμε. Απλά, πολλοί από μας έχουμε ξεχάσει πώς...</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dw5U7ehilv85ZmvJ8ifrWd3wqfasyzxXhDLuas4pHzK6Y-I4Gh5AnmQkG_B7px0cYhmINj-26Yd9Nsk45QNZA' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Το "τρέιλερ" της παράστασης.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"><br />
</span></div>ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΟΤΕ ΠΑΙΖΕΤΑΙ:<br />
http://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/?id=10008877</div>Τατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4202096804921612780.post-40035285285298060632011-11-28T09:42:00.000-08:002011-11-28T09:49:55.897-08:00Ένας έμπορος αλόγων στο κατόπι της δικαιόσυνης - ένας καλλιτέχνης που μεταμορφώνεται στην ιστορία του<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><m:smallfrac m:val="off"> <m:dispdef> <m:lmargin m:val="0"> <m:rmargin m:val="0"> <m:defjc m:val="centerGroup"> <m:wrapindent m:val="1440"> <m:intlim m:val="subSup"> <m:narylim m:val="undOvr"> </m:narylim></m:intlim> </m:wrapindent> </m:defjc></m:rmargin></m:lmargin></m:dispdef></m:smallfrac><br />
<div style="text-align: center;"><i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"></span></i> <i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Κόλχαας</span></i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">, του Χάινριχ φον Κλάιστ</span></div><div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Μετάφραση, Δραματουργική προσαρμογή, Σκηνοθεσία, Ερμηνεία: </span></div><div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Νίκος Αλεξίου </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"></span></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUV3_oXhmbl3eeWc5as2VbR581RhtQ0HwZ0uUdLUob9vfL6wBncw5k2GNtbtTdML_qeCDtSwFhyphenhyphenLxHwcejCMMBvbhr8NyJY5nmkJs5hfPc_1wpZlIkw0flK84fI35jnsUXmkxefOG_RY8/s1600/Image.ashx.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUV3_oXhmbl3eeWc5as2VbR581RhtQ0HwZ0uUdLUob9vfL6wBncw5k2GNtbtTdML_qeCDtSwFhyphenhyphenLxHwcejCMMBvbhr8NyJY5nmkJs5hfPc_1wpZlIkw0flK84fI35jnsUXmkxefOG_RY8/s320/Image.ashx.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ο Νίκος Αλεξίου.</td></tr>
</tbody></table><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Στην κοινωνία των ζώων είναι σε όλους μας γνωστή και ξεκάθαρη η μορφή του δικαίου που επικρατεί: δεν είναι άλλο από αυτό του «ισχυροτέρου». Τα πιο δυνατά, σαρκοβόρα ζώα κυνηγούν και τρέφονται από τα πιο αδύναμα, συνήθως φυτοφάγα ζώα. Μια κοινώς αποδεκτή αλήθεια. Ο περίφημος «Νόμος της Φύσεως». Τι συμβαίνει όμως στην κοινωνία των ανθρώπων, στην κοινωνία ετούτων των (φερόμενων) νοητικά πολύ ανώτερων όντων που έχουν εφεύρει μαζί με τόσα άλλα αξιοθαύμαστα επιτεύγματα και την έννοια του πολιτισμού; Υφίσταται πράγματι ένα είδος δικαίου που προστατεύει τους πιο αδύναμους; Κι αυτό το ερώτημα γεννά ένα ακόμα, πιο δύσκολο και περίπλοκο στο να απαντηθεί: πρώτα απ’ όλα, γιατί στην «πολιτισμένη» ανθρώπινη κοινωνία υπάρχει αναντίρρητα αυτός ο τρανταχτός <i>διαχωρισμός</i> των ανθρώπων σε «αδύναμους» και «δυνατούς»; Μήπως αυτή και μόνο η δεδομένη κατάσταση αρκεί ώστε να αναιρέσει κάθε ψευδαίσθηση ύπαρξης μιας αληθινά αμερόληπτης και ευθυτενούς «δικαιοσύνης» που διέπει τις μεταξύ μας σχέσεις, όποια μορφή κι αν έχουν αυτές;</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ο κεντρικός ήρωας στην ομώνυμη νουβέλα του γερμανού συγγραφέα Χάινριχ φον Κλάιστ, που πρωτοκυκλοφόρησε το 1810 και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν τον 16<sup>ο</sup> αιώνα στη Σαξονία και το Βραδενβούργο, ο ευκατάστατος, τίμιος έμπορος αλόγων Μίκαελ Κόλχαας, δεν ταλανίζεται διόλου από τέτοιου είδους προβληματισμούς, τουλάχιστον στην αρχή της ιστορίας του. Πρόκειται για έναν άνδρα γύρω στη μέση ηλικία, αυτάρκη και αξιοσέβαστο στους συμπολίτες του, που ζει αληθινά ευτυχισμένος με την οικογένειά του στο μεγάλο υποστατικό του, έχοντας μια απασχόληση που τον γεμίζει και τον ικανοποιεί απόλυτα. Μια ανύποπτη όμως ημέρα, ο Κόλχαας θα έρθει για πρώτη φορά αντιμέτωπος με την αδικία, όταν ένας κοινωνικά ισχυρός βαρόνος θα του πάρει με δόλιο τρόπο τα δυο ομορφότερα άλογά του και, αφού πρώτα τα κακομεταχειριστεί, θα αρνηθεί επιπλέον να του τα επιστρέψει.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Από εκείνη τη στιγμή, η ζωή του Κόλχαας θα αλλάξει ριζικά. Αρχικά, θα επιχειρήσει να βρει το δίκιο του με όλα τα νόμιμα μέσα, καταγγέλοντας το γεγονός και απευθυνόμενος σε αρμόδιο δικηγόρο. Γρήγορα όμως θα αντιληφθεί ότι οι προσπάθειές του είναι μάταιες – ο βαρόνος είναι πράγματι ένας πολύ ισχυρός άνδρας, τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά, κι έχει τη δύναμη όχι μόνο να παρεμποδίσει την εφαρμογή του νόμου, αλλά ακόμα και να στρέψει τους μηχανισμούς της δικαιοσύνης ενάντια στον ίδιο τον άνθρωπο που έβλαψε. Ο δικηγόρος και άτομα από το φιλικό περιβάλλον του Κόλχαας τού δίνουν τη συμβουλή να ηρεμήσει και να <i>ξεχάσει</i> μια και καλή το γεγονός. «Δυο άλογα ήταν μόνο», του λένε όλοι, όμως για τον Κόλχαας δεν πρόκειται απλά και μόνο για «δύο άλογα». Πρόκειται για την τραγική κατεδάφιση ολόκληρης της κοσμοθεωρίας του, για την κατάρριψη της βαθιάς πίστης του ότι ζούσε προστατευμένος από κάθε κακό σε έναν αληθινά <i>δίκαιο</i> κόσμο. Τόσα χρόνια αγνός και απρόσβλητος από οδυνηρές εμπειρίες αδικίας, ζώντας τίμια και δίχως να βλάψει κανέναν, ο Μίκαελ Κόλχαας έχει διαμορφώσει έναν ακέραιο, αδαμάντινο χαρακτήρα. Αν υποχωρήσει, αν παραιτηθεί από τον αγώνα του για δικαιοσύνη, θα είναι σα να απαρνείται τον ίδιο του τον εαυτό, σα να σκοτώνει μονομιάς κάθε ελπίδα για ζωή αληθινά ειρηνική κι ευτυχισμένη, κάθε πιθανότητα για <i>αληθινή </i>ζωή. </span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Μετά από τον αιφνίδιο θάνατο της γυναίκας του, που τραυματίζεται θανάσιμα προσπαθώντας να τον βοηθήσει να δικαιωθεί, το ποτήρι θα ξεχειλίσει για τον Κόλχαας. Έρμαιο του θυμού και του αφόρητου πόνου του, ο φιλήσυχος έμπορος αλόγων θα μετατραπεί σε φανατισμένο επαναστάτη, σε αρχηγό ενός αντάρτικου στρατού από πολλούς φτωχούς και αδικημένους, που καίνε και λεηλατούν μανιασμένα τη μια πόλη μετά την άλλη αναζητώντας τον διαβόητο βαρόνο, και μέσω αυτού, την πολύτιμη αποκατάσταση της δικαιοσύνης...</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ο Νίκος Αλεξίου, συνεπαρμένος από τα διαχρονικά μηνύματα αλλά και από τις τόσο ζωντανές και έντονες εικόνες (εικόνες περισσότερο δράσης και συναισθημάτων παρά τοπίων) του συγκεκριμένου αφηγήματος του Κλάιστ, αποφασίζει να το μεταφέρει στη σκηνή αναλαμβάνοντας ο ίδιος τη μετάφραση, τη δραματουργική προσαρμογή, τη σκηνοθεσία και τη σκηνική του απόδοση. Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη, επομένως το αποτέλεσμα λίγο θυμίζει την κλασική απαγγελία ενός μονολόγου. Αλλά και πάλι, ο Νίκος Αλεξίου δεν αφηγείται <i>απλά</i> μια ιστορία επί σκηνής. Αυτό που κάνει είναι – δίχως υπερβολή – να <i>μεταμορφώνεται</i> ο ίδιος στην ιστορία, και, μονάχα με τη φωνή, την έκφραση του προσώπου του και την κίνηση του σώματός του, να μεταβιβάζει ολοζώντανα στους θεατές του όλους τους χαρακτήρες της (από τον Κόλχαας, τον υπηρέτη του, τη γυναίκα του κ.α. μέχρι και τα... άλογα) κι όλες τις συναρπαστικές καταστάσεις και περιπέτειες που αυτοί βιώνουν.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Δεν υπάρχουν στην κατάμαυρη, άδεια σκηνή (ονόματι «ΣΤΑΘΗΣ ΣΥΡΟΣ») του θεάτρου «Τόπος Αλλού» παρά μια λευκή καρέκλα, ο Νίκος Αλεξίου καθισμένος σ’ αυτήν και πάνω στο σώμα του οι γλαφυροί φωτισμοί που παραλλάσσονται ανάλογα με τα λεγόμενά του. Κι όμως, μέσα σε αυτό το τόσο λιτό σκηνικό καταλήγουμε να παρακολουθούμε άμαξες με άλογα που καλπάζουν, μάχες, λεηλασίες και πυρκαγιές, σκηνές τόσο δυνατές και συγκινητικές που σε καθηλώνουν. Συνταρακτική η «εικόνα» του θανάτου της Λιζέτας, συζύγου του Κόλχαας, σχεδόν φέρνει δάκρυα στα μάτια των θεατών, ενώ η ηρωική επιλογή του στο τέλος της παράστασης, η επιλόγη ενός ένδοξου θανάτου χάριν βαθύτερων αξιών αντί γι’ αυτήν μιας συμβατικής, ταπεινωμένης ζωής χωρίς ιδανικά, μάς αφήνει όλους μας με ένα αίσθημα απόλυτης ανακούφισης και με μια βαθιά επιθυμία ταύτισης με τον πρωταγωνιστή-έμβλημα ανδρείας, ακεραιότητας και αξιοπρέπειας.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Συνοψίζοντας, αρκεί να γράψω ότι μετά το τέλος της παράστασης ο Νίκος Αλεξίου βγήκε από τη σκηνή, ξαναμπήκε και υποκλίθηκε τέσσερις φορές (!), καθότι τα ηχηρά, ενθουσιώδη χειροκροτήματα δεν έλεγαν να κοπάσουν. Την τέταρτη δε φορά ήταν που κατάφερε πια να «βγει» από το κλίμα του σκοτεινού, τόσο όμορφου όσο και άγριου, τόσο μακρινού όσο και <i>επίκαιρου</i> «παραμυθιού» που μας αναπαράστησε, και να χαμογελάσει στο κοινό του με την ικανοποίηση του χαρισματικού καλλιτέχνη, ο οποίος πέτυχε τον δύσκολο, μοναχικό στόχο του και με το παραπάνω.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dwohDD-TZTEwjLRzPu4tEqz7P3scFXMyDQx3LLrcTwlYn_zUKDZaenzCG4Vicg8mnoA7LWLUEOERUYXN7oBww' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Μαγνητοσκοπημένο απόσπασμα από την παράσταση.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><br />
</div></div>Τατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4202096804921612780.post-24822971950884646472011-11-21T12:33:00.000-08:002011-11-22T03:20:02.964-08:00Σκληρές αλήθειες σε φάσμα ονειρικό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><m:smallfrac m:val="off"> <m:dispdef> <m:lmargin m:val="0"> <m:rmargin m:val="0"> <m:defjc m:val="centerGroup"> <m:wrapindent m:val="1440"> <m:intlim m:val="subSup"> <m:narylim m:val="undOvr"> </m:narylim></m:intlim> </m:wrapindent> </m:defjc></m:rmargin></m:lmargin></m:dispdef></m:smallfrac><br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Αυτό το παιδί</span></i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">, του Ζοέλ Πομερά</span></div><div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Φρόσω Λύτρα</span></div><div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMLLNXy31YLVPqHbU4QswHsT17Hxs4v0vYgZ9STYklVOnxSNZ_Gjq0__HrEl0lsCN9pO6v_T9MP27OCZjALJmV0dSdtgqZzKN9mgzkB8qIf2w6IU73IkFzL1WJDkfwUxMKAy8AWI1Uy9M/s1600/auto_to_paidi_badminton.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMLLNXy31YLVPqHbU4QswHsT17Hxs4v0vYgZ9STYklVOnxSNZ_Gjq0__HrEl0lsCN9pO6v_T9MP27OCZjALJmV0dSdtgqZzKN9mgzkB8qIf2w6IU73IkFzL1WJDkfwUxMKAy8AWI1Uy9M/s320/auto_to_paidi_badminton.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Η Ζέτη Φίτσιου και η Εύρη Σωφρονιάδου στους ρόλους της Κόρης και της Μητέρας αντίστοιχα.</td></tr>
</tbody></table><br />
</div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> «Οικογένεια... Η πηγή όλων των κακών, το καταφύγιο των γυναικών που θέλουν την ησυχία τους, το κάτεργο του οικογενειάρχη και η κόλαση των παιδιών!», έγραψε πριν από εκάτο χρόνια περίπου ένας μεγάλος σουηδός δραματουργός με ταραγμένα παιδικά χρόνια, ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Εκατό χρόνια μετά, ένας νέος γάλλος θεατρικός συγγραφέας, ο Ζοέλ Πομερά, φαίνεται να συμμερίζεται κατά πολύ την παραπάνω άποψη του προ καιρού θανόντα συναδέλφου του. Εστιάζοντας στη μορφή της οικογένειας ως «κόλασης των παιδιών», γράφει το σπονδυλωτό θεατρικό έργο «Αυτό<i> </i>το<i> </i>παιδί», του οποίου η υπόθεση βασίζεται σε ποικίλες μαρτυρίες γυναικών από την εργατική τάξη της Νορμανδίας.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Δέκα σκηνές – η καθεμιά και μια διαφορετική ιστορία. Αιχμηρά θραύσματα από ραγισμένα πρότυπα-γονείς σχίζουν και ματώνουν την ψυχή των θυμάτων-παιδιών τους. Όχι ακραίες σχέσεις γονιών-παιδιών – μάλλον καταστάσεις που <i>υπερβαίνουν</i> τα άκρα και που τείνουν να αποφεύγονται επιμελώς στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Επώδυνα συναισθήματα μίσους, θυμού, αποστροφής, παραπόνου, που συνήθως βράζουν υπογείως κατατρώγοντας τον ψυχισμό, σε αυτό το έργο βγαίνουν σαν καυτή λάβα στην επιφάνεια, καθιστώντας τους ήρωες του Πομερά τραγικά πρόσωπα, προικισμένα παράλληλα με υψηλό δείκτη αυτογνωσίας. Όλοι τους βαθιά δυστυχισμένοι, όλοι τους σε απόγνωση, εντούτοις φωτισμένοι με την πολύτιμη γνώση σχετικά με το <i>τι</i> τους οδήγησε σε αυτή τη δεινή κατάσταση. Η έγκυος της πρώτης σκηνής ξέρει ότι το παιδί που φέρει στα σπλάχνα της αποτελεί ένα όχημα εκδίκησης απέναντι στην απαξιωτική μητέρα της. Η πεντάχρονη κοπελίτσα της δεύτερης σκηνής δε νιώθει καμιά ανάγκη να βλέπει τον πατέρα της και του το δηλώνει ευθαρσώς. Γονείς που επιμένουν να καταπιέζουν τα παιδιά τους ακόμα κι όταν αυτά – ενήλικα πλέον – έχουν φτιάξει τη δική τους οικογένεια δέχονται την, έστω και αργοπορημένη, αντίδρασή τους. Ο Πομερά δε δημιουργεί για τους ήρωές του ρεαλιστικούς διαλόγους. Αντίθετα, διαλέγει να δώσει φωνή στις πιο μύχιες <i>σκέψεις</i> τους, να εκφράσει μέσω του λόγου τα πιο απόκρυφα μυστικά τους. Σπάνια τέτοιες αμείλικτες αλήθειες λέγονται τόσο ευθέως στις «αληθινές» σχέσεις των ανθρώπων. Το γεγονός αυτό καθιστά το έργο του Πομερά υπέρμετρα αληθινό, ταυτόχρονα όμως και μη-ρεαλιστικό. Οι δέκα σκηνές του δράματος μοιάζουν με <i>όνειρα</i> των πρωταγωνιστών τους, όνειρα που, σύμφωνα και με τη φροϋδική θεωρία, αντικατοπτρίζουν τις βαθύτερες, ανομολόγητες επιθυμίες τους – στις περισσότερες από τις προκείμενες περιπτώσεις, επιθυμίες για ένα οριστικό «ξεκαθάρισμα λογαριασμών».</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Η σκηνοθέτις Φρόσω Λύτρα αντιλήφθηκε ορθά την ονειρική φύση του συγκεκριμένου έργου. Εμπλουτίζοντάς το και με επιπρόσθετα κείμενα περιγραφής ονείρων των ηρώων, που συνέγραψε η ίδια και τα οποία ακούγονται μαγνητοφωνημένα</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> πριν από κάποιες σκηνές του δράματος, κατέληξε να εμπνευστεί μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη σουρρεαλιστική παράσταση, «παντρεύοντας» τη θεατρική με την εικαστική τέχνη στο φουαγιέ του θεάτρου </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Badminton</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">. Με την πολύτιμη συμβολή της εικαστικής επιμελήτριας Ίριδας Κρητικού και του σκηνογράφου Μανόλη Παντελιδάκη, έστησε με τα έργα δεκαπέντε εικαστικών καλλιτεχνών δέκα ξεχωριστούς σκηνικούς χώρους (έναν για κάθε σκηνή του δράματος) που υπηρετούν επάξια την ατμόσφαιρα των αντίστοιχων φοβερών «ονείρων» που αναπαριστούν. Με την είσοδό του στο φουαγιέ του </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Badminton</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">, ο θεατής εισάγεται αυτόματα στην ατμόσφαιρα μιας έκθεσης μοντέρνας τέχνης, με αλλόκοτες συνθέσεις πινάκων, κοστουμιών, αγαλματιδίων και λοιπών αντικειμένων, οι οποίες φαντάζουν μάλλον ανολοκλήρωτες. Η παρουσία των ηθοποιών-πρωταγωνιστών κάθε σκηνής είναι αυτή που τις ολοκληρώνει. Πρόκειται για ένα θέαμα πρωτοποριακό και πρωτόγνωρο: μια νέα μορφή εικαστικής τέχνης που, έχοντας για τελευταία πινελιά ζωντανά πρόσωπα, οδηγείται στην τέλεια πλήρωσή της. </span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Αναμφισβήτητα, το εικαστικό κομμάτι της παράστασης είναι αποτέλεσμα απαιτητικής, προσεγμένης και αξιόλογης δουλειάς. Ο θεατής θα μπορούσε άνετα να αντιληφθεί το νόημα της κάθε σκηνής αν «πάγωνε» οποιαδήποτε στιγμή τη δράση της. Όλοι οι καλλιτέχνες που συνεργάστηκαν σε αυτή την κατεύθυνση αξίζουν συγχαρητήρια για τις πεντακάθαρες και εκφραστικότατες ονειρικές εικόνες που κατάφεραν να φιλοτεχνήσουν∙ εικόνες που ενισχύονται κι από πληθώρα συμβολιστικών στοιχείων: μια λεκάνη που εκπέμπει φως σε ρόλο κούνιας μωρού, ένα μωρό-βαλίτσα εν είδει «βραβείου» για το ζεύγος των καλών θετών γονιών του, ένα λευκό μπαλόνι-κοιλιά εγκύου στα χέρια μιας μαύρης μπαλαρίνας που μας ξεναγεί από σκηνή σε σκηνή, και παντού κουτιά όπου πάνω τους αναγράφεται η λέξη «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">fragile</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">» (εύθραυστο), που παραπέμπει προφανώς στον ευαίσθητο παιδικό ψυχισμό.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Όσον αφορά όμως το θεατρικό κομμάτι της καλλιτεχνικής αυτής σύνθεσης, αν και σε γενικές γραμμές αρκετά ικανοποιητικό, ωστόσο εμπεριέχει σημαντικές αδυναμίες. Η ιδιαίτερα γλαφυρή <i>εικόνα</i>, για την οποία έγινε λόγος παραπάνω, υπερτερεί κατά πολύ του <i>λόγου</i>, που φαίνεται να έχει τεθεί σε μεγάλο βαθμό στην υπηρεσία της. Οι κινήσεις και οι στάσεις των ηθοποιών δίνουν συχνά την εντύπωση ότι υπαγορεύονται από τις απαιτήσεις του εκάστοτε εικαστικού εγχειρήματος, ενώ το ύφος της σκηνοθεσίας συχνά μοιάζει να διχοτομείται, πασχίζοντας να ακολουθήσει ταυτόχρονα τα μονοπάτια του ρεαλισμού και του σουρρεαλισμού. Έτσι, για παράδειγμα, η ένατη και πολύ δυνατή σκηνή της αναγνώρισης ενός πτώματος από μια γυναίκα (που φοβάται ότι ο νεκρός είναι ο γιος της), αποδυναμώνεται από την παράταιρη παρουσία ενός μαυροφορεμένου άντρα, που, σα βγαλμένος από εφιάλτη, την προτρέπει κάθε τόσο αμέτοχος (εντούτοις όχι και ακίνητος, όπως θα ‘ταν προτιμότερο) να «σηκώσει το σεντόνι».</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Οι ερμηνείες των ηθοποιών, ειδικότερα, κυμαίνονται σε διάφορα επίπεδα, με κυρίαρχη όλων τους εκείνη της Βάνας Πεφάνη, που, πραγματικά συγκλονιστική, σπαράζει πάνω στο πτώμα του «γιου» της περιχύνοντάς το με γνήσια δάκρυα. Στις ευχάριστες εκπλήξεις αυτής της παράστασης συγκαταλέγεται και η θαυμάσια ερμηνεία του χαρακτήρα ενός δεκαπεντάχρονου «φρικιού» (παιδιού «τέρατος» που βασανίζει αδυσώπητα τον άρρωστο πατέρα του) από τον νεαρό Νεκτάριο Λουκιανό. Πολύ καλή επίσης είναι και η Βίκυ Βολιώτη σε όλες τις σκηνές που παίρνει μέρος. Σε πλήρη αντίθεση με τους παραπάνω, ο Σωκράτης Αλαφούζος ερμηνεύει και τις δυο πατρικές φιγούρες που καλείται να ενσαρκώσει μάλλον με προχειρότητα και παντελή έλλειψη ταύτισης.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Η πένθιμη, μελαγχολική μουσική του Σταύρου Γασπαράτου και οι άψογοι φωτισμοί του Γιώργου Τέλλου συνοδεύουν ιδανικά τα επί σκηνής τεκταινόμενα. Τα μοντέρνου τύπου κοστούμια των Ειρήνη Τσακίρη και Σοφία Νικολαΐδη αρμόζουν στους θεατρικούς χαρακτήρες και τελειοποιούν το σκηνικό σύνολο. Εξαίρεση το κοστούμι «μαύρης μπαλαρίνας» που φορά η χορεύτρια Σοφία Μιχαήλ, της οποίας γενικά ο βουβός ρόλος-συνδετικός κρίκος μεταξύ των σκηνών φαντάζει κάπως παράταιρος με το νόημα του έργου και με την όλη ατμόσφαιρα της παράστασης. </span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Όχι και τόσο καλή ιδέα η τοποθέτηση περιοδικών και εφημερίδων σε περιδεμένες στοίβες μπροστά από τον καθένα από τους σκηνικούς χώρους (πλην του τελευταίου), ώστε να χρησιμεύσουν ως «καθίσματα» για τους θεατές. Αφενός λειτουργούν εις βάρος της αισθητικής ποιότητας του σκηνικού, αφετέρου δεν είναι και τόσο πρακτικά ως καθίσματα. Θα μπορούσαν κάλλιστα είτε να λείπουν, είτε στη θέση τους να υπάρχουν πάγκοι ή μικρά τετράγωνα σκαμνάκια.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Παράσταση-πολυθέαμα που, σε τελική ανάλυση, τείνει να κερδίσει τις εντυπώσεις χάρη σε δύο δυνατά σημεία της: την αδιαμφισβήτητη και διαχρονική ισχύ του θέματος που πραγματεύεται, και την πρωτοτυπία της σκηνικής του απόδοσης. Ιδανική επιλογή τόσο για θεατές-γονείς (ιδιαίτερα για εκείνους που μαστίζονται από αμφιβολίες σχετικά με τον τρόπο που επιτελούν τον γονεϊκό τους ρόλο), όσο και για θεατές-φίλους των εικαστικών τεχνών.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΟΤΕ ΠΑΙΖΕΤΑΙ:</span></div><a href="http://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/?id=10007074">http://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/?id=10007074</a></div>Τατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4202096804921612780.post-59795428454323359882011-11-12T16:08:00.000-08:002011-11-13T02:52:36.822-08:00Ταλαντούχοι ηθοποιοί παίζουν... στην κυριολεξία στο Cabaret Voltaire<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><m:smallfrac m:val="off"> <m:dispdef> <m:lmargin m:val="0"> <m:rmargin m:val="0"> <m:defjc m:val="centerGroup"> <m:wrapindent m:val="1440"> <m:intlim m:val="subSup"> <m:narylim m:val="undOvr"> </m:narylim></m:intlim> </m:wrapindent><b><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"></span></b><b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"></span></b><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;"></span> </m:defjc></m:rmargin></m:lmargin></m:dispdef></m:smallfrac><br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Αυτοσχεδιάζοντας </span></i></div><div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Αυτοσχεδιαστικό δρώμενο από τη θεατρική ομάδα «Ραγιάδες»</span></div><div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 14pt;">Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Ευδόκιμος Τσολακίδης</span></div><div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: center;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts_lmnts_/events/theatre/10006867/DGC_6849.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="212" src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts_lmnts_/events/theatre/10006867/DGC_6849.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Οι πέντε "Ραγιάδες": Ιωσήφ Κοκκίνης, Αλέξανδρος Θωμάς, Δημήτρης Κατσιμίρης, Κωνσταντίνος Καλούδης και Ηλίας Βαλάσης</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br />
</td></tr>
</tbody></table><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Κρίνοντας με βάση τις περισσότερες παραστάσεις που παρακολούθησα τον τελευταίο χρόνο στην Αθήνα, τείνω ν’ αποκρυσταλλώσω την άποψη ότι στους μικρότερους και ταπεινότερους χώρους είθισται να συμβαίνουν τα πιο εντυπωσιακά θεατρικά θαύματα. Πυροτεχνήματα αστράφτουν σε σκοτεινά, λιλιπούτεια θεατράκια των πενήντα θέσεων, ενώ σε ανύποπτα μπαράκια και θέατρα-ποντικότρυπες η υποκριτική τέχνη φορά το πιο εκθαμβωτικό της ένδυμα, γοητεύοντας τους εκάστοτε θεατές της και δικαιώνοντας πέρα για πέρα την ιδιαίτερη επιλογή τους.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με την αυτοσχεδιαστική παράσταση «Αυτοσχεδιάζοντας», που φιλοξενεί φέτος ένα μικρό μπαράκι, το </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Cabaret</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Voltaire</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">, σε μια ήσυχη, φτωχική γειτονιά του Μεταξουργείου. Η θεατρική ομάδα «Ραγιάδες», που αποτελείται από πέντε χαρισματικούς ηθοποιούς, επιλεγμένους και τέλεια εκπαιδευμένους από τον πολυπράγμωνα και κοσμογυρισμένο σκηνοθέτη Ευδόκιμο Τσολακίδη, ιδρυτή του «Θεάτρου των Αλλαγών», ψυχαγωγεί προσφέροντας στιγμές αβίαστου γέλιου, και ταυτόχρονα αναζωογωνεί τους θεατές αποσπώντας την προσοχή τους από τις καθημερινές τους έννοιες και φέρνοντάς τους έμμεσα σε επαφή με το παιδί που βρίσκεται ξεχασμένο μέσα τους.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Από την είσοδό του κιόλας στο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Cabaret</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Voltaire</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">, ο θεατής νιώθει να τον αγκαλιάζει μια παράξενη, φιλική ζεστασιά, που σα να εκπέμπει ως δια μαγείας ο μικρός αυτός χώρος με όλα τα χαρακτηριστικά του μπαρ, πλην μιας υποτυπώδους φωτισμένης σκηνής στη δεξιά του πλευρά δίχως καθόλου σκηνικά, μονάχα με πέντε καρέκλες παραταγμένες στο βάθος της. Οι ηθοποιοί, χαμογελαστοί και προσιτοί, κυκλοφορούν στο χώρο του μπαρ και κουβεντιάζουν χαλαρά με όλους τους παρευρισκόμενους σα να τους γνωρίζουν χρόνια. Με την απαρχή του θεατρικού δρώμενου θεατές και ηθοποιοί γίνονται και επίσημα μια μεγάλη παρέα μέσω μιας «διαδικασίας μύησης» των θεατών, η οποία επιτυγχάνεται με κάποιες εύστοχες ερωτήσεις αυτογνωσίας-αυτοεκτίμησης που οι πρώτοι καλούνται ν’ απαντήσουν σωματικά, επιλέγοντας να σηκωθούν ή να παραμείνουν στη θέση τους ανάλογα με το αν η απάντησή τους είναι αρνητική ή θετική. Πρόκειται για ένα ιδανικό «ξεμάγκωμα» των θεατών, έναν έξυπνο και «ανώδυνο» τρόπο ώστε να αφυπνιστεί η προσοχή τους και από παθητικοί να γίνουν «δυναμικοί θεατές», όπως τους χαρακτηρίζει σύσσωμη η ενθουσιώδης θεατρική ομάδα των «Ραγιάδων» μετά το πέρας αυτών των ερωτήσεων. </span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Το θέαμα που ακολουθεί ουδεμία σχέση έχει με το θεατρικό είδος της </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">stand</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">-</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">up</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">comedy</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">. Η διασκέδαση και το γέλιο δεν προκύπτουν από την αμηχανία ενός δύστυχου θεατή που οι ηθοποιοί θα επιλέξουν ως «στόχο» των πειραγμάτων τους. Αντίθετα, οι ηθοποιοί επωμίζονται αποκλειστικά την ευθύνη της ψυχαγωγίας του κοινού και τίθενται κυριολεκτικά στην υπηρεσία του. Αυτό επιτυγχάνεται ως εξής: κάθε τόσο οι ηθοποιοί ζητούν από τους θεατές να προτείνουν τις δικές τους ιδέες σχετικά με τον τόπο/ το θέμα/ την υπόθεση του θεατρικού δρώμενου που θα ‘θελαν να παρακολουθήσουν κι έπειτα δημιουργούν μια ξεχωριστή κάθε φορά σκηνή, με χαρακτήρες και σχέσεις που εμπνέονται και πλάθουν αυτοστιγμή! Δεν υπάρχει κείμενο∙ το «θεατρικό έργο» «μαγειρεύεται» προφορικά επί σκηνής και σερβίρεται στους θεατές ζεστό, αχνιστό και – ως εκ θαύματος – πάντα εύγεστο. Οι πέντε «Ραγιάδες», μονίμως σε εκπληκτική ετοιμότητα, μεταμορφώνονται αδιάκοπα μπροστά στο έκθαμβο κοινό τους σε δεκάδες διαφορετικούς χαρακτήρες το λεπτό, σε μυστήρια πλάσματα, μέχρι και σε αντικείμενα! Τα ιλαρά τους καμώματα θυμίζουν παιχνίδια μιας ξεχασμένης εποχής, μιας εποχής θαμμένης πια βαθιά μέσα στις λογής ενήλικες σκοτούρες μας, αυτής της παιδικής μας αθωότητας, τότε που η φαντασία κάλπαζε αχαλίνωτη, τότε που, απλά παίζοντας, μπορούσαμε να εισδύσουμε αβίαστα στον πιο αλλόκοτο ρόλο και να τον ενσαρκώσουμε με απόλυτη και πεντακάθαρη φυσικότητα.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Ο Ευδόκιμος Τσολακίδης, διακρίνοντας πιθανότατα την κωμική επιτυχία που είχαν κάποιες σκηνές των σπουδαστών του στο μάθημα του αυτοσχεδιασμού, είχε τη φαεινή ιδέα να εξελίξει αυτές καθαυτές τις αυτοσχεδιαστικές ασκήσεις σε ένα είδος πρωτότυπης, σπαρταριστής παράστασης. Κατάφερε να εκπαιδεύσει άριστα τους πέντε νέους ηθοποιούς του ώστε να μπορούν αφενός να αυτοσχεδιάζουν επί παντός θέματος, εμπιστευόμενοι την πρώτη ιδέα που θα τους έρθει στο μυαλό, και αφετέρου να υποστηρίζουν την εκάστοτε ιδέα τους με τρόπο άκρως χιουμοριστικό και με ιδιαίτερα πετυχημένες, γουστόζικες ατάκες. Οι «Ραγιάδες» είναι πάνω απ’ όλα μια ομάδα δεμένη και με τέλεια χημεία. Όλοι τους συνεργάζονται αρμονικά προς όφελος της απαιτητικής τους αυτοσχεδιαστικής παράστασης δίχως κανείς τους να προσπαθεί να επισκιάσει τον άλλον. Παράλληλα, προκαλούν το θαυμασμό με την επινοητικότητα, την καλπάζουσα φαντασία, τη σπιρτάδα τους, καθώς και με τα καλοδουλεμένα εκφραστικά τους μέσα και με την αδιαμφισβήτητη υποκριτική τους δεινότητα.</span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Μια παρατήρηση που αποκόμισα από τις δύο φορές που παρακολούθησα ως τώρα το συγκεκριμένο αυτοσχεδιαστικό δρώμενο: οι ηθοποιοί αποφεύγουν επιμελώς σαν πέτρες ολισθηρές τα φλέγοντα θέματα της επικαιρότητας, π.χ. την οικονομική κρίση, ενώ ποτέ δεν επιλέγουν να ενσαρκώσουν επώνυμα πρόσωπα από το χώρο της πολιτικής ή γενικότερα. Αυτό συγκαταλέγεται σε ένα ακόμα από τα θετικά στοιχεία της καινοτομικής αυτής παράστασης. Δεν ξεπέφτει στο επίπεδο της κακής επιθεώρησης και παράλληλα αρνείται σθεναρά να διακινδυνεύσει ν’ αποκτήσει κοινά στοιχεία με την τυποποιημένη πλέον τηλεοπτική πολιτική σάτιρα, που στόχο έχει την υποβίβαση των σοβαρών προβλημάτων του λαού σε εύπεπτα και ακίνδυνα αστειάκια. Το χιούμορ των «Ραγιάδων» είναι χιούμορ αγνό, παιδικό, άχρωμο και ανόθευτο. Δεν προβληματίζει – αντίθετα, αλαφρώνει από τα προβλήματα. Σαν καθαρό νεράκι ξεπλένει το μυαλό από τις σκονισμένες έννοιες του, αποφορτίζει από την ψυχή από κάθε δυσάρεστη ένταση, υποδεικνύει έμμεσα πως, ακόμα και σε καιρό κρίσης, πάντα υπάρχουν όμορφα πράγματα και άνθρωποι που γλεντούν τη ζωή τους κάνοντας αυτό που αγαπούν αληθινά. </span></div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> Χάρη στους «Ραγιάδες», που, όπως ήδη προανέφερα, δε διαθέτουν μόνο ταλέντο αλλά και ευφρόσυνη, φιλική διάθεση, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη βράδυ το </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Cabaret</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">Voltaire</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12pt;">μετατρέπεται σε φωτεινή κοιτίδα θετικής ενέργειας. Η ευθυμία και το κέφι των ηθοποιών μεταδίδονται σε όλους τους θεατές σαν ευλογημένες επιδημίες. Η κάθε παράσταση είναι πάντοτε μια ευχάριστη έκπληξη, τόσο για το κοινό, πολλοί από το οποίο πηγαίνουν να τη δουν ξανά και ξανά, όσο και για τους ίδιους τους ηθοποιούς της, που καλούνται κάθε φορά να ζήσουν μια ολοκαίνουρια περιπέτεια δημιουργώντας κάτι το τελείως διαφορετικό, διευρύνοντας έτσι όλο και περισσότερο τους πλατείς ορίζοντες της ζωηρής, παιχνιδιάρικης φαντασίας τους.</span><br />
<br />
<br />
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΟΤΕ ΠΑΙΖΕΤΑΙ:</div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"><a href="http://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/?id=10006867">http://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/?id=10006867</a>/</div><div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;"></div></div>Τατιάνα Θεοδώρουhttp://www.blogger.com/profile/00764685394937276120noreply@blogger.com0